dıyarbakır zındanı

473
tı yi ne ay nı ol du. So nun da Ka ra pes et ti. Bir ay son ra ye mek da ğı -
tan la ra “3. hüc re ye de ve rin” di ye ses len di. Ba ğış la yı cı poz lar da.
Di ze gel me yi de ye di re mi yor ken di si ne. “3. hüc re is te sem ba ğır ta -
maz mıy dım?” de yin ce ar ka daş lar alay lı bir ses le “ya par dın ko mu -
ta nım.” de di ler. Sa de ce yük len dik le ri 3. hüc re de ğil di. Bu nu he pi -
miz bi li yor duk. Bu bi linç ve so rum lu luk la da ha re ket edi li yor du.
Ar ka daş lar bu ko nu da ge ri adım atar sa, bu nun di ğer hüc re le re de
da ya tı la ca ğı nı bi li yor lar. Di ren me le ri yal nız ken di ki şi lik le ri ne yö -
nel me ye ya nıt de ğil, tüm 35’i ko ru ma ya da yö ne lik tir. 3. hüc re o
an 35’in ön mev zi si dir. O mev zi de 35. ko ğuş adı na uy gu la ma püs -
kür tüldü ve bir da ha bu tür bir gi ri şim de bu lu na ma dı lar.
- Pe ki tüm zer re le ri niz le kar şı çık tı ğı nız, çık mak is te di ği niz, ama
bu na rağ men, sü rek li da ya tı lan böy le si baş ka uy gu la ma lar var mı?
- Bu so ru ya ya nıt ver mek ol duk ça zor. Çünkü ya pı lan la rın hep si -
ni, tes li mi yet ten kay nak la nan her şe yi red de di yor, kar şı çı kı yor, sin -
di re mi yo ruz. Bu bü tü nün için de bi zi çok et ki le yen ba zı olay lar an -
la ta yım: 35’te ara da bir de ol sa, tu tuk lu la ra bir bi ri nin sır tı na bi ne -
rek marş söy le til me si gi bi ağır bir du ru mu ya şa dık. Bu nun dı şın da
ba zen gar di ya nın se si ge li yor, ne de di ği ni an la mı yo ruz. Çünkü
35’te ve ha va lan dır ma lar da marş lar söy le ni yor, or ta lık mah şer günü
gi bi. Her şey bir bi ri ne ka rı şı yor, an la şıl mı yor. Özel lik le üst kat lar
gar di yan la rın de dik le ri ni duy mak ta zor la nı yor, ba zı emir le ri ka çı rı -
yor, işi te mi yor. Çok geç me den gar di yan üst ka ta ge li yor. Em rin ye -
ri ne ge ti ri lip ge ti ril me di ği ne ba kı yor. Bir kıs mı mız onu duy ma dı ğı -
mız için du ru yo ruz. “Ni ye sağ aya ğı nı kal dır ma dın? Aşa ğı dan ba -
ğır dım, her kes sağ aya ğı nı kal dır sın di ye emir ver dim. Ayak lar ha -
va day ken marş söy le ne cek! Ni ye ayak la rı nı zı kal dır ma dı nız?” di -
ye rek aya ğı nı kal dır ma yan la rı döv me ye baş lı yor. Yi ne ba kı yor sun
bel li be lir siz bir ses ge li yor. Be nim de bir ku la ğım ağır işi tir, söy le -
nen le ri an la mı yo rum. Bu yüz den he men bi ti şi ğim de ki Ke mal
Pir’’in du va rı nı yum ruk lar, “Ke mal ne söy le di” der dim. Ya da sağ
ta ra fım da ki Ka ra su’ya ne de di ği ni so rar, öğ ren me ye ça lı şır dım. Ba -
zen de on lar so rar dı. “Yi ne iş ken ce lik bir emir mi ver di?” der dik
bir bi ri mi ze… Bir gün Şe ner gar di ya nın o an la şıl maz se si ni yo rum -