Ahmet ŞAFAK

FİKİR SANAT VE EDEBİYATTA TÖREHanım Haliova - Yemen - 1967O zaman Yemen’e doğrudan gitmek mümkündeğildi. Önce Mısır’a, oradan Sudan’a, sonraHabeşistan’a ve en son Yemen’e geçecektik.Moskova’da dördü bayan, toplam on kişi uçağabindik. Birkaç saat sonra bir anons geldi. “Kemerlerinizibağlayın, uçak Ankara’ya iniyor.”Türkiye hem de Başkent Ankara. Zaten uçak Türkiyeüstüne geldiği andan itibaren içimdeki Türkiyesevgisinin büyüklüğünden heyecan içindeydim.Anonsu ilk duyduğumda, içimdeki sevgi veTürkiye’yi görme arzusunun büyüklüğü ile yapılananonsu, gerçek değil de öyle duymak istediğim içinduyduğumu sandım. Ama ikinci anons geldiğindeheyecandan ölecektim. Moskova’da tedavi gören birTürk Bakan’ının eşinin, bindiğimiz uçakta olduğunu,Ankara’ya bırakılacağını öğrendik. Onu indirdiktensonra biz tekrar yolumuza devam edeceğiz.Bu arada yarım saatlik mola olacak. Mucize gibibirşey. Düşünün ki ben Türkiye’yi göreceğim. Sevinçten,heyecandan ölüyorum; ama bu heyecanıetrafımdakilere hissettirmemeye çalışıyorum. ÇünküKGB’nin beni takip ettiğini biliyorum. Türkiye’dekalmamdan korkuluyordu; böyle bir şey yapmamSovyetlerin ne kadar kötü bir yer olduğu anlamınagelirdi. KGB, Türkiye’de kalmamam için gözünükırpmadan öldürürdü. Bense yıllarca dinlediğimve görmeden sevdiğim topraklara kavuşunca,toprağı öpmek, bu toprağı elime yüzme sürmek istiyordum.İçimden “Ben bu toprağı öpmeliyim;vursalar da öldürseler de öpmeliyim. Ama nasıl?”diye düşünüyordum. O zamanlar Ankara EsenboğaHavaalanı şimdiki gibi değildi tabii. Yerler toprak.Yavaşça eğildim. Çizmelerimi düzeltiyormuşumgibi yapıyorum; ama bu arada parmaklarımıtoprağa değdiriyorum. Sonra doğruldum. Saçımıdüzeltecekmişim gibi yapıp parmaklarımdakitoprağı dudaklarıma sürdüm. İçimden Allah’aşükrettim. “Sana kurban olayım Allah’ım. Azizvatanımı gördüm; bundan sonra ölebilirim.” O kadarrahatlamıştım ki. Gururlanmıştım da. Tüm bunlarıRafik İsmayılov ve Ebülfez’e anlatacaktım. “Rafik,Ebülfez siz görmediniz; ama ben Türkiye’yi, azizvatanımı gördüm;” diyecektim. Sonra içimden dedimki “Madem Türkiye’deyim, eksik olmasın; birde Türk göreyim nasıldır; iyice bir bakayım.” Çünkübize Türkleri her zaman “Nato’nun üyesi kötü Türkler”olarak karikatürize edip resmederlerdi. Ama biz,Rusların Türkiye ve orada yaşayanlar ile ilgili söylediklerineinanmazdık. Bizde şöyle bir anlayış vardı:“Bu Ruslar birine iyi derlerse, o işte bir iş vardır.Kesin kötüdür.” Ve tabii tersi için de böyleydi.Yani Ruslar birine kötü diyorlarsa anlardık ki o bizdendir.Ruslar ne diyorsa biz tam tersine inanırdık.İyi ise kötü, kötü ise iyi. Bu durumda Ruslar’ınkötülediği, Türkiye’de yaşayan Türklerden birinigörmek istiyordum. Zaten daha görmeden onlarıniyi ve güzel insanlar olduğuna inanıyordum. Baktımhavalimanında küçük bir dükkân var; içeride de ortayaşlarda üç kişi, daha doğrusu üç erkek… O an buüç erkeği, dünyanın en yakışıklı erkekleri sandım.İçimdeki Türk sevgisi o kadar büyük ki, benimgözümde Türkler, en güzel insanlar yani. Hani evliolmasam içlerinden biri ile evlenebilirim bile. Azevvel dediğim gibi bu sevginin sebebi onların Türkolmaları. Nihayet Türkleri görmüştüm. İçimdenonlara yaklaşmak, seslerini duymak, Türklerinnasıl konuştuğunu işitmek geçiyordu. Ama nasılkonuşacağımı bilemedim. Bu arada KGB KGB debeni takip ediyor. O sırada iki Rus bayan dükkânagirdi. Ben de onların arkasından hemen dükkânagirdim. Rus bayanlar ne İngilizce biliyorlardı ne deTürkçe. Hemen bu hanımlara Rusça, ne istediklerinisordum. Sonra dükkândaki Türk kardeşlerimedönüp Azerbaycan Türkçesi ile “Selam Aleyküm;”dedim. Rus bayanların sigara almak istediklerinisöyledim. Dükkândaki beyler “Aleykümselâm,hanımefendi siz mütercim misiniz?” diye sordular.Adım Hanım olduğu için “Hanımefendi” dediklerindeşaşırdım kaldım. Bunlar benim ismimi neredenbiliyorlar diye düşündüm. Acaba bunlar da mı KGBajanı diye bir an durakladım. Çünkü Sovyetlerde97