cami_ve_namazla_dirilis

114
CAMİ VE NAMAZLA DIRILIŞ
hayatın her tarafını kuşatmış gibiydi. Etrafımızda bir namaza
niyaza duranlar vardı bir de ondan ilelebet uzak duranlar.
Dinin hangi unsuruna odaklaşsak çevremizdekiler tarafından
teşvik ve takdir edilirdik. Çok değil elli yıl öncesinin taşra
dünyasında dinin hakikatine yönelik manipülatif yorumlar
henüz hanelerimize sirayet etmeye başlamamıştı. Batılılaşma
merkezden başlayarak ülkenin bütün satıhlarına ulaşacak bir
şekilde kademeli olarak hızla mesafe alıyordu. Sonradan babamdan
ne kadar da çok ne kadar da sık duyar olmuştum. Öğrencilerinin
çoğu kaba ve ilkel bir şekilde işleyen bilgi akışına
teslim olmuş bir okuldan fazla yara almadan çıkışının hikmetini
sorduğumda bana “Beni namaz kurtardı oğlum,” demişti.
Türkiye’nin en doğusunda diğer başka bölgelerinde olduğu
gibi ülkeyi sekülerleştirmeyi aklına koymuş bir irade, genç ve
temiz ülke çocuklarını Aydınlanma’dan alelacele kopyalanmış
bir müfredata dahil ediyor ve ailelerinin dualarıyla oralara doluşan
memleket çocuklarını hızla dönüştürüyorlardı. Etrafa biraz
dikkat kesilen olup biteni görebilirdi. Temiz, nezih ve zeki çocukların,
evvelemirde tabiatın doğal ritmine kolayca iliştirmeyi
başarmış bir epistemolojiden kendi dinselliklerinin şu ya da
bu şekilde uzaklaştırılması için sıkı bir kopmaya ihtiyaç vardı,
gelenekten, kültürden, hayatın kendine özgü ritminden ve bilgi
dünyasının işleyişinden. Zor bir süreçti ve şimdi gördüğüm kadarıyla
en ince noktasına kadar detaylandırılmış bir insan yetiştirme
programından yara bere almadan kurtulmak her yiğidin
harcı değildi. Bütün toplumsal değişim süreçlerinde benzer
uygulamalarla karşılaşmak mümkündü. Ontolojiye, epistemolojiye,
varlık algınıza ve bilgi dünyanıza müdahale edilmeden
değişemezdiniz. Babamın okuldan arkadaşlarındaki dönüşümü
fark etmemek mümkün müydü? Her şey açıktı. Babam namaz
kılıyor, onlar kılmıyordu. Babam Allah’a sığınıyor, onlar hâlâ
sığınılacak bir melce arıyorlardı. Anlamakta kararlıydım, neler
oluyordu?