dıyarbakır zındanı

306
ruş ma day dık. Os man Şa kir de var dı. Bir den otur du ğu yer den fır la -
yıp kalk tı –ki yap tı ğı ya sak tır, ön ce el kal dı rıp ko nuş ma iz ni al ma -
sı, tek mil ver me si ge re kir– Kürt çe ola rak “wel le de re we, he mu de -
re we, if ti re ye” di ye ba ğır dı, ya ni “hep si ya lan, hep si if ti ra dır” de -
di. Os man ar tık da yan ma sı nı rı nın son nok ta sı na gel miş pat la mış tı.
Bo şu na içer de tu tul du ğu nu söy le di. As ker ler üze ri ne yü rü yüp sus -
tur du lar. Da ha son ra oğ lu da ya ka la nıp tu tuk lan dı. Oğ lu nun dos ya -
sı bi zim gru ba ek len di ve bi zim le du ruş ma ya çı ka rıl dı. Oğ lu nun
sor gu su nun ya pıl dı ğı ilk du ruş ma ya yar gıç Os man Şa kir’i ça ğı rıp
sor du: “Bak, se nin oğ lun ya ka lan dı, Apo cu ol du ğu söy le ni yor, doğ -
ru mu?” de di. “He ha kim beg, vel le hi, bil le hi oğ lum Apo cu dır” de -
di. Yar gıç Em rul lah Ka ya bü yük bir şaş kın lık la Şa kir’e bak tı. Çünkü
bi zim da va dan yar gı la nan iti raf yap mış la rın dı şın da kim se kim -
se nin aley hin de ifa de ver mi yor. He le bi ri si nin oğ lu aley hin de ifa de
ver me si Em rul lah’ın ta nık ol ma dı ğı ay kı rı bir tu tum du. Os man’ın
ken di si ni an la ma dı ğın dü şü ne rek ve o şaş kın ha liy le bir kez da ha
sor du: “Oğ lun Apo cu mu dur?” Ya nıt yi ne ay nıy dı: “He wel leh ha -
kim beg, oğ lum Apo cu dur.”
- Ni çin böy le dav ran dı aca ba?
- Şa kir’e oğ lu aley hin de ifa de ver di ren şey, Di yar ba kır ce hen ne -
min den can hav liy le kaç ma, kur tul ma ça ba sıy dı. Bi zim le ça tış ma
ha lin de olan ba zı in san lar var, o ge le nek ler den ötürü ge lip aley hi -
mi ze ifa de ver mi yor. Eğer jan dar ma zo ruy la alıp ge ti ril miş se, du -
ruş ma da “bil mi yo rum, bir şey gör me dim” di yor. Olay hak kın da bil -
gi si ol du ğu hal de bi zim le ken di si he sap laş ma kay dıy la da ol sa
mah ke me de su su yor. Ama Os man’ın, o yaş lı in sa nı böy le si ne ga le -
ya na ge ti ren, mah ke me he ye ti kar şı sın da ko nuş tu ran şey baş ka
duy gu ve dü şün ce ler dir. Ada mın ya şa mı dağ da, ba yır da ser best lik
için de geç miş, içe ri dü şe ne ka dar hiç kim se ona gem vu ra ma mış.
Oy sa ce za e vin de her şe yi ne gem vu ru lu yor. Hiç bir şey an la ta mı yor,
an la mı yor. Ne re ye bak sa iş ken ce, her şey de iş ken ce, her şey de ya -
sak. Özel lik le dil so ru nu, bu in sa nı yar gıç kar şı sın da oğ lu nu ele ve -
re cek po zis yo na ka dar it ti. “Ben oğ lu mun aley hin de böy le söy ler -
sem, bir şey le il gi min ol ma dı ğı na da ha bir ina nır ve be ni sal ve rir -