Ekumenski zbornik 2006/07

Ekumenska povelja je dokument koji su potpisali predsednik Konferencije
crkava Mitropolit Jeremije i predsednik Veća evropskih biskupskih konferencija
kardinal Miroslav Vik 22.aprila 2001.godine u Strazburu. Ovo je prvo objavljivanje
Ekumenske povelje u Srbiji. Ovaj dokument polazi od onog što Crkve objedinjuje, a
ne od onog što ih razdvaja i nudi teološki utemeljena pravila za bolju ekumensku
saradnju.
Srbija, a posebno Vojvodina karakteristična je po svojoj multinacionalnosti,
multikonfesionalnosti i multikulturalnosti. Vojvodina ima 58% pripadnika pravoslavne
veroispovesti, 23% katoličke veroispovesti 4% protestanske veroispovesti.
Na teritoriji Vojvodine prisutne su mnogobrojne verske zajednice, a među
njima: Pravoslavna crkva, Katolička crkva, Slovačka evangelička crkva, Hrišćanska
evangelička crkva, Reformatorska hrišćanska crkva, Jevrejska, Islamska crkva kao
većinske i manjinske Metodistička crkva, Baptistička crkva, Adventistička crkva,
Pentakostalna crkva i Nazareni.
Međureligijski odnosi različitih verskih zajednica kao i odnosi između verske
zajednice i države još su u fazi previranja i traženja vlastitog mesta u hijerarhijskoj
strukturi moći. Kada je reč o pojedincima koji su pripadnici manjinskih crkava i
verskih zajednica možemo reći da je prisutno osećanje odbačenosti i neuklopljenosti
u širu društvenu zajednicu, ali da ih unutrašnja kohezija i međusobna povezanost čini
posebnim.
Zagovornici ekumenizma ističu potrebu da se danas na našim prostorima
formira “Nacionalni savet crkava”(iako bi se možda moglo istaći da ovakav naziv i
nije najprikladniji i da bi trebalo govoriti o “Savetu crkava Srbije/ Vojvodine”), koji
postoji u nizu zapadnih zemalja, gde bi visoki zvaničnici na nivou visokih
predstavnika diskutovali i realizovali zajedničke akcije, čitanje Biblije, zajedničke
molitve za mir, uzajamno bolje poznavanje, razumevanje, češće posećivanje i
pomaganje i razmenu duhovnih iskustava.
Ekumenisti postavljaju pitanje iskrene namere da se deluje u pravcu
ekumenizma? Ističu značaj reformi unutar školstva i unutar verske zajednice sa
ciljem povezivanja mladih različitih verskih opredeljenja, jer netolerancija između
verskih zajednica postoji isključivo iz neznanja.
Raskol Crkava se ogledao kroz vekove patnje i borbe naroda, a sami smo
svedoci izopačenih fanatičnih odvajanja na ovim prostorima. U tom kontekstu
zagovornici ekumenizma govore da treba dati prednost verskom dijalogu i pustiti da
ekumenizam krene od nas samih, Jevanđelje da nam bude putokaz u svakodnevnom
životu: Da bi se došlo do Intercomunije, zajedničkog pričešća iz iste čaše dalek je
put, ali ne i nemoguć. Ekumenizam kao mogućnost čijoj realizaciji treba težiti, ali ne i
obavezno nužnost. Za ekumenu je potrebna kritičnost prema vlastitoj prošlosti i to
nije pitanje odluke jedne konferencije, već rezultat teoloških razmatranja,
upoznavanja, zbližavanja. Da pomaka u tom pravcu ima, uprkos otporima i
skepticizmu koji postoje, dokaz je i Ekumenska humanitarna organizacija.
Ekumenska humanitarna organizacija (EHO), u Novom Sadu, jedinstvena je
na području Vojvodine. Osnovana je 19. februara 1993.godine na inicijativu Svetskog
saveta crkava. Direktor ove organizacije Karolj Bereš, ističe da u nevolje organizacije
spada i želja da se deluje ekumenski, jer se u našem društvu pokret i pojam
ekumenizma spominje isključivo u negativnom smislu. Pravni status organizacije
ukazuje na klasičnu nevladinu organizaciju, a faktički status na udruženje građana.
Organizacija broji 24 stalno zaposlena, ali i mrežu od oko 600 volontera i saradnika
širom Vojvodine, a uslovno članstvo ne postoji. Crkve osnivači Ekumenske
humanitarne organizacije su: Slovačka Evangelička A.V.Crkva u Srbiji, Hrišćanska