Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

More documents

Recommendations

Info

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE BEN BİR KÜÇÜK KIZ İDİM • Ünsal ERKAN Desen: Ünsal ERKAN Ben bir küçük kız idim, Anama yıldız idim… Yağmur, yağmur, yağmur… Her yağmur yağışında yüzümü göğe çevirir, gözlerimi sımsıkı yumar, kendimi tabiatın yumuşak dokunuşlarına bırakırım. Anamın o nazenin parmaklarının saçlarıma dokunuşunu hatırlarım. Anam ki düz, uzun, sarımtırak saçlarıma ilahî dokunuşlarını değdirir, tüm bedenime yayılan huzuru yüreğime armağan ederdi. Anam, yağmur yağıyor yine. Yüzüm göğe çevrili. Gözlerim sımsıkı kapalı. Sular saçlarımı tarıyor. Senin ince, uzun parmakların gibi... Yine bedenim titremekte huzurla. Yine yüreğim sızım sızım… Yine ben küçük bir kızım… Yine senin koynunda uyumuş, yine senin koynunda uyanmış gibi mahmur gözlerim. Yine kokunu ta ciğerlerime dek çekmişim de doymamışım. Kaybetmişim seni, hasretin rüzgârlarında; göğün rahmetinde, yağmurlarda bulmuşum: Sesini, tenini ve sıcaklığını… Anam, yağmur yağıyor yine… Yine yüreğim sızım sızım, yine ben küçük bir kızım. Karadeniz’e yüzünü dönmüş, tek katlı evimizin bahçesinde badem ağaçlarının altında saçlarıma dokunan esintileri baba diye kucakladığım günkü kadar küçük bir kız. Hani sana; “Babam ne zaman gelecek, anam” dediğimde, “Çok yakında yıldızım, çok yakında…” deyip de beni sarıp sarmaladığın, saçlarımı kokladığın günkü kadar küçük… Sen, bu küçücük yüreğe nasıl anlatabilirdin, dünyayı! - “Babam nerede” - “Harpte kızım.” - “Biz de gidelim harbe, babamı görelim…” - “Küçük kızlar harbe gitmez.” - “Harp nedir, anne” - “Çok kötü, çok kötü...” - “O zaman babam neden gitti, kötülüğe” - “…” Susmak, çaresizlik; susmak, anlamak ama anlatamamak; susmak, yalnızlık; susmak, acıyı yudumlamak… Sustun. Sımsıkı sarılarak bir daha minicik bedenime, sustun. Sesin çıkmıyordu. Görmüyordum yüzünü. Ama ağlıyordun. Hissedebiliyordum. İkimiz de yalnızdık. Babamın bıraktığı yalnızlık, sen beni kucaklarken, seni sarıp sarmalamıştı aslında, biliyordum… *** Babam dönmedi Alman harbinden. Adı Üseyin, Alim, Sidali, Asan olanlar dönememişti; Aleksiler, Andreyler, Cheslavlar, dönebilmişti ancak. Senin beni uyuttuğunu sandığın gecelerde gizli gizli nasıl ağladığını gördüm. Gizlice bahçeye çıkıp denize dönerek saatlerce geceyle dertleşmeni dinledim, seyrettim. Artık gözlerinin altı mor ve şişkindi. O, incecik, çizgi gibi siyah gözlerinde şimdiye dek görmediğim bir bulanıklık, matlık vardı. Artık bakışlarındaki ışık sönmüş, daimi bir kara boşluk ruhunu sanki içine çekip yutmuş, seni uzaklara, çok uzaklara, bir meçhule götürmüş gibiydi. Artık benimle eskisi kadar ilgilenmiyordun. Beni sevmeyi bıraktığını, beni sevmekten vazgeçtiğini düşünmeye başlamıştım. Bahçedeki tavuklarımızla konuşuyordun, ineğimizle konuşuyordun, ama benimle konuşmuyordun, beni eskisi gibi sarmıyordun kollarında. Babam dönmemişti, dönememişti ama tüm bedenimi ve ruhumu saran sıcaklığın, şefkatin dönsün istiyordum 57
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE artık. Anam, yağmur yağıyordu yine. Gök, delinmiş; yer, bulamaç gibi çamur; hava, bir yudumcuk nefes aldırmamaya yeminli… Sen, iki ayağı üzerinde dimdik durmaya çabalayan bir cenaze; ben yapayalnız küçük bir kız idim. Babamın dönmediği, dönemediği harpten dönen Aleksiler, Andreyler, Cheslavlar, ellerinde koca koca tüfeklerle bahçemize geldiler. Senin hızla dışarı fırladığını gördüm. Peşinden koştum. Askerler sertçe, bağırarak bir şeyler söylüyordu. Bize kızıyorlardı, azarlıyorlardı sanki. Eteğinden tutmuş, neden bağırdıklarını anlamaya çalışıyordum. İkimiz de sırılsıklam olmuştuk yağmurdan. İkimiz de titriyorduk; sen sinirden, ben korkudan. Askerlerden birine bağırarak tokat attığını gördüm. İşte o an… İşte o an, beynimin içinde deli taylar gibi dört nala koşan kocaman bir at sürüsü tepişmeye başlamıştı. Yüze tokatların art arda indiği, karın boşluğuna dipçiklerin aralıksız gömüldüğü, kalın ve ağır çizmelerin sırtta patladığı o an, sen değil ben bağırıyordum, ben ağlıyordum; benim yüzüm yanıyor, benim karnım ağrıyor, benim sırtım tekmelere direniyordu sanki. O tekmelerden birine sarıldım ve savruldum metrelerce… Sen, sen nasıl kalktın yerden Nasıl kapandın üzerime … Ben senin yerine ağlıyordum, kollarının altında. Sen tekmelere, dipçiklere aldırmıyordun. Senin sesin hiç duyulmadı, ya da ben duyamıyordum kendi sesimden. Bana sımsıkı sarıldın. Koynundaydım artık. Babam gittiğinden bu yana hiç böyle sarmamıştın beni. Özlediğim sıcaklığını o an bulmuştum. Ağlıyordum ama mutluydum, beni yine sevdiğini düşünüyordum. “Annem beni seviyorrrrrrrrr!” diye bağırmak istiyordum. Bağıramadım ağlamaktan. Sustum. Sıcaklığını, sevgini dinledim. Askerlerin bağırtıları, böğürtüleri çok uzaklardaydı artık. Ben, senin kollarındaydım, sen, benim üzerimde örtü… Saatlerce öylece kaldık. Hiç bitmesin istedim, hep öyle kalalım. Hep kollarında olayım. Sıcaklığını ruhumun derinliklerinde duyayım. İçime bir ırmak aksın, adı anne olan; bir gökyüzü dolsun, masmavi, pırıl pırıl, aydınlık, yüzün yüzüme değmiş gibi… Babam evine dönmüş gibi… *** Olga teyze başından akan kanları büyük bir titizlik içinde temizliyordu. O temizledikçe yeniden kana bulanıyordu yüzün. Kanı durduramamıştı Olga teyze. Başını sıkıca sardı. Bir eli benim saçlarımda, diğeri senin elini tutuyordu. Sımsıkı yapışmıştı ince parmaklarına. Başını eğdi yüzüne doğru, konuşmak için. “Asret, sizi gönderecekler Kırım’dan. Sen bu halinle gidemezsin. Seni saklayayım. Kaçtı diyeyim. Görmedim diyeyim. Bilmiyorum diyeyim.” “Olga, seni rahat bırakmazlar. Sana da bize yaptıklarını yaparlar. Allah göstermesin öldürürler, gördün neler yaptılar...” “Bu yaralarla gidemezsin, bu çocuk tek başına kalır Asret. Ne yapar yapayalnız uzaklarda, çok uzaklarda … “…” Sen sustun, gözlerinden sızan yaşlara ben karıştım. Olga teyzeyi itiverdi minik ellerim. Üzerine kapaklandım. “Anam, canım anam…” dedim birlikte ağladık. Yaşların boşaldığı gözlerine değdirdim dudaklarımı. Kana kana içtim sevgini. Ben küçük bir pınardım sızım sızım akıp giden; sen, deli deli çağlayan sel. Ben bir küçük kız idim senin gözlerinde, sen ki Karadeniz’de bir girdap beni aşka çeviren… Olga teyzeyle birlikte birkaç elbiseyi küçük çantamıza yerleştirmeye başladınız. Sırtına alelacele babamın yün ceketini giyindin. Çok canının yandığını görebiliyordum. Başından hâlâ kan sızıyordu. Hızlı bir şekilde başındaki sargı bezini değiştirmeye çalışıyordun. Ellerin titriyordu. Olga teyze yetişmese bir bezi başına bağlayamayacaktın sanki. İki dakika içinde yeni sargı da kanınla kızarmaya başlamıştı. Ben babamın bana uzaklardan getirdiği bir bacağı olmayan bebeğimi aldım ellerime. Sımsıkı tutuyordum belinden. Siz evin içinde bir oraya bir buraya döndükçe ben de ardınız sıra döneliyordum, hiçbir şey yapmadan. Olga teyze: “Asret, sizi tren istasyonuna götürecek kamyon şimdi gelir. Acele edelim… Ay aptal kafam!… Size şimdi yiyecek lazım Asret… Ben evden ekmek alayım. Yeni pişirdim. Yanında dursun… ” diyerek evine koştu. Sen aceleyle ellerimden tutup beni kendine çektin. Başımı ellerinin arasına alarak yüzümü öpmeye başladın. “Hadi kızım, şu ıslak elbiseni değiştirelim.” “Anne biz nereye gidiyoruz” “Tamam kızım anlatırım, sonra. Hadi acele edelim.” diyerek, hızla beni soydun ve daha kalın elbiselerimden birini giydirmeye başladın. Ben babamın aldığı tek bacağı kopmuş bebeğimi elimden bırakmıyordum inatla. Sen beni giydirirken oyuncak bebeği, bir sağ elime bir sol elime geçiriyordum. Bana hiç kızmamıştın. Başka zaman olsa kızar, azarlar, bebeği bir kenara sertçe atar, “Bırak şunu artık elinden, giyinince alırsın yine eline, kaçmıyor ya kızım!” diye bağırırdın. Ama hiç bağırmadın. 58
Page 2 and 3:
İ Ç İ N D E K İ L E R FİKİR S
Page 4 and 5:
SUNUŞ Merhaba; Bu sayı burada sö
Page 6 and 7:
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 8 and 9: FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
show all

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°