dıyarbakır zındanı

450
çer, so ru so rar dı. Bu sı ra lar da da il ginç lik ler ya şa nır dı. “Şu ta rih te
ne ol du”, ya da “fi lan ca sa va şı kim yap tı?” Ar ka daş lar so ran as -
ke rin bil gi dü ze yi ni bil dik le rin den, he men “kat kı”da bu lun ma ya
baş lar lar dı. Cid di cid di as ke rin yü zü ne ba kar, so ru lan ko nu da uz -
man mış gi bi hiç il gi si ol ma yan şey ler söy ler ler di. Gar di yan lar o an
so ru yu ya nıt la ya nın yüz hat la rı na, se si nin to nu na, ken din den emin
hal le ri ne ba ka rak, ya nı tın doğ ru lu ğu nu, ya da yan lış lı ğı nı de ğer -
len di rir ler di! Eğer çok cid di du ru yor ve inan dı rı cı ko nu şu yor sa, o
an ne söy ler se söy le sin doğ ru sa yı lır dı. Ço ğu şey yan lış söy len di ği
hal de doğ ru ka bul edi lir, gar di yan bir de afe rin çe ker di. Ba zen de
ter si olur du. So ru lan so ru ya ar ka daş doğ ru ya nıt ver di ği hal de, bi -
raz ikir ci lik li dav ran mış sa ya nı tı yan lış ka bul edi lir di. Gar di yan
ba ğı rır, “da yak dü ze ni al” der di. Ar ka daş doğ ru yu söy le di ği ni id -
dia et se de ar tık onu ik na et me si ne müm kün!.. Nu tuk’ta Mus ta fa
Ke mal’in baş ko mu tan atan dı ğı sı ra lar da sa va şın yü rü tül me si için
ge ti ri len bir ta kım ye ni ver gi ler var ve bun lar sı ra la nı yor; ai le ba şı -
na şu ka dar ço rap, şu ka dar el di ven, şu ka dar hay van, ta hıl vb…
Bir gün ki ta bı oku yan bu lis te yi uzat ma ya baş la dı. Ar tık ak lı na ne
ge li yor sa tam bir bu çuk sa at bo yun ca lis te ye ek le di; şu ka dar şu,
şu ka dar şu di ye uzat tık ça uzat tı. O ka dar gü lünç şey ler söy lü yor -
du ki, tu tuk lu lar ar tık olan ca gü cüy la ba ğı rı yor, ver gi lis te si ne ek -
le nen her ye ni şe yi bo ğaz la rı nı yır tar ca sı na tek rar lı yor lar dı. O sı ra -
da gar di yan gel di, or ta lı ğı in le ten ses, çok ho şu na git ti ve “afe rin”
çek ti. Son ra da “yük sek ses le söy le di ği niz için si ze is ti ra hat ve ri -
yo rum!” de di. Ar ka daş eğer lis te yi “ver gi ler le” dol dur ma say dı,
biz o gün bir kaç da ki ka lı ğı na da ol sa is ti ra hat ala ma ya cak tık.
- Bel ki de as ker için den, “ya hu bun la rın bir günü bir gü nü ne
uy mu yor!” di ye dü şün müş tür.
- 35’i bil di ği için du rum da bir tu haf lık ol du ğu nu dü şün müş tür.
Ba zen gün ler ce, “se si niz çık sın” di ye ba ğı rı yor, kim se tın mı yor.
Son ra ba kı yor ki on ca iş ken ce ve ce za ya rağ men se si çık ma yan la -
ra bir hal olu yor. Hiç uyar ma dı ğı hal de her kes ba ğı rı yor. Bu iş te
bir bit ye ni ği ol du ğu nu dü şü nü yor, ama ola yı çö ze mi yor. Yi ne kur -
tu luş sa va şı dö ne min de iç is yan lar, “ir ti cai ha re ket ler”le il gi li bö -