TANRILAR OKULU - E-Kitap İndir - E-Kitap Oku

Stefano E. D'AnnaHâlâ bana ne olduğunun yanıtını bulmaya ve anlamaya çalışıyordum.Kalkıp, birkaç palmiye ile Sahra'nın ateş saçan dudakları arasına sıkışmışbir avuç evden başka bir şey olmayan ve adından başka hakkında hiçbir şeybilmediğim bu şehre, O'nunla buluşmaya gelmiştim.O'nun mesajını aldığımda, yola çıkmadan önce uzun süre duraksamıştım.Adını bile bilmediğim bir fantastik varlıkla buluşmaya gitmek için kocaokyanusun ötesine geçmek bana çılgınlık gibi geliyordu. Bu yolculuğuengelleyecek birçok aksilik üst üste gelmişti. Hepsi bir yana, Jennifer'a buyolculuğu haklı gösterecek geçerli bir neden de bulamamıştım. Bu kararımıher gün bir sonraki güne erteliyordum. Fakat yalnızca O'nun yanındahissettiğim iyileşme duygusunu, yeniden yaşama ihtiyacını ve O'nu tekrargörebilme şansını yitirme korkusu üstün gelince, ne olursa olsun yolaçıkmaya karar verdim. Dreamer'dan ve O'nunla olan karşılaşmamızdan sözettiğim, güvendiğim, tek sırdaşım saydığım kişi Giuseppona idi; zaten kararvermeme de o yardımcı olmuştu.Bu konuda konuşmak üzere odasına gittiğimde, beni yüreklendirmiş,kendine özgü Napoli aksanıyla bana, "Git oğlum," demişti. "Bul onu!Sanırım bu Dreamer iyi bir adam."Giuseppona beni doğduğum günden beri tanıyordu. Her zaman ailemizinvazgeçilmez bir parçası olmuş, hatta beni doğururken Carmela'ya yardımetmişti. İlk adımlarımı onun yanında atmış, ilkokuldaki ilk günleriminsıkıntısını onunla aşmıştım. Beni okula götürürken, Napoli halkı ve şehrindaracık sokakları üstüne, her sabah yeni bir öykü anlatırdı. Tıpkı Napolituluat tiyatrosunun vazgeçilmez giysileri Pulcinella gibi üst üste, kabarık vekat kat yükselmiş birçok uygarlıktan oluşan Napoli şehrine dairGiuseppona'nın anlattığı kahramanları, destanları ve onların ruh hallerihakkında her şeyi dikkatlice dinlerdim, öğrendiklerim iliklerime kadarişlerdi. Giuseppona bana sanki onlar hâlâ yaşıyorlarmış hissi verirdi;yamaların ve paçavraların arasından parıldayan altınların ve paha biçilmezipek kumaşların bir görünüp bir kaybolduklarını görebiliyordum. Yağmurlugünlerde, kuşluk vakti, okul bekçilerinin ve hademelerin engellemelerinealdırmadan damdan düşercesine sınıfa girerek, ıslanmış çoraplarımı veayakkabılarımı değiştirdiğinde ne kadar utandığımı hâlâ anımsarım.Biraz daha büyüdüğümde beni okula götürürken elimi tutmasınıistemezdim. O, bir süre daha benimle okula gelmeyi sürdürmüştü, ama artıkyanımda değil, biraz geriden yürüyordu. Delikanlılığımda, tüm duygusalmeselelerimde sırdaşım olmuştu.32