cami_ve_namazla_dirilis

188
CAMİ VE NAMAZLA DIRILIŞ
edilmektedir. Şayet mabetler yetim kalırsa ezanlar “nesl-i meyus”un
arkasından ağlayacaktır. 17
Mehmet Akif’in “Ezanlar” şiiri ruhumuza rahmet olurken
Yahya Kemal’in “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiiriyle, bir ve
beraber olmanın coşkusunu yaşarız bir bayram namazında. Teşrik
tekbirleri vasıtasıyla şair, Süleymaniye Camii’nde coşkulu
ve tarihi bir bayram namazını betimler. Süleymaniye’de Bayram
Sabahı şiirinde şair, kendini bir bayram sabahı Süleymaniye Camii’nde
bayram namazını beklerken bulur. Mimarı, en son din
olan İslam’ın en güzel mabedi olması için Süleymaniye Camii’ni
İstanbul’un her yerinden görülebilen bu tepeye kondurmuştur.
Şair, Süleymaniye Camii’ne bu bayram sabahına kadar hiç bu
gözle bakmamıştır. Bundan pişmanlık duyar:
“Ulu mabed! Seni ancak bu sabah anlıyorum;
Ben de bir varisin olmakla bugün mağrurum;
Bir zaman hendeseden abide zannettimdi;
Kubben altında bu cumhura bakarken şimdi,
Senelerden beri rüyada görüp özlediğim
Cedlerin mağfiret iklimine girmiş gibiyim.” 18
diyerek bir zamanlar kıymetinin farkında olmadığı, mimari
bir yapı olarak telakki ettiği Süleymaniye Camii’nin manevi
atmosferini keşfeder.
Süleymaniye Camii’nde toplanan insanlar gönlü, imanı aynı
ve ortak olan bir topluluktur. Bu camide kolektif bir ruh doğmuştur.
Bu topluluk, hep bir ağızdan tek bir ses gibi Allah’ı
anmakta ve birliktelikleri pekişmektedir.
Yahya Kemal, uzun yıllar Paris’te kalmış, milletin değerlerinden
ve inanç dünyasından kopmuştur, ancak zaman zaman
bu dünyayı özlemekte, garip bir hasret çekmekte, bazen
17 Age., s. 89-91.
18 Yahya Kemal, Kendi Gök Kubbemiz, İstanbul Fetih Cemiyeti Yayınları,
İstanbul 2002, s. 11.