Nr 152, luty 1967 - Znak

..DEI VERBUM" W OPINII BIBLISTOW197o absolutnej be21bl~dnosci BibliL Wynika z tego, ze KonstytucjaprzYPOiffiina na'llk~ tradycyjnq, dajqc jej tylko nmve, gl~bsze i pozytywnesformulQw"anie.·Odnosniki do sw. Arugustyna i sw. Tomasza dokladniej uscislajqsens fonmuly. Doktor z Uippony wspomina 0 tych, ktorzy dyskutujqo formie i budowie nieba w uj~ci'll hiblijnym, gdy tymczasem autorzybiblijni kierowani roztropnosciq pomin~li te rzeczy, ktore niemajq zmaczenia dla "blogoslawionego zycia", "Nalezy powiedzieekrotko - pisze Augustyn - ie Duch Bozy, ktory przez nich mo\vil,nie chcial pouczae ludzi 0 tych rzeczach, ktore nie Sq nikomu pozytecznedo zbawienia" 22 . Wyrazniej jesZicze t~ samq mysl wyrazilsw. Tomasz, powolujqc si~ zresztq na ,wspOllnniany tekst Augustyna.Pyta on, co moze bye przedmiotem prorocuwa: odpowiada, ze towszystko, czego pOl'Jllanie mo-ze bye pozyteczne lub konieczne dozbawienia 23. Sprawy zas, kt6re nie Sq potrzebne do zbawienia, niewchodzq w trese rproroctwa. Akwrnata podaje nam rowniez zasad ~ogolnq: In omnibus quae sunt propter finem, materia determinaturpropter exigentiam finis . .Ta zasada TomasZ()wa ulatTWia zrozumienieformuly sobO'rowej Ii jest najlepszq regulq hermeneutyczuq. Niemozlilll dzielie B~blii na poszczegolne, samodzielne zdania i szukaew kazdym z nich adekwatnych pO'llczen z dziedziny historii, naukscislych, czy nawet religii. W taJd. spos6b nadawa10by si~ abso.lutnysens kazdemu twierdzenLu, albstrahujqc .od celu, dla ktorego z.ostalo ­one wlqcZ()ne w ca1()se. Ta wlasnie ·ca1ose daje ostateczne znaczenieposzczegolnym CZ~SciOill1. J ak obraz swoj sens i swoje pi~kno otrzymujedzi~ki doskona1ej zbieznosci poszczegolnych elementow -w ideicentralnej, kt6rq chcia1 wy-razie a'rtysta, p()dobnie ma si~ rzeczz Bibliq; trzeba na niq patFzee cal()sciowo, jak na obraz. W ten sposobzasada sw. Tomasza zbiega si~ ze wspolczesnymi postUlatamihermeneutycznymi, domagajqcymi si~ trakrowania Biblii jako organicznejca1osci. Mysl ta nie jest obca Konstytucji: "Lecz, poniewazPismo sw. . powinno bye czyta·ne i interpretowane 'v tym samymDuchu, w jakim zosta1o narpisane, nalezy, celem wydobycia w1asci­\Vego sensu swi~tych tekstow, nie mniej uwaznie takze uwzgl~dnietrese i jednose ca1ej Biblii, majqc na oku zywq Tradycj~ ca1egoKosciola 'Oraz a>ll'alogi~ wiary" (III, 12). Z tekstow tych wynika, zeBiblia ma sw6j szczegolny cel: pokazae plan zbawienia i drog~ dojEgo osiqgni~cia. Duch Swi~ty-autor g16w:ny,pisarze swi~ciautorzyn.arz~dni nie Ichoieli uczye rzeozy nie ziWiqzalnych ze zbawieniem.Mowiq,c Z>8S pozytylwnie trzeba powiedziee, ze hagiografowieUCZq 0 sprawach potrzebnych i konoiecznych do zbawienia. Naukawielkich Doktor6w Kosciola by1a oczywiscie mana, lecz dotqd wy­22 De Genest ad !ttteram, III, 9, 20 (PL, 34, 270). 23 De veritate, q. 12 art. 2.