TANRILAR OKULU - E-Kitap İndir - E-Kitap Oku

Stefano E. D'AtınaYüz kaslarımın kontrolünü yitirmiştim ve yüzümün hızlı çekimde,istemdışı tuhaf hareketleriyle binlerce ifadeye girdiğini hissediyordum.Makine, işletim programıyla birlikte adeta çıldırmıştı. İşte Dreamer'ınmantarını çıkartıp açtığı o özgürlük süresince, bütün o yılların anıları tümdiğer duygulardan baskın çıktı ve görüntüler birer birer gözümün önündengeçmeye başladı.Anılar derhal harekete geçerek, sanki bir başkasının yaşantısındanmanzaralar sunar gibi bir izlenimle işe koyuldular. Doktorlar, böbreğimde taşoluşmasını engelleyebilmem için bol bol su içmemi önermişlerdi. Böylece,elimin altında daima bir su şişesi bulundurmak zamanla benim için biralışkanlık haline geldi. Şişe, artık onsuz yapamadığım bir tür protez veyadestek gibiydi. Sabah koşulan ve öğrettiklerini uygulamak gibi Dreamer'lakarşılaştıktan sonra yaşamıma kattıklarının yanında, hayatımdan o sayedeçıkardıklarım da vardı: pek çok psikolojik atıkla beraber su şişesinin yokolması da bunlardan biriydi. "Senin hastalığın böbrek taşlan değildi, bağımlıolmaktı. Böbrek taşları, hastalığın asıl oluşma nedenine ulaşmak,iyileşmenin yolunu bulmak için sadece bir belirti, bir işaretti."O işaretleri dinlemediğimiz ve gerçek sebebine dönmeyi bıraktığımızzaman, hastalık daha şiddetlenir ve sinyaller daha bezdirici daha acı verirhale gelir demiş ve bana, çok değil, az su içmemi önermişti, böylece böbrekağrısı uzak bir anı olacaktı. Zihnimdeki ekranda görüntülerin yenidenaktığını görünce, onun yaşantımdaki bu kesiti neden böylesine irdelediğinimerak ettim. İçimdeki gizli bir mekanizma birdenbire harekete geçti, Oluşdurumlarımdan birinin sonsuzluğunda dikey olarak o anıların düzlemine,zamanın dışı bir hafızanın içine fırlatıldım.. O yılların sıkıntılı anılarınagirdim. O köleliğin kaybolmasını, beni su şişesinden ayrılmaz hale getirenkorkunun zulmunden kurtuluşumu 'hatırladım', bana ne bir mutluluk, ne debir huzur vermişti. Aksine! Zihnimde o geçmişin bir zerresine biledokunduğumda, bu yeni özgürlüğün benim için sanki sevilen birinin kaybıveya geri getirilmesi imkânsız bir maddi zararın insana yaşattığı aynı buruktadı hissettim. Artık, taşınan en zor şeyin, yani iyileştirilmeden geriye kalanboşluğun ne olduğunu çok iyi hatırlamıştım. Geçici olsa da, hastalanmakorkusunun ve kaygısının kaybolmasını, hayati bir korumanın yıkılması yada bildik eski tırabzanları bırakmak gibi hissettim.232