medical and biological sciences - Collegium Medicum - Uniwersytet ...

wielu profesorów z mizernym dorobkiem intelektualno-naukowym,
ale posiadających długie wykazy publikacji
o małym ciężarze naukowym; oni ani nie pisali,
ani nie współdziałali w cyklu badawczym. To tego
rodzaju balony należałoby przekłuwać (określenie ze
wspomnianego wywiadu), a jeszcze lepiej – uszczelnić
odpowiednie procedury w taki sposób, by słabeusze
żyli sobie bez tytułu profesora. I to będzie z korzyścią
dla reputacji prawdziwych profesorów. A na pewno –
dla nauki.
O swoim dorobku powiem krótko: opublikowałem
ponad 200 prac (czym tu się chwalić skoro inni opublikowali
więcej). Może ma jakieś znaczenie to, że około
50 z nich opublikowałem w językach obcych, głównie
w angielskim. Niestety, nie chce mi się tego zliczać
jeszcze raz, ani wyliczać iloma punktami IF lub KBN
może być obdarzony mój dorobek, oraz jak często
bywają cytowane moje prace (to byłaby adekwatna
miara dorobku) Wypatrzyłem, że Biblioteka Medyczna
Collegium Medicum ma znacznie więcej pozycji (medyczne
razem z niemedycznymi).
Najlepiej będzie, jeżeli wyrażę teraz opinię o tym,
jakie to, bądź które z moich prac cenię sobie najbardziej,
no i powiem jeszcze dlaczego:
– Cenię sobie te wszystkie publikacje, dzięki którym
zaistniałem w piśmiennictwie światowym jako
badacz – to te z przełomu lat 60. i 70. w American
Journal of Obstetrics and Gynecology oraz te, dzięki
którym skutecznie wszedłem i jestem w tematyce
badań z zakresu koagulologii położniczej – to przede
wszystkim prace opublikowane w European Journal of
Obstetrics & Gynecology and Reproductive Biology
(może pięć prac?) i Thrombosis Research,
– Cenię sobie każdą z prac, w której mogłem napisać,
że jest ona pierwszym doniesieniem na ten temat
w piśmiennictwie światowym (a było takich prac około
40),
– Z tego co napisałem w języku polskim uznaję za
ważne dla praktycznego położnictwa moje monografie
książkowe na temat koagulopatii położniczych (Koagulopatie
położnicze, pierwsze wydanie w 1975 r.;
Klasyczne i nowo poznane koagulopatie położnicze,
2003), a także wiele publikacji o charakterze dydaktycznym
(poglądówki),
– Mniejszą wagę przypisuję moim opracowaniom
książkowym (autorstwo i redakcja) spoza położnictwa,
a było ich kilka. Niemniej jednak myślę o nich z satysfakcją,
– Sam siebie zaskoczyłem tym, że nie oparłem się
przymusowi wewnętrznemu i „popełniłem wykrocze-
Medical and Biological Sciences, 2008, 22/3
nie” książkowe pt. „Stres i antystres: patomechanizm
i powikłania kliniczne”. Czekam teraz na odzew odbiorców,
– Natomiast dojrzałym zamiarem jest drukowany
przez Wydawnictwo PZWL podręcznik pt. „Główne
problemy propedeutyki medycyny”. Przyjęcie do druku
maszynopisu jest dla mnie dowodem, że treść nauczanego
przeze mnie przedmiotu w Collegium Medicum
odpowiada standardom krajowym.
Myśląc o dorobku dydaktycznym i tzw. organizacyjnym,
wspomnę o 14 promocjach doktorskich oraz
o kilku funkcjach – pełniłem funkcję ordynatora, kierownika
Zespołu Nauczania Klinicznego AM w Łodzi
z siedzibą we Włocławku, prodziekana Wydziału Farmaceutycznego
AM w Bydgoszczy, funkcję konsultanta…
Przez dziesięciolecia współpracowałem z warszawskim
Instytutem Doskonalenia Kadr Lekarskich…
Epilog
Powiedziałbym o swojej przeszłości, że była ona
trudna, często dramatyczna dla wielu osób z mojego
otoczenia, ale mnie dopisywało szczęście. Udało mi się
dosyć wcześnie w moim życiu uzyskać specjalizację
zawodową (położnictwo i ginekologia, medycyna
społeczna), stopnie naukowe (doktorat, habilitacja),
a i tytuł naukowy profesora. Mam to szczęście, że
Wydział Farmaceutyczny uznaje potrzebę przedłużania
mi zatrudnienia na stanowisku profesora zwyczajnego.
A ja ciągle mam jeszcze coś ważnego – tak mi się
wydaje – do zrobienia. Priorytetem mojego życia były
zawsze jakieś cele naukowe. Dalej cenię sobie to, że
jestem wśród cenionych badaczy, przede wszystkim
wśród zagranicznych ekspertów hemostazy, krzepnięcia
i fibrynolizy w położnictwie.
Jednego celu nie udało mi się zrealizować – nie
stworzyłem ośrodka koagulologii położniczej – ośrodka
o rysie biochemicznym i klinicznym zarazem. To
widoczna potrzeba polskiego położnictwa, której niestety
nie dostrzegają decydenci tej dyscypliny. I jeszcze
dodam jedno, mówiąc niestety dlatego, że obecnie
krwotoki porodowe są pierwszą przyczyną zgonów
matek w Polsce.
Poczułem się skonfundowany, gdy zauważyłem
brak wszelkich informacji o mojej własnej rodzinie
– o tych, którzy musieli brać udział w mojej eskapadzie
życiowej… Jeden z dwu moich synów znalazł się
na mojej drodze… Niech nią idzie dalej… Niestety,
moja Żona już odeszła…
53