Dr. DİLÂVER CEBECİ

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
Aziz Tük Çocuğu, sen bu vatanın hakikî vârisi, gerçek sahibisin. Dedelerin Orta Asya’dan gelerek bu
toprakları sana ebedî vatan yaptı. “Üzerinde doya doya yaşayasın, gezip tozasın” diye. Hiçbir milletin
toprağı seninki kadar destanlarla, ninnilerle, şarkılarla, türkülerle, ağıtlarla mukaddesleşmedi. Hiçbir milletin
toprağı seninki kadar acı-tatlı hâtıra’larla dopdolu olmadı. Hiçbir milletin toprağı seninki kadar sevilip
sayılmadı. Hiçbir milletin toprağı seninki kadar “ana” şefkat ve merhametiyle bütünleşerek “Anadolu” adıyla
ebedîleşmedi. Hiçbir milletin toprağı seninki kadar azîz ve mübârek olmayı hak etmedi. Hiç bir millet, ataların
kadar bu toprakları şehit kanıyla sulamadı. Târihte, bu mübârek topraklar için “ölmeyi ebedî şeref” kabul eden
bir başka millet daha görülmedi…
Aziz Türk Çocuğu, senin iftihar edilecek lekesiz, gölgesiz muazzam bir târihin, güneşleri andıran göz
kamaştırıcı parlaklıkta ihtişâmlı bir kültür ve medeniyetin var. İnsan hakları mevzû’nda sana ders vermeye
yeltenen kavîmlerin târihleri silinmez kara lekelerle doludur. Kendi yaptıkları insanlık dışı katliâmlara senin
şanlı dedelerinin de adını karıştırmak istiyorlar. Ataların Doğu’dan-Batı’ya, Kuzey’den-Güney’e yataklarına
sığmayan ırmaklar misâli akarak, insanlığın topyekûn hak ve adâlet içinde yaşaması için asırlarca at koşturup
durdu…
Aziz Türk Çocuğu, senin cedlerin târihlerinin hiçbir devresinde zulüm yapmadığı gibi zulme rıza da göstermedi.
Zâlimin zulmüne alkış tutmadı. “Zulme rıza zulümdür!” Diyerek, zâlimin tepesine balyoz gibi indi. Hep
haklının hakkını korudu, mazlûmun yanında yer aldı. Muhteşem târihin ve ihtişâmlı geçmişin; dînî, millî, ahlâkî,
İslâmî ve insânî bakımlardan sarsılmaz kal’ası oldu. “Üç kıt’a ve Yedi iklim”e hayât nizâmı verdi. “Târihin
dilinden düşmez bir destan” misâli; “Târihimiz” adlı aşağıdaki şiirimizin şu unutulmaz beytini asırlarca
büyük bir aşk ile terennüm etti:
Gökkubbe Çadırımız,Güneş Bayrağımız’dı
Üç kıt’a Yedi İklim, Nizâm Fermânımız’dı
(2003)
Aziz Türk Çocuğu, şanlı ve şerefli ataların bu mübârek şühedâ (şehîd) kanıyla sulanmış vatan toprağının
üzerini, İslâm’ın ebedî mührü câmi’leriyle sütûn sütûn, kubbe kubbe, minâre minâre süsledi. Âyâtını (Âyetlerini)
nakış nakış işledi. Mermerlerini Rab’ca silinmez ve eskimez yazılarıyla yazdı, târihlerin hâfıza’sına
öylece kazıdı. Bir “hakîkatli yolun kutlu yolcuları” olarak, “Kendi Gökkubbemiz” altında geçen nice saâdet
asırlarının tatlı hâtıra’sını, rûhlarında duya duya; mâzi, hâl ve âtî’yi birleştirdiler…
Aziz Türk Çocuğu sen; inançsız, düşüncesiz, fikirsiz, aşksız, çilesiz, mefkûresiz, idealsiz, ülküsüz, hedefsiz,
gayesiz, ufuksuz, çapsız, mes’elesiz, cehtsiz, şevksiz, idrâksiz, edepsiz, terbiyesiz, başıboş, serkeş, pörsük,
ürkek, burkuk, kavruk, savruk…sergerdeler-den kat’iyyen olamazsın!.. Sen, günübirlik hasîs duyguların, basit
ve adî menfâatlerin esîri olamazsın!.. Sen, târihinin sana yüklediği büyük mes’ûliyyet şiârının fevkinde ve
şuûrunda olmak ve öyle var olmak mecburiyetindesin!.. Sen,atalarının mirasını günübirlik kemirip, semirip,
yeyip bitiren nânkör mirasyedi “hokkabazlarından” olamazsın!..
Aziz Türk Çocuğu sen, kahraman ecdadından devralmış bulunduğun mâzinin o muazzam mirasını, her şart
altında koruyan, gözeten, geliştiren ve daha ötelere taşıyan gözü pek muhafızlardan biri olarak her ân dimdik
ayakta, hâzır ve nâzır vaziyette azîz milletinin emrinde olmalısın!..
Aziz Türk Çocuğu, yazımızı; azîz vatan topraklarımızın düşman işgallerine uğratıldığı o karanlık günlerde,
kalemini keskin bir kılınç, bir kalkan salâbetiyle küffâra karşı kullanan edebiyatımızın kudretli kalemi
mücâhid yazarımız Süleyman Nazif’in, şimdilik şu güzide beyti ile bitirelim:
“Dedem koynunda yattıkça, benimsin ey güzel toprak,
Neler yapmış bu millet, en yakın târihe bir sor, bak!..”
73