cami_ve_namazla_dirilis

60
CAMİ VE NAMAZLA DIRILIŞ
da düşürmek ister. Bunun için de, ona kendisini de, nefsini
de unutturur. İblisi de, nefsini de unuttuğunda, insan, ‘kafese
girmiş’ demektir.
Girdiği kafesten, düşürüldüğü zindandan habersiz, kusursuz
bir benlik binası inşasına girişir bu haldeki insan. O kusursuzdur,
tamdır, mükemmeldir; hatadan, kusurdan ârîdir. Kötülük
dışarıdadır, kötü olan başkalarıdır. Velev ki kusur onun
üzerinde görünse dahi, bunun sebebi ve sorumlusu o değildir;
başkaları, çevresi, yetişme şartları ve ortamdır.
Böylece, insan, bu zindandan kurtaracak imkânı da büsbütün
yitirir: Murakabe, muhasebe.
Âlemlerin Rabbi, Kur’an’ıyla bizi bu şeytanî tuzağa karşı
uyardığı gibi, bu murakabe halini kuşanmaya da çağırır. Bütünüyle
Kur’an bu dersi verdiği gibi, bilhassa peygamber kıssaları
bu dersin ‘uygulamalı’ örneğini çıkarır karşımıza. Yusuf Aleyhisselamın
o eşsiz münacatı bunun bir örneğidir. Her taraftan
kuşatıldığı, günahın apaçık davetine maruz kaldığı anda dahi
Yusuf’u Rabbinin emrine isyandan alıkoyan, ‘nefis’le ilgili gerçeği
bilmesidir. Rabbimizin merhameti olmasa, insanın nefsin
elinde nasıl köleye dönüşeceğinin farkındadır Hz. Yusuf. Bu
kölelikten kurtulmanın yolu ise, ‘ben’den çıkıp ‘O’na giden bir
yol bulup Rabbinin rızasını ve emrini eksen tutarak yaşamak;
nefsin ise insana her vakit kötülüğü emreden ‘emmâre’ bir özelliğe
sahip olduğunu bilerek onu temize çıkarmaya çalışmamaktır:
“Ben nefsimi tebrie (temiz) etmem; Rabbimin merhameti
müstesna, nefis daima kötülüğü emreder.” 2
Böyle diyerek ‘ben’e karşı ‘O’na sığındığı, ‘emmâre nefs’e
karşı ‘Emr-i İlâhî’ye itaat ettiği için o müthiş günaha çağrı halinin
manyetik çekiminden kendini kurtarabilmiştir Yusuf aleyhisselam.
Ama bir kez daha dikkat çekelim: Nefsinin ‘emmâre’
2 Yusuf, 12/53.