cami_ve_namazla_dirilis

116
CAMİ VE NAMAZLA DIRILIŞ
şında hiçbir gerekçe bulamayanlar namazı da tekrarlanan bir
ritm cetveli olarak değerlendirmekte bir sorun görmüyorlar.
Namazın onu kılanı taşıdığı dünya tabii ki aritmetiğe, kâr ve
zarara kendini kaptırmış bakış açıları için hiçbir şey ifade etmiyor.
Oysa namaz, kılanına -onu tadili erkânla kılan her bir
müminde defalarca şahit olunduğu gibi- yüzlerinden tanıyabileceğimiz
ve hemen her yerde rahatça seçebileceğimiz manevi
bir istisnailik kazandırıyor. Her daim zikirle, her daim kıyam ve
secdeyle sahici bir huşu halinde sürekli Rabbiyle irtibat halinde
olmanın açığa çıkardığı temsiller bugün bize “iyi ki bunlar var”
dedirttiriyor.
Namazın anlamı kaybolunca onu kılanın dünyası da pek
fazla derinlik kazanmıyor. Namazla yan yana getirilemeyecek
bir sürü hevesi bugün onunla aynı hizada görmeye başlamamız
sadece bir hasar olarak tasvir edilebilir. Ne Müslüman kaldırabilir
böyle bir ortaklığı ne de namaz. Maalesef namazın insanı
arındıran ve onu mütekamiliyete yükselten özellikleri yeni dinî
bilgi edinme süreçlerinde sıklıkla ihmal ediliyor. Yalanla namaz
bir yerde durur muydu? Fuhşiyattan namaza bir yol var mıydı?
Sahtelik ne zamandan beri namazla örtülür oldu? Namaz
bir gösteriş objesi midir yoksa kim ne derse desin kararlılıkla
eda edilen bir kulluk mudur? Bu soruların çoğu bugün askıda
duruyor.
Babamın dünyasında namaz her şeydi. İnsanlar ibadetlerini
muntazaman ifa eder, gerisini Allah’a bırakırlardı. Namazda
gözleri olanın başka hiçbir şeyde gözü yoktu. Bir dünyaya yönelmişseler,
başka bir dünyada oyalanma lüksleri yoktu. Başka
bir bilgi dünyasıydı bu, başka bir insan yetiştirme evreni. Sabah
namaza kalkışları hayata hazırlıktı, gece kıyama durmaları
dünyadan haberdar olmak demekti.
İnsan biraz emek verir, kendisini kuşatan maniaları zorlamayı
göze alırsa hayatın gerçek sınırlarına erişebilir. Kıldığı
namazlardan tat aldığı gibi bundan başkalarını da tatlandırır.