Dr. DİLÂVER CEBECİ

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
ŞEB-İ YELDÂ’dan
•
A. Yağmur TUNALI
Hep böyle soran bakışlarını görüyorum. Acabâ, bu imtihan heyecanına dayanabilecek miyim Çağırıyor..
çağırıyorsun… Sıradağlarla çevriliyim. Dört bir yanım sarılmış. Ben sana varmaya mecbûrum! Gerçek bu
sade sözdedir; ama sormadan edemiyorum: “Bunu sen mi istedin, yoksa ben mi Bu hâle sebep ne, yâhud
kim”
Kendimi bir bırakabilsem, soruların sustuğu bir yerde dinlensem, diyorum. Orada muhakkak sen olacaksın:
Başka türlü güzel ve başka türlü gerçek!
Seferim sonsuza doğru. Bu sefer benim hayatımdır ve hayat, hep değişen görünüşleriyle bana bir karar üzere
yürümenin yaradılış kadar kesin ve o nisbette ifadesiz duygusunu veriyor.
Yürüyorum. Zavallı bir kuş, kuytuda bir yer arıyor. Kaçmıyor, kaçamıyor. Simitçi ihtiyarın iri gövdesi,
rüzgârına engeldir; yetseydi, yetebilseydi keşke. Ayaz, gelip geçenlerin bilemeyeceği kadar ölüm kokuyor.
“Elim varsa”, diyorum, “bir dokunabilsem.. onu hayata döndürebilirim!” Ve o, son bir gayretle uçup gidiyor.
Hissediyorum ki bu hazîn bir yolculuktur. Yazık ki bir binanın duvarı dibinde onu görenler, mâcerânın
başlangıcını bilmeyecek, bilemeyecek, hatırlamayacaklar. Bir aç köpeğin zayıf pençesi, bir çöplükte cesedini
ortadan kaldıracak. Zavallı kuşun mezarı, şu kirli ve yapışkan tüyünde büzülen köpeğin hücreleri olacak ve ne
garib, yaradılışın esrarlı kanunu, o köpeğe kuşun özelliğinden hiçbir şey vermeyecektir.
Yürüyorum… Binbir görünüş içinde, yine soran bakışların var. Aşılmış dağların eteklerinde ürperişler titriyor:
Aydınlık, âşinâ yüzler gibi ürperişler. Sesleri, sükûtları bir ürperişler… Hep bir karar üzere, özler ve söyler
gibidirler. Onlara, bu özleyişi ve bu emsâlsiz sükût içindeki engin söyleyişi, hangi meçhul veriyor Ve hayret!
Sen o özleyişin sükûtunda yine soruyorsun!
Yol bilmem, dil bilmem, ben senin garîbinim! Beni sana götür, bana seni söylet! Gecenin gündüze kurbân
oluşu gibi, uykunun uyanıklığa dönüşü gibi , seven dudakların öpüşü gibi.. değiştir, sana benzet! Soru sensin,
soran sen!
Yabana akmayan gözyaşlarıyla sırılsıklamım! Bu vâdî, uzar gider; ben, bir gülü koklar gibi bu yürüyüşe
mecbûr olurum.
Dağ-tepe demeden yollardayım… Kanımda sen dolaşıyorsun!
63