TANRILAR OKULU - E-Kitap İndir - E-Kitap Oku

Stefano E. D'AtınaPeki ama, ne kadar zamandır buradaydı?Ben henüz şaşkınlığımı üzerimden atmaya fırsat bulamamışken, O herzaman yaptığı gibi, sözü hiç dolaştırmadan, konuya yine çoktan girmişti.Gözlerini kitabından ayırmadan, "Dünyanın betimlenmesiyle özdeşleşensenin gibi insanlar endişelenir, çünkü varlıklarının eşsiz güzelliğiniunutmuşlardır," dedi. Ardından gelen sessizlik, sanki söyledikleri hakkındakendi kendine düşünüyormuş gibi geçti. Sonra, bunun düşüncesinden bileduyduğu tiksintiyi saklamaya gerek görmeden,"Endişelenmek hayvanlara özgü bir içgüdüdür!" dedi.O'nu aylardır görmüyordum. Kendimi umulmadık bir şekilde yine O'nunhuzurunda, neredeyse böyle dokunabilecek bir mesafede bulunca yüreğimibirbiriyle çelişen duygular kapladı. İlk şaşkınlığımı üzerimden attıktansonra, çölün ortasında palmiyelerin gölgelendirdiği bir tepeyi fark eden birigibi coşkulu bir sevinçle içim içime sığmaz oldu. Fakat kısa bir süre sonra,bu sevincim pek de hoş olmayan duyguların seline kapılarak bendençabucak uzaklaştı. Uzun zamandır bastırılmış bir pişmanlığın pis kokusuylabirlikte içimden dışarıya dalga dalga yayıldığını hissettim. Ben aylardırgücümü aşan bir görevi göğüslemeye çalışırken, O beni yalnız bırakmıştı.Kim bilir kaç kez, O'nu dinleyip buralara geldiğime pişman olmuştum. Kimbilir kaç kez, ne ileri gitme gücüm, ne de geri dönme imkânım kaldığı içinbir kapana sıkışmışçasına umutsuzluğa düşmüştüm. Bir maaşın sınırlı,zavallı güvencesiyle köleliğin karanlık kucağına yeniden sığınmayıistemiştim. Dreamer'dan önceki yaşantımın bilinçsiz acısını, kör ıstırabınıbile bu yürek tüketen işin basamaklarını tırmanmaya tercih ederdim. Tümbastırma çabalarıma rağmen, neredeyse açık bir meydan okuma havasındasaldırgan bir tepki vermekten kendime engel olamadım.Yüz kaslarım gerilerek ifademin denetimini tümüyle öfkenin eline teslimederken, "Eğer endişelenmek hayvan içgüdüsü ise, peki ne yapmamızıbekliyorsun? Endişelenmezsek, kafa yormazsak, sonra kim yapar bunları?"diye diklendim.Dreamer tepki vermedi. Sol elinde açık tuttuğu küçük kitabını dalgındalgın okumayı sürdürerek, hiçbir şey söylemedi. Daha bu sözcüklerağzımdan çıktığı anda zaman kaydım başa sarmak, o sözcükleri buluphemen silmek istedim. Ama artık çok geçti. Sözcüklerin kabalığı ve sestonumdaki küstahça gurur bana geri döndü ve sanki koca bir kayanın ağırlığıaltında ezildim. Yine de, en azından 'ben' demekten kaçınmıştım, bunu farkettim. Garip gelebilir ama bu bile bana biraz soluk aldırdı.248