cami_ve_namazla_dirilis

Hayye Ale’l-Felah: Haydi (Namazla) Kurtuluşa... 61
özelliğini bilmesi, iblisi düşüren kendine kötülük konduramama
kibrinden ise uzak durabilmesidir.
Yunus aleyhisselam da, benzer bir murakabe ve muhasebe
örneğini sunar bize. O, bir peygamber olarak Emr-i İlâhî gelmeden
tebliğle mükellef olduğu yurdu terketmesine karşılık
kaderin sevkiyle gemiden atılıp balığın karnına düştüğünde,
denklemi doğru kurmuş halde münacat üzeredir: “Seni tesbih
ve tenzih ederim; ben zalimlerden oldum.” 3 Burada da Yunus
aleyhisselam, Sübhan olanın, tesbih ve tenzihe lâyık olanın,
hatadan ve kusurdan münezzeh olanın ‘ben’ değil ‘O’ olduğunun
idrakiyle bu münacatı etmektedir. İnsan kendini, nefsini
tebrie edemez / temize çıkaramaz. Nefis kötülüğü emreder ve
bu uğurda İblis başta olmak üzere başkaca nefislerle işbirliğine
de girişir. Sübhan, O’dur; insana ise, nefsin kötülüğe emredici
karakterini bilerek, nefsine uyduğunda düştüğü bütün
‘zulüm’lerden, yani haddi aşmalardan dolayı itiraf ve istiğfarla
O’ndan af ve mağfiret dilemektir.
Resûl-i Ekrem (s.a.s.) de, peygamber kıssalarıyla bize öğretilen
bu hakikati, sahabilerin kendisinden sıkça duydukları
bir duayla öğretmiştir: “Allahım! Beni bir an olsun nefsimle
başbaşa bırakma!”
Velhasıl, insanın iç dünyası, hayır ile şer, hak ile bâtıl, iyilik
ile kötülük, itaat ile isyan arasında bir mücadele ve mücahede
meydanı gibidir her daim. İnsan iblis ve avenesi ile ‘her vakit
şeytanı dinleyen’ emmâre nefsi ile heva ve hevesinin şerre, bâtıla
ve isyana davetine karşı hayrı, hakkı, iyiliği en başta kendi
iç dünyasında hâkim ve mukîm kılma mücahedesi yaşar ömrü
boyunca.
İnsan bu asıl özgürlüğe karşı içten ve dıştan saldırıya maruz
kalır sürekli. Bir yanda iblis ve avenesi, öte yanda nefis, heva,
heves gibi işbirlikçiler. Bir yanda kendi nefs-i emmâresi, diğer
3 Enbiya, 21/87.