Bizim Yunus - Eskişehir Valiliği

ÖN SÖZ
20. yüzyılda şiiriyle, dünya görüşüyle çağdaş bir Yunus yorumcusu/takipçisi
sayabileceğimiz Necip Fazıl Kısakürek, Yunus’la alakalı olarak yazdığı şiirlerden birine
başlık olarak “Bizim Yunus” ifadesini seçer. Üstelik bu ifade, sadece başlık olarak da kalmaz
ve şiirin bütününde nakarat dizeleri olarak devam eder.
“Bizim Yunus” ifadesi, şair tarafından belli ki bilinçle seçilmiş bir ifadedir. Zira
şairlerin milletleri adına konuşan kişiler oldukları düşünülecek olunursa N. Fazıl’ın
Yunus Emre’den “Bizim Yunus” diye söz etmesi onu ne kadar sevip benimsediğinin bir
göstergesidir.
“Bizim Yunus” şeklindeki bu mensubiyet ve benimseme ifadesi sadece Necip Fazıl’a has
değildir elbette… Bu ifade, aslında Tabduk Emre’ye aittir. Yani Yunus Emre, daha dervişlik
yoluna girdiği ilk anlardan itibaren böyle bilinmekte ve üstelik bu şekildeki benimseme bizzat
şeyhi tarafından “Bizim Yunus” şeklinde söylenmektedir.
Doğrusu, Yunus Emre için söylenebilecek pek çok söz bulunabilir ama hiç biri bu “Bizim
Yunus” ifadesinin kapsayıcılığına ulaşamaz. Yunus, gerçekten de bizimdir. Anadolu’nun
Yunus’udur, dünya’nın Yunus’udur. Dolayısıyla o, bütün insanlığın kendisinde birleşebileceği
ender insanlardan biri olarak diliyle, tavrıyla “bizim…” kelimesindeki mensubiyet ve
bağlanma anlamına en uygun isimdir. Çünkü her insan için, hayattaki en temel hedef,
ergin ve yetkin bir insan hâline gelme hedefidir. Bu noktaya gelen kişi bir “sevgi” ve “barış”
insanıdır. Yunus Emre, her şeyden önce bu hedefi gerçekleştirmiş müstesna bir şahsiyet olarak
insanlığın önünde örnek ve önder bir kişidir. Bu özelliğinden dolayı yaşadığı çağdan bugüne
fikrî, edebî bakış ve anlayış tarzları ne olursa olsun yüreğini hakikate ayarlamış, içinde
sevgiyi en yüce değer kabul eden herkes ve her kesim tarafından böyle bilinegelmiştir. Bu genel
kabul olayıyladır ki Yunus Emre, birleştirici bir unsur olmuş, söylemi her çağda içtenlikle ve
tartışmasız olarak benimsenmiştir.
Böylesi şahıslar için sevenlerin gönlündeki portreleri tarihî kişiliklerinin önüne geçer
ve ortaya çok farklı fotoğraflar çıkar. Bu bir anlamda iyi bir gelişme olsa bile son noktada bir
kafa karışıklığına da yol açar. Kişinin hakikati meçhuller perdesiyle örtülünce sadece yoruma
ve yaklaşıma dayalı bilgilerle yetinmek durumunda kalırız. Bu da hakikatin üzerinin
örtülmesi anlamına gelir. Böyle bir durumda karşımızda artık “Yunus” değil “Yunus’lar”
durmaktadır.
6