Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

More documents

Recommendations

Info

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE ARAYIŞ • Selma HARNUPÇU Bir kaosun içinde inleyen sükûneti arıyorum. Köpük köpük çağlayan suyun içinde mütemadiyen dönen bir değirmen gibi dönüp duruyor; bulamıyorum. Her dem coşkun olan sesi gittikçe cılızlaşıyor ve çok uzaktan gelen tatlı bir terennümün yardım çığlığına dönüşüyordu. İçimdeki boşluk, etrafımı kuşatan ağır hava kütlesi içinde cansız bir varlık gibi yere seriyor bedenimi ve darmadağın ediyor zihnimi. Bu şehir, karanlık bir dehliz gibi yutuyor ve bu insanlar içimde yaşamaya dair tutuşan ne varsa bir rüzgâr gibi alıp götürüyordu. Bedbin ruhum zayıf bir ışık gibi titrek, kanatlarının ağırlığı altında eziliyor; umudun leşleri arasında yaşam kırıntıları arıyor. Sabahın geceden kalma aydınlığında, uzunca bir köprüden geçiyor; zihnimin geçit vermez yollarında kaybettiğim ruhumu arıyorum. Sarsılıyor, ürperiyorum her esişinde rüzgârın; korkular sıkıştırıyor yüreğimi. Karşıki tepenin öteki yüzü çağırıyor, çekiyor beni kendine, bilinmezliğe… Adımlarım korkak, yürüyorum; yürüdükçe büyüyor bir sis bulutu ve büyüdükçe kayboluyor sislerin içinde yaşamla olan zayıf bağım. Saniyeler yıllara, yıllar asırlara varıyor da gitmiyor başımın üstünden bulut, duyulmuyor ruhumun şarkı söyleyen sesi. Çocukken “anne!” diye yükselen çığlığımı, dedemin anlattığı hikâyeleri hatırlıyor ve bir özlemdir sarıyor bedenimi. İnliyor, haykırıyorum; çıkaramıyorum göğsüme saplanan çaresizliğimi. Sesim parçalanıp eriyor, duyuramıyorum hiç kimseye. Ruhumun geride bıraktığı buzdan yalnızlıkta yaşıyor bedenim. Karanlık kazınmış duvarlar yüzüme bakıp duruyor. Ne bir canlı ne bir gölge var görünürde… İçimdeki kırgınlıklar toz zerrecikleri misali uçuşuyor başımın üstünde. Birden ritmi olmayan, tanıdık ayak sesleri tırmanıyor kulaklarıma. O keyfi yürüyüşüyle toprağı çiğneye çiğneye geliyor yalnızlık. Kapıyı kapayamamanın verdiği acziyetle donuklaşan gözlerim perdelerini kapatıyor ve kendi içine dönüyor. Mevsimin bahar olduğunu düşlüyor: ilkbahar… Ölü gibi yatan toprak birden uyanıyor, bir ana gibi kucaklamaya başlıyor her şeyi. En güzel giysilerini giyiyor bitkiler ve bütün kış sıkıldıkları yuvadan özgürlüğe uçuyor hayvanlar. Bu uyanışı gören ruhum acıyor, nasır tutmayı öğretemediğim canımı canlandırmıyor bad-ı saba. Demek her şey gibi o da değişmişti. Ardında kışı saklayan ve birden her şeyi öldüren bahar… Bu bahar lâl, bu bahar sağır… Hücrelerimden taşan düşünceler, şeker kırıntılarına üşüşen karıncalar gibi yiyip bitiriyor benliğimi. Zamansa akıp gidiyor; lâkin durmuyor, üzerime ayaz gibi yapışıp sürüklüyor. “Bir zamanlar” demek kadar zor gelmiyor şimdi hiçbir şey. Yorgunum… Ruhum gibi dağınık her şey… Bin parça… Havada yağmur kokusu, içimde gam… Bir bulut yoktur ki damlalara katsın; yemyeşil vadilere, masmavi denizlere düşürsün beni. O hep içimdeki uzaklara alsın götürsün. Duvarları olmayan, kelimelerden kurulu bir dünyaya... Huzur bir melodi gibi aksın. Bazen düşünüyorum da zamanla nasıl da benziyorum sana sonbahar. 45
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE CENGİZ DAĞCI İLE LONDRA’DA • İsa KOCAKAPLAN 19 Ocak 2009 Pazartesi… Bugün, yıllardır romanlarını ve diğer kitaplarını okuduğum, hakkında yazılar yazdığım, konuşmalar yaptığım Cengiz Dağcı ile buluşma günü. Saat 11.00 sularında kendisini arıyorum. “ Aaa! İsa Kocakaplan, nerdesin” diyen hafif hayret ifadeli, ama dinç sesi, yine telefonda çınlıyor. Otelde olduğumu, ona gelmek üzere yola çıkacağımı söylüyorum. “Yarım saat sonra buradasın.” diyor. “Southfields” istasyonuna geldiğinde beni ara, kapıyı açayım.” “Tamam, ararım.” diyorum. Telefonu kapattıktan sonra, fotoğraf makinesini, video-kamerayı kontrol ediyorum. Pilini, şarj kablosunu gözden geçiriyorum. Bir aksilik çıkmasını istemiyorum. Muhsin Karabay anlatmıştı. Cengiz Dağcı’nın evine gitmiş, makineye yedek kaset alamadığı için görüşmenin büyük bölümünü kaydedememiş. Bunun Muhsin için ne büyük azap olduğunu onu tanıyanlar bilir. Zira Muhsin, uçan sinekleri bile kameraya kaydetmeyi isteyen bir yapıya sahiptir. Ziyaret ettiği kişi saatlerce konuşsun, Muhsin onun sözünü hiç kesmeden kayıt işini sürdürür. Cengiz Dağcı’ya gittiğinde yaşadığı aksiliği, bana yana yakıla anlattı ve mutlaka tedbirli davranmamı istedi. Ben de bu konuda kılı kırk yarıyorum. Makinenin pilinin şarjı dolu. Ama konuşma uzun sürerse ve şarj yetmezse ne yaparım Onun için şarj kablosunu yanımda bulundurmam gerekiyor. Lakin bu fişler İngilizlerin prizlerine uymuyor. Fişler iki kollu, İngilizlerin prizleri üç delikli. Bunun için bir adaptöre ihtiyaç var. O adaptörü kaç kere denedim. Prize taktım, ardından makinenin fişini adaptöre taktım ve şarj edip etmediğini kontrol ettim. Çok şükür, her şey yolunda idi. Şimdi otelden çıkacak, karşı kaldırımda hemen bizim hizamızda bulunan durağa geçecek ve bizi South Kensington İstasyonuna götürecek otobüse binecektik. Bindik. Zaten mesafe kısa, üç durak. Yolcu kalabalık olmadığı için 5 dakikada istasyona varıyoruz. Cengiz Dağcı’nın evi Wimbledon tenis kortlarına yakın bir yerde. Batıya doğru gideceğiz. Haftalık kartlarımızı okutarak istasyon turnikelerinden giriyoruz. İki kat aşağıya iniyoruz. Metro istasyonunun westband tarafına geçiyoruz. Orada bulunan levhadan istasyonları kontrol ediyorum. Evet, işte Southfields orada yazılı. Eşim Ayten ve ben kendi başımızın çaresine bakacağız. Bize yardım edecek kimse yok. Batıya iki hat var. Birisi Richmond treni. Biz ona binmeyeceğiz. Wimbledon’a giden trene bineceğiz. İlk gelen Richmond treni, ona binmiyoruz. İki üç dakika sonra bir tren daha geliyor. Önünde sarı ışıklı Wimbledon yazısı var. Bu bizimki. Perona yanaşıyor. Vagona giriyoruz. Yer var. Oturuyoruz. Gözümüz kapı üzerinde yazılı istasyon isimlerinde. Üç istasyon batıya doğru gittikten sonra Earl’s Court istasyonundan güneye döneceğiz. 6 istasyon sonra Southfields’e ulaşacağız. Metro, bu güzergahta genelde yer üstünden gidiyor. Pencereden hızla geçen evlere, sokaklara, caddelere bakıyorum. Dik çatılı, tuğladan yapılmış İngiliz evleri. Hepsi aynı elden çıkmış gibi. İkinci Dünya Savaşında yıkılan Londra’nın, tarihi çehresi hiç kaybolmamış. İstanbul’un mimari düzensizliği orada yok. Sokaklar cetvelle çizilmiş gibi, evler bitişik nizam, ama önlerinde ve arkalarında bahçeleri var. Evet, puslu bir gökyüzü var, ama etrafta yeşillik daha baskın. İşte Earl’s Court’a geldik. Burası, büyük bir istasyon. Tren ve çeşitli yönlere aktarmalar buradan yapılıyor. Şimdi güneye döneceğiz. West Brompton, Fulham Broadway, Parsons Green, Putney Bridge, East Putney ve nihayet Southfields… Putney Bridge, Times nehri üzerinde büyük bir köprü. Çelik karkaslardan oluşuyor. Bu köprüden gürültü ile geçiyoruz. Times’in suları bulanık. Yolun iki tarafında geniş düzlükler ve düzenli yerleşimler var. Sokaklar ve evler bir örnek. Biraz aşırı bir düzen anlayışı mı bu acaba Olsun, ilk bakışta göze hoş görünüyor ve insanı rahatlatıyor. East Putney istasyonunu geçiyoruz. Belki 5 dakika sonra Southfields’te olacağız. İşte 46
Page 2 and 3: İ Ç İ N D E K İ L E R FİKİR S
Page 4 and 5: SUNUŞ Merhaba; Bu sayı burada sö
Page 6 and 7: FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 96 and 97:
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 98 and 99:
Page 100 and 101:
Page 102 and 103:
Page 104 and 105:
Page 106 and 107:
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
show all

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°