cami_ve_namazla_dirilis

Hayye Ale’l-Felah: Haydi (Namazla) Kurtuluşa... 63
alıkoyup kötülüğü emreden bütün bu unsurların esaretine düşmemesi
için, insanın ‘fıtratına dönüş’ daveti, ‘fıtrat ayarları’na
yeniden kavuşma çağrısı gibidir namaz. Zincirlerden kurtuluş
imkânıdır.
En başta, ezanın da, namazın da kendisiyle başladığı “Allahu
Ekber” ile kırar bu esaret zincirlerini, bu iblis tuzaklarını,
bu kesret eseri gafleti insan. Kur’an, “Kibirlendi ve kâfirlerden
oldu” diye anlatır iblisin serencâmını. Her “Allahu Ekber” ise,
kibriya ve azametin yalnız âlemler Rabbinin sıfatı olduğunu;
O’nun büyüklüğü karşısında herkesin eşit derecede ‘küçük’
olduğunu; O’nun büyüklüğü karşısında başka hiç kimsenin
ve hiçbir şeyin büyüklüğünden söz edilemeyeceğini; O’ndan
başka hiç kimsenin ve hiçbir şeyin ‘Rab’ ve ‘Mâbud’ olma liyakatinden
mahrum olduğunu ve herşeyin ancak O’na nispetle
bir değer kazandığını bildirir bize her Allahu ekber. Her ezanda
ve her kamette altı defa tekrarladığı bu mübarek sözle insan
hem içteki, hem dıştaki kölelik zincirlerini kırar, kula kul olmaktan
da, kulları rab edinmekten, keza kul iken kendini rab
zannetmekten de âzâd olur. İki rekatlik bir namazda 11, dört
rekatlik bir namazda ise 22 defa “Allahu ekber” diyerek, kibriya
ve azameti yalnız O’ndan bilerek ve başka herşeyi O’na nispet
ederek, nefis başta olmak üzere mâsivâdan özgürleşir insan.
Her “Allahu ekber,” iblisin düştüğü ve insanı da düşürmeye
çalıştığı ‘kibir’ zindanına karşı bir özgürlük fermanı gibidir.
Ve yine, daha ilk tekbirden sonra, ‘Subhaneke’ diyerek,
hem kendi nefsinin, hem başkaca nefislerin kendisini ‘kusurdan
münezzeh’ ilan ederek insanı kendine köle ve râm edinme
çabasına neşteri vurur insan. Emmâre nefsin ve kollektif nefs-i
emmâresinin karşısında, Yusuf aleyhisselam misali nefsini asla
tebrie etmeyip Rabb-ı Rahîmine iltica ederek, Yunus aleyhisselam
misali “Sübhan Sensin” diyerek, insanı nefsinin köleliğine
götüren ‘kendini hatadan ve kusurdan tenzih’ illetine baştan
gem vurur.