Ekumenski zbornik 2006/07

„Po jedan utvrđeni redosled delova bogosluženja se naziva formom
bogosluženja.” Razlikujemo četiri osnovna oblika bogosluženja:
1. obično bogosluženje sa propovedom (homilijsko),
2. bogosluženja sa služenjem svetih znakova (sakramentalno),
3. bogosluženja priključena prilikama (simbolično),
4. ostali oblici bogosluženja.
8. Odeća i značenje
Odeća vernika treba da bude pristojna, poželjno je svečano odelo, ali to ne
sme da bude prepreka nikome zbog lošeg socijalnog statusa da prisustvuje
bogosluženjima. Liturgijsko odelo sveštenika je crni plašt sa specifičnom kapom, koja
se koristi samo na bogosluženjima na otvorenom i prilikom sahrane je obavezna.
Ispod plašta svešteno lice mora da ima crno odelo sa belom košuljom, crnom
kravatom, crnim cipelama i crnim čarapama.
9. O sakralnim objektima, spoljašnjost i unutrašnjost crkve- građevina.
Glavna odlika reformatskih crkava je puritanska jednostavnost. Sa spolja, ove
su zgrade masivne, impozantne, ali unutrašnjost je pošteđena svakih ukrasa.
Unutrašnjost je svetla i karakteriše je red, red preglednosti. Pri uređenju glavno
načelo je da klupe vernika okružuju propovedaonicu (kako bi se čula Reč Gospodnja)
i sto Gospodnji, kao i krstionicu (da bi služenje sakramenata – svetinja bilo opšte
vidljivo za svakog). U crkvama postoje unutrašnje terase sa klupama, a tu su i
orgulje. Crkvi pripada i crkveni toranj. Neke crkve nemaju toranj. Na krovu tornja se
ne nalazi krst, nego zvezda, a ređe petao. Zvezda nas podseća na vitlejemsku,
božićnu zvezdu, odnosno na rođenje Isusa Hrista. A petao nas podseća na budnost
u veri, kao što je podsetila i apostola Petra kad se odrekao Isusa Hrista. U
unutrašnjosti i spoljašnjosti crkve nedostaje krst, što ima svoje istorijske razloge.
Posle reformacije je usledila katolička kontrareformacija u vreme kojeg su reformatski
sveštenici i vernici bili proganjani, mučeni i ubijani u znaku krsta, zbog njihove
reformatske veroispovesti.
10.Neke specifičnosti crkve
Sveštenici reformatske crkve se nazivaju i oslovljavaju sveštenicima, ili
velečasnima, ali nikako popovima. Po verskim učenjima reformatske crkve jedini pop
crkve jeste Isus Hrist. Pop uvek ima ulogu žrtvovanja. Isus Hrist je zarad našeg
spasenja doneo jednom za svagda važeću, besprekornu žrtvu, žrtvovavši svoj život, i
tako čovečanstvu nije potreban drugi pop, nego samo propovednik.
Pravo da neko postane svešteno lice u reformatskoj crkvi imaju svi ljudi. Od
početka reformacije obrazovanje sveštenika ima tradiciju. Obavezno je stručno
svešteničko obrazovanje za onoga ko hoće da vrši svešteničku službu u reformatskoj
crkvi. Obrazovanje sveštenika se odvija na Teološkim Institutima. Svešteničko
obrazovanje traje šest godina, od kojih je jedna godina praktično obrazovanje.
Preduslovi svešteničkom obrazovanju jednog člana crkvene zajednice su
konfirmacija, maturski ispit četvorogodišnjih srednjih škola, i tutorsko pismo biskupa i
sveštenika. Na kraju obrazovanja student teologije mora da položi dva diplomska
ispita. Stručno obrazovan sveštenik može na postdiplomskim studijama i doktorirati iz
teoloških nauka.