Ekumenski zbornik 2006/07

Zajednica sestara službenica je od 1932. godine papskog prava. Sedište
Generalne kurije je 1947.godine preneseno u Rim, gde se i danas nalazi.
Prva godina novog milenijuma bila je za sestre službenice blagoslovena i
ostaje zapamćena. Leti 2001. godine je papa Jovan Pavle II, posećujući Ukrajinu,
proglasio 26 blaženika ukrajinskog naroda. Među njima i dve sestre službenice –
Josafatu Hordaševsku, suosnivačicu Zajednice sestara SBDM i Tarsikiju Mackiv,
mučenicu za veru.
Zagovorom blaženih sestara službenica ljudi su izmolili od Gospoda mnoge
blagodeti za što su mu zahvalni. Potvrda toga su stotine pisama iz raznih krajeva
sveta koja pristižu u Matičnu kuću Zajednice u Rimu.
Kratka istorija Provincije sv. Josifa Sestara službenica BDM u Srbiji
Već od samog početka postojanja Zajednice, suosnivači i njihovi prvi
naslednici bili su spremni da pošalju sestre u zemlje u kojima žive brojni ukrajinski
emigranti, da podržavaju te ljude u veri i da im pomognu nositi se sa teškoćama
života u tuđini.
U proleće 1906. godine Križevački vladika Julije Drohobecki, poreklom iz
Zakarpatja (Ukrajina), posredništvom mitropolita Ukrajinske grkokatoličke crkve
Andreja Šeptickog, zamolio je sestre službenice Bezgrešne Device Marije da dođu u
Križevce (Hrvatska), gde bi vodile domaćinstvo u njegovoj rezidenciji i u Malom
semeništu.
Uprava sestara službenica pozitivno se odazvala ovom pozivu i već 6. marta
te godine u Križevce dolaze prve četiri sestre: Venedikta Kolodij, Metodija Pidhajna,
Mitrodora Kobrin i Apolinarija, a sa njima i dve kandidatkinje.
Po želji novopostavljenog apostolskog administratora Križevačke eparhije
Dionizija Njaradija i na poziv domaćeg paroha o. Andrija Laboša, 1915. godine sestre
službenice iz Križevaca odlaze u Kucuru, u Bačku (na teritoriji današnje Srbije), da bi
sa druge strane Dunava razvile svoju delatnost. Na ovim prostorima, koji su bili pod
jurisdikcijom križevačkog vladike, živeli su Rusini, koji su se oko 1750. godine doselili
iz Karpata u Vojvodinu i sačuvali veru, jezik i kulturu svojih predaka.
Svoj drugi manastir u Vojvodini sestre službenice otvorile su 1927. godine u
Ruskom Krsturu.
S Božjim blagoslovom počele su da se prijavljuju devojke koje su osetile poziv
za monaški život. Iz Jugoslavije je 1937-1938. godine u Galiciju otputovala poveća
grupa kandidatkinja. Nakon nekoliko godina, zbog ratnih dejstava u Galiciji, one su
bile prisiljene da se vrate u svoj kraj. Njih osam, koje su završile određenu formaciju,
položile su prve privremene zavete, a tri su bile još novakinje, što je bio povod da se
u Kucuri 1940. godine otvori novicijat tj. iskušeništvo. Prva učiteljica iskušenica
postala je s. Sofronija Ramač, poreklom iz Ruskog Krstura.
Godine 1945. Sveta kongregacija za Istočne crkve potvrdila je odluku
Generalne kurije Zajednice o formiranju provincija, viceprovincija i delegatura.
Značajan događaj je bio 1947. godine kada je osnovana Viceprovincija sestara
službenica u Jugoslaviji pod zaštitom sv. Josifa. Prva viceprovincijalna poglavarica
postala je sestra Sofronija Ramač (1947-1957), a sedište Viceprovincije bilo je u
Kucuri.
Sestre su širile svoju delatnost i otvarale nove manastire na ovim prostorima i
misijska mesta u inostranstvu. Tako je 1942. godine otvoren manastir u Đurđevu,
1955. u Vrbasu, 1959. u Novom Sadu, 1982. u Banja Luci (na teritoriji Bosne), 1989.
u Kuli. Misijska mesta otvorena su: u Hrvatskoj – u Križevcima (1940) i Zagrebu
(1963), u Engleskoj – u Londonu (1963), u Italiji – Rimu (1969), u Nemačkoj – u