Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

More documents

Recommendations

Info

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE veda etti. ÇONOĞLU ailesinin vatana hizmet safahatında hiç kesinti olmadı. Bu ailenin her zaman vatan ve millet uğrunda ön saflarda yer aldığına şahit olduk. Geçmişte ülkenin düşman işgalinden kurtuluşu maksadıyla büyük mücadeleler veren ÇONOĞLU aile bireyleri sonraki yıllarda da yıkıcı bölücü çevreler karşısında etten bir duvar olmaya devam ettiler. Bu halkanın bir parçası olan torun Bayram ve Bekir ÇONOĞLU’nun, dedelerinin yolunda yaptıkları mücadeleyi, büyük bir sanatçı olan ve erken yaşta kaybettiğimiz “Garip Ozan” mahlaslı Mehmet Sait ŞİMDİ’nin kaleminden aktarmak istiyorum: (Aynen) “TARİH 19 KASIM 1977... SAAT: 21.22... Daha dün gibi hatırlıyorum. 19 Kasım 1977 Cumartesi sabahı Ankara’da Demirtepe, Fevzi Çakmak sokağında bulunan ve Ülkü Ocakları’nın sanat-kültürel çalışmalarını yürüten TÖMFED (Töre Musiki Folklor Eğitim Derneği) binasında çay demlemiştik. Bir yandan ses tesisatı toparlanıyor, bir yandan da saz ve ses sanatçıları dernek binasında toplanıyorlardı. Dernek binasına ilk gelen ben oldum. Çayı demledikten sonra TRT Türk Sanat Müziği sanatçılarından Ali ŞENOZAN, Türk Halk Müziği sanatçılarından Seyit AL ve saz grupları ile grup amiri TRT bağlama sanatçısı rahmetli Osman DU- RAN ağabey de geldiler. O gün Amasya Suluova’da konserimiz vardı. Konsere ayrıca Sayın Ozan Arif de katılıyordu. Ancak konser yerine Samsun’dan yola çıkarak iştirak edecekti. Kısa bir süre sonra toparlanarak garajlara gittik ve bizi Suluova’ya ulaştıracak olan şehirlerarası otobüse binerek saat 16.00 civarında Suluova’ya intikal ettik. Suluova Ülkü Ocakları yönetimi tarafından ve her zaman olduğu gibi ilgiyle karşılandık ve yanılmıyorsam Şeker Fabrikası Müdürü olan bir ağabeyimizin evine yani lojmana yemeğe ve çay içmeye davet edildik. Saat 18.00’e doğru tüm ekip ile birlikte konserin verileceği sinema salonuna gittik. Salonda kulis odası olmadığı için sahnenin bir tarafına portatif bir kulis yeri kurarak sanatçıları ve saz arkadaşlarımızı buraya yerleştirdik. Kuliste çay demlenir, sazların ayar ve provası yapılırken sinema salonu yavaş yavaş dolmaya başlamıştı. Saat 19.00. Yer Samsun’un Havza ilçesi... İlçe merkezinde çoğunluğu gençlerden oluşan kalabalık bir grup bir minibüs kiralayarak Suluova’ya doğru hareket ediyor. Aralarında Gültekin ERTAN ve Bekir ÇON(OĞLU) adında iki genç ülkücü var. Gültekin 18 yaşında ve Havza doğumlu... Zeki, efendi ve arkadaşları tarafından sevilen bir genç... Geniş öğrenim imkânlarına sahip ve iyi liselerden mezun olanların karşısında fazla başarılı olamamış ve üniversiteye girememiş bir lise mezunu... Bekir de Havza doğumlu... Ülkücü Hareket’e destek sağlayan ÇON ailesinin bir ferdi... Hatta bu uğurda amcaoğlu Bayram ÇON(OĞLU) da şehit olmuştu... Bekir de lise mezunu, efendi ve pırıl pırıl bir Ülkücü... Saat 20.00’ye doğru Suluova’daki Emek Sinema Salonu dolmuştu. Sahneye yakın olan en ön sıralara kadın ve çocuklardan oluşan kalabalık bir aile grubu yerleşmişti. Sahnenin kenarında ise emniyet yetkililerinin yoğun bir çalışması vardı. Konser esnasında sahne alan sanatçıların tüm seslerini kaydedecek teyp ve cihazlar yerleştirilmişti. Sanki bizler her an bir şeylerin aleyhine konuşacakmışız da hakkımızda kanuni işlem yapılabileceği havası ima edilmekteydi... Bu kadar canla başla çalışıyormuş gibi davranan emniyet yetkilileri, her nedense salonda bir güvenlik araması yapmamıştı(!)...Havzalı ülkücü gençler salona geldiğinde şimdiye kadar hâlâ belli olmayan birisinin tavsiyesine uyularak, sahnenin önünde bulunan aileler salonun ikinci katında bulunan localara yerleştirildi ve Havza grubu ise sahnenin önündeki sandalyelere oturtuldu. Aslında bu değişiklik bizim konser geleneklerine uymuyordu ve o telaş içinde kim veya kimlerin tavsiyesi ile yapıldığı maalesef hala belli değil... Saat 20.30’a doğru İstiklal Marşı’nı beraberce 07
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE okuduk. Şehitlerimize dua ettik. Suluova Ocak Başkanı’nın konuşmasından sonra ben sahne aldım. Tam karşımda arkaya doğru 5. sıradaydılar ama yan yana oturuyorlardı... En son okuduğum eserin “Haydi yiğit haydi yeni akına, Ülkümüzün cihan varsın farkına” ile biten finali sırasında Bekir ile Gültekin’in oturduğu bölümde büyük bir patlama sesinin maalesef canlı şahidi oldum. Şerefsizler daha önceden sandalyenin altına bir bomba yerleştirmişti... Patlamanın olduğu kısımda daha doğrusu vahşet ve katliam anında en az 20 adet sandalye paramparça olmuştu. İnsanlar büyük bir korku ve can havliyle 5-6 saniye gibi kısa bir sürede salonu terk ettiler. Terk ederken kiminin kolu, kiminin bacağı, kiminin parmağı kopmuş ve salonda kalmıştı... Salona yayılan duman ve tozdan göz gözü görmüyordu. Ağlayanlar, bağıranlar ve feryatlar dinmek bilmiyordu. Ayrıca tuhaf bir koku da salonu kaplamıştı... Patlamadan tahminen 15 saniye sonra herkes gibi, kuliste bulunan sanatçılarımız da salon dışına çıktı... Salonda sadece Ozan Arif, ben ve birkaç genç kalmıştı... Herkes bağırıyordu ama kimse kimsenin sesini duyamıyordu... O anda patlamanın olduğu yerde duman arasında iki genç ve yerde sandalye parçalarının arasında birisini görünce; Eyvah... Gitti çocuk gitti diye bağırdım. Ozan’la beraber daha yakına gidince olayın ne kadar vahim olduğunu öğrendik. Uzaktan çocuk olarak gördüğümüz beden Gültekin’e aitti ve maalesef belden aşağı kısmı ortalıkta görünmüyordu... Gültekin hala yaşıyordu ve 3-5 saniye kadar umutsuz gözlerle bize baktı ve sonra ebedi olarak dünyaya veda etti... Kolunda bulunan saat ise 21.22’de durmuştu... Gecenin bir karanlığında askerî konvoy eşliğinde Suluova’dan Merzifon yol ayrımına kadar bir ülküdaşımızın dolmuşu ile ulaştık. Gecenin dondurucu soğuğunda arabanın kaloriferleri yanmıyordu ve piknik tüpünün verdiği kısık alevle, yaşadığımız vahşetten zangır zangır titreyen bedenlerimizi ısıtmaya çalışıyorduk. Yaklaşık yarım saat sonra Merzifon yol ayrımına geldik. O dönemlerde şimdiki gibi ne son model özel arabalarımız, ne cep telefonlarımız ne de filtreli sigara içebilecek kadar lüksümüz yoktu. Gecenin bir yarısında burada bizden başka otobüs bekleyen kimseler bulunmuyordu. O anda can pazarında ve her taraftan açık bir hedef durumundaydık. Üzerimizde herhangi bir saldırı anında kendimizi koruyabileceğimiz çakı(!) bile yoktu. Merzifon yol ayrımında sabahın ilk ışıklarına doğru bir vakitte bizi, Ankara’ya ulaştıracak şehirlerarası otobüsü ancak bulabilmiştik. Otobüse biner binmez sanki bitmeyecekmiş gibi gelen zaman içinde daha birkaç saat önce yaşadığımız olaylar yüzlerce defa bir film şeridi gibi geldi gitti. Herkes hüngür hüngür ağlıyordu ama sesimizi kimseler duymuyordu. Ankara’ya ulaştık. Ancak aynı gün Zonguldak’ta konserimiz vardı. Şehir merkezindeki eski bir sinema salonunu dolduran Zonguldak halkı bir gün önce Suluova’da yaşanan katliamı, sahneye en son çıkan Sayın Ozan Arif’ten öğrendiler. “Ağıt”la ağladılar... “Yemin”le bilendiler... Bizler sahnenin arkasındaki kuliste sanatçımızı dinliyorduk. Kulise ağlayarak giren ilk kişi Zonguldak Ocak Başkanı oldu... Sakin görünmeye çalışıyordu ama gözlerinden akan yaşlar titreyen dudakları üzerinden resmen süzülüyordu... En son sözleri hala kulağımızda çınlıyor... “Mümkün olsaydı ki, gideni gözyaşı akıtarak geri getirmek; İnanın ben bu gün Zonguldak’ı sele boğardım...” Bekir ÇON ise patlamadan hemen sonra tekbir sesleriyle Merzifon Devlet Hastanesi’ne kaldırıldı. Daha sonra durumu ağır olduğu için yaralanan diğer arkadaşları ile birlikte Ankara Yüksek İhtisas Hastanesi’ne kaldırıldı. Burada bir müddet tedavi görmesine rağmen kurtarılamadı ve 3 Aralık 1977 gecesi saat 23.00 sıralarında hakkın rahmetine kavuştu. Hastane önünde yapılan hazin bir törenden sonra memleketi olan Havza’da toprağa verildi... Ruhlarınız şad olsun aziz dostlar...” “Fıtrat değişir sanma, bu kan yine o kandır. Korkunç denilen silah, ölebilen insandır.” Bekir ÇON(OĞLU) 08
Page 2 and 3: İ Ç İ N D E K İ L E R FİKİR S
Page 4 and 5: SUNUŞ Merhaba; Bu sayı burada sö
Page 6 and 7: FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 58 and 59:
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Page 60 and 61:
Page 62 and 63:
Page 64 and 65:
Page 66 and 67:
Page 68 and 69:
Page 70 and 71:
Page 72 and 73:
Page 74 and 75:
Page 76 and 77:
Page 78 and 79:
Page 80 and 81:
Page 82 and 83:
Page 84 and 85:
Page 86 and 87:
Page 88 and 89:
Page 90 and 91:
Page 92 and 93:
Page 94 and 95:
Page 96 and 97:
Page 98 and 99:
Page 100 and 101:
Page 102 and 103:
Page 104 and 105:
Page 106 and 107:
Page 108 and 109:
Page 110 and 111:
Page 112 and 113:
show all

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

Dr. DÄ°LÃVER CEBECÄ°