Dr. DİLÂVER CEBECİ

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖRE
tezini yeniden gündeme getirse de, ”tarihi başlatan
Sümer medeniyetinin“ Turani benzerlikleri bir bir
ortaya çıkarılsa da, Damgalıtaş, Saymalıtaş, Ankara
Güdül, Seferihisar Yazıları, Yüksekova taşları
gibi eserler gün yüzüne çıksa da tarih zeminindeki
kavganın hala sürdüğünü görüyoruz.
Sürgit giden bu tarihi çatışmaların özellikle bugün
daha radikal bir temelde devam ettiğini görmek
oldukça dikkat çekici. Mevcut siyasi iktidarın
Türkiye’de yapmayı tasarladığı değişimi önce tarihe
müdahale ederek hayata geçirmeye çalışması
anlaşılabilir bir şey. Çünkü tarih aslında bugündür.
Mevcut siyasi iktidarın Cumhuriyet’in üzerinden
bugünü kurgulamaya çalışması, toplumsal destek
bulabilme yolunda tarihin travmatik köşelerini ifşa
etmesi, geçmiş–hayali mağdurlardan günümüze
ilişkin mağdur yandaşlar türetmeye çalışması tarihin
ne kadar güçlü bir müdahale aracı olduğu fikrini de
bize vermektedir.
Aslında çatışma tarihte yaşanmaktadır.
Bu durum tarihin yaşayan bir organizma olduğu
izlenimini bize vermektedir. Tarih aydınların fikir
dünyasında canlılığını koruyor, çünkü aydınlar
bulundukları yeri tarihin tortuları üzerinde,
kenarında, arkasında mevzilenerek oluşturuyor.
Kimisi Cumhuriyet’in oluşumlarını, inkılaplarını
kabul etmiyor, kimisi harf inkılabını reddediyor,
Osmanlı Devleti’nin yasını tutuyor, kimisi
Cumhuriyet’in üç esaslı akıma karşı bir tavır
geliştirdiğini ve devletin politik yapılanmasının bu
temel üzerinde oluşturulduğunu ifade ediyor. Bu üç
temel akım şöyle sıralanıyor; Kürtçülük, İslamcılık,
Komünizm…
Cumhuriyet’in paradigmasının bu üç akımı yok
etmek üzere oluşturulduğu fikri bugün sonuç almış
gözüküyor. Çünkü mevcut iktidar ne kadar muhafazakar-liberal
görüntü vermiş olsa da Cumhuriyet’i
restorasyon dönemindeki yaşanmışlıklar üzerinden
deşifre etme mücadelesinde etli-dişli bir klişe elde
etmiş ve bu üç akımın bileşkesinden de kamuoyu
desteğine sahip geniş bir muhalefet alanı bulmuş
oluyor.
Tarihle hesaplaşmak, fikri mücadelenin en renkli
alanıdır.
Tarih her sevgiliye işmar eden bir tutku kraliçesi
gibi daima taze, daima genç niteliğini koruyor. Onu
koruyan ve yaşatan biziz aslında. Ya da biziz, ona
ilgi göstermeyen ve geleceğimizi kurma yolunda
tarihi boşlayıp günün gelişmelerine ram olan. Belki
de bu yüzden aslında tarihin çekirdeği olan bugünü
elden kaçırıyoruz.
Belki de bu yüzden tarihin konusu oluyor, öznesi
olamıyoruz.
BEKLERKEN SENİ
•
âl-i rıza
Sevdanla çağlayan deli gönlüme,
Elleri almadım beklerken seni.
Ülkeler zapt eden aşk süvarimi,
Bozkıra salmadım beklerken seni.
Çevirdim hanemden şöhreti ünü,
Kutsadım seninle, yaşanan dünü,
Matem saydım sensiz geçen her günü,
Bir kere gülmedim beklerken seni.
Sen gittin her yerde güller soldu da,
Aktı tüm nehirler, göller doldu da,
Yokluğun içimde derya oldu da,
Yaşımı silmedim beklerken seni.
Gittiğin limanda çok çektim cefa,
Şikâyet etmedim senden tarafa,
Gelişinden umut kesip bir defa,
Sararıp solmadım beklerken seni
Hasretin’ kendime edip de düşman,
Yoluna bakarak, olmadım pişman,
Dik durdum, onurlu, sağlam, delişmen,
Saçımı yolmadım beklerken seni.
Sen gittin sevdandan yaptım bir anıt,
Beni çağırana, vermedim yanıt,
Seven gözlerimdir en büyük kanıt,
Ellerin olmadım beklerken seni.
67