Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE<br />
KUTLU YOLUN GÜZEL YOLCUSUNA<br />
•<br />
Mehmet Nuri YARDIM<br />
Akşam vaktiydi. Edebiyat öğretmeni, yazar ve bir çok hayırlı hizmetin omuzlayıcısı Asım Gültekin<br />
kardeşimi telefonla aramıştım. Yılın Öğretmeni seçilmişti, onu tebrik edecektim. Daha kutlamaya fırsat vermeden<br />
acı haberi verdi: “Dilâver Bey’i kaybettik ağabey” dedi. “Ne...” demeye fırsat kalmadan, “Oğlu<br />
Çağrı’yla beraberdik. Az önce o da hastaneye gitti...” diye de devam etti.<br />
Dilâver Cebeci... Özümüzün, sözümüzün, ülkemin, Türkiye’min şairi... Yine de siteye haberi koyamadım,<br />
ilk haberi ben vermek istemedim, ilk acıyı tattırmak kolay değil bilirsiniz... Sevimli bir tarafı yok üstelik,<br />
müjde vermiyorsunuz, hüznü yayıyorsunuz. Haber sitelerine baktım, yok... Televizyonlar bahsetmiyor...<br />
Belki de yanlış bilgidir diyerek kendimi teselli ettim... Emin olmak istedim. Evi aradım cevap vermiyor,<br />
Çağrı’yı aradım. O’nun da telefonu kapalı. Allah’tan az sonra kendisi aradı ve acı gerçeği teyit etti. “Evet<br />
ağabey, babamı kaybettik...” Ne denir, ne diyebilirdim ki... Rahmet niyazında bulunmaktan, sabır dilemekten<br />
başka... Evet yapacak şeyler var, işte tam bu sıralarda boş durmamak lâzım. Öncelikle sitemize haberi<br />
yazmak lâzımdı. Duyuru ile yetinilmez. Sonra ayrıntılı bilgi aldım Çağrı’dan. Dilâver Beyle zaman zaman<br />
görüşen en yakınlarından birkaç dostumu aradım, onları da acıya garkettim. Muhsin Karabay, Olcay Yazıcı,<br />
Cafer Vayni... Sonra iki üç gazeteyi aradım. Bütün gazete, radyo ve televizyonları tek tek aramak zor, üstelik<br />
evde telefonları yok. İyisi mi Anadolu Ajansı’na haber vereyim dedim. Ankara’yı Genel Müdürlüğü<br />
aradım ve üzücü haberden onları da haberdar ettim. İlgilendiler ve haberi bütün basın yayın organlarına geçip<br />
Türkiye’ye elim kaybı duyurdular.<br />
Hani hep öyle olur ya, bir film şeridi geçmeye başlar önünüzden... Yaşanmışlıklar, hâtıralar, anekdotlar,<br />
dostluklar… Benim de öyle oldu. Ne güzel bir hayat yaşamıştı Dilâver Bey. Bayburt’un bu asîl evlâdı, milletinin<br />
sevgilisi olmuştu. Şerefli, seviyeli ve mübarek bir ömür sürmüştü... Türklerin ve Müslümanların mustarip<br />
adamıydı. Bir ömre mal olan şiirler, yazılar, araştırmalar... Hoca, ağabey ve iyi bir şair olmak kolay<br />
değildi...<br />
Bu akşam Edirne seyahatimi yazacaktım oysa. Onun başlattığı “Seyyah-ı Fakir Evliya Çelebi” üslûbuyla<br />
bazı satırlar karalayacaktım... Bursa gezisiyle ilgili yazımı okuyanlar yine benzer bir yazı beklediler benden,<br />
özellikle istediler... “Geziye katılamayacağız ama lütfen orayla ilgili yazını Nasiruddin Sabrî imzasıyla<br />
yazıver... Okuyalım” dediler... Tasarlamıştım, notlar da almıştım, ama hayır artık yazamayacağım.<br />
Dilâver Cebeci’nin vefat ettiğini duyduğum andan itibaren içimi sarıveren hüzün bulutlarını dağıtamam<br />
artık. Tebessüm ettirecek satırları kaleme almam imkânsız... Hele o türde kendisini üstat kabul etmişsem,<br />
açtığı güzel yolu devam ettirmeyi hedeflemişsem, en azından şimdi yazamam... İlerde belki...<br />
1980’li yıllarda şiiriyle duygulanır, mısralarıyla coşardık... Dilâver Cebeci’nin sanat edebiyat dergilerinde<br />
okuduğum şiirleri ve yazıları çok güzeldi. Türkçe’nin seçkin bir kalem ustasıydı. Dostluğumuz, Türkiye<br />
gazetesinde göreve başladığım 1985’te başladı. Tanıştık, onu çok sevdim. Çünkü o sağlam şahsiyetiyle bana<br />
Anadolu’nun gerçek temsilcilerinden biri gibi görünüyordu. Hele kışları kalpağını başına koyup da kültür<br />
sanat servisimize geldiği zaman Kafkaslar’dan aramıza karışmış bir Şeyh Şamil’i veya yakın komutanlarından<br />
birini hatırlatırdı. Dilâver Cebeci dost insandı. Afrası tafrası, yalanı riyası, alayişi nümayişi yoktu. Sevdiğini<br />
tam severdi, bağlandığını bırakmazdı.<br />
88
Change language