TANRILAR OKULU - E-Kitap İndir - E-Kitap Oku

Stefano E. D'Anrıa'Bu mektubu nereye göndereceğini bile bilmiyorsun!' dedi. Bu baltalamalarıiyi ve yararlı bir şey yaptığımı gösteren bir sinyal olarak saydım.Kendime, yani o an'a dek ben olduğuma inandığım şeye güvenmemeyiöğrenmiştim. İşte o zaman, Varlığımın karanlık ve tembel bir kısmının tümyaşamımı yönlendirdiğini anlamaya başladım. Sonunda su yüzüneçıkıyordu.Gece gündüz sarf ettiğim hüsran dolu çabalardan sonra yazdığım, belkibininci versiyonunu okudum ve ne taraftan bakarsam bakıyım mektubunbeni olduğumdan farklı bir şekilde yansıtamayacağını anlayarak hayalkırıklığına uğradım. Eskimiş olan, yeniyi yazamıyordu! Eski saçmalıklarlageçmişin bir çok çirkinliklerini bu mektubun dışında tutabilmemin yoluyoktu. Bu korkunç biçimsizliğimi arkasına gizleyebileceğim bir düşünce,bir yazı türü, bir kurgu, ya da uygun bir sözcük seçimi de yoktu. SürekliLuca ile dolu olan düşüncelerim, kazanın derdi ve yorgunluk benimahvetmişti.Yıllar sonra, ikimizin aynı bedende olduğu o tüylerimi ürperten duyguyutekrar hissettim. Çıkışı olmayan bir belirsizlikte sonsuza dek hapsedildiğimdüşüncesiyle dehşete kapıldım. Bundan böyle bu yabancıyla birlikteyaşamamak ve beni tutsak eden o pıhtılaşmış şüpheleri, korkuları, ödünlerleikiyüzlülüğü arkamda bırakmak için her şeyimi verirdim.O'nunla bağlantıya geçebilmek amacıyla bu son çaresiz girişimimin debaşarısızlıkla sonuçlanması ile Dreamer'ın beni kurtarmaya gelmeyeceği vekendimi daha fazla kontrol edemediğim derin bir depresyona attığı birgerçekti. Mektubun masanın üstünde dağınık durumda yayılmış son halininsayfalarını çabucak topladım ve sayfaları avucumda buruşturarak top halinegetirip hırsla fırlattım. Aczine yenik düşmüş bir zavallının umutsuzluğuylakendimi duvara çarptım ve ellerim kan revan içinde kalana dek duvarıyumrukladım. Sonra gücüm tükendiğinde, ağlayarak yavaşça dizleriminüstüne çöktüm.İşte o anda, yani artık geriye hiçbir savunmanın, ya da korumanınkalmadığı, çaresizliğimin o doruk noktasında, en kıymetli varlığımınuğradığı bu kazanın kesinlikle benim itaatsizliğimin bir bedeli olduğunuanlamıştım. Luca'nın kurtulması için haykırarak yakardım. Onun yerinekendimi sundum. Kederim o kadar derindi ki, hiçbir şey hissedemiyordum.Tekrar kâğıdı ve kalemimi elime aldım ve bu defa tereddütsüzce yazdım.300