Nieuwsbrief

12
Milieu
Milieu
03-01
ABRS 11 december 2002, nr. 200103530/1
(Staatssecretaris LNV)
Casus
Vergunning ingevolge de Natuurbeschermingswet
(Nbw) voor een varkenshouderijbedrijf. Het bedrijf
bestaat vanaf de jaren zestig en is in het bezit van
een hinderwetvergunning uit 1972. Appellante
voert aan dat ten onrechte vergunning is verleend
voor een bepaalde hoeveelheid depositie zonder
dat in de vergunning is vastgelegd welk soort en
welk aantal dieren mag worden gehouden en met
welk stalsysteem. Voorts is appellante van mening
dat de vergunning geweigerd had moeten worden
wegens ontoelaatbare schade aan het natuurmonument
‘Deurnese Peel’.
Rechtsvragen
1. Kan worden volstaan met het vergunnen van
een hoeveelheid depositie?
2. Had de vergunning moeten worden geweigerd?
Uitspraak
ad 1. De Afdeling is met verweerder van oordeel
dat in het kader van de Nbw slechts de depositie
van belang is aangezien alleen daarvan
schadelijke werking uitgaat voor het natuurmonument.
Dat betekent dat het er niet
toe doet door wat voor soort dieren de ammoniak
wordt uitgestoten, of welk stalsysteem
vergunninghouder gebruikt.
ad 2. Verweerder hanteert als beleidskader de
volgende uitgangspunten: I. De toegestane
ammoniakdepositie mag in beginsel niet
meer bedragen dan de natuurlijke achtergronddepositie
(15 mol zuur per hectare per
jaar). II. Voor bestaande situaties geldt het
stand still-beginsel hetgeen hier inhoudt dat
de ammoniakdepositie in de nieuwe, gewenste
situatie niet hoger mag zijn dan in de
oude situatie. De bepalende datum daarbij
is de aanwijzing van het desbetreffende gebied
als natuurmonument. III. Aan bestaande
bedrijven waarvoor een milieuvergunning
is verleend zal – tijdelijk – in beginsel ook
een vergunning krachtens de Nbw kunnen
worden verleend, tenzij de ammoniakdepositie
meer bedraagt dan 600 mol per hectare
per jaar; bij een depositie die groter is
dan 600 mol vindt een individuele beoordeling
plaats. IV. Deze individuele beoordeling
vindt plaats aan de hand van (1) de ter
plaatse aanwezige achtergronddepositie, (2)
de hoogte van de individuele depositie van
het bedrijf en (3) de aanwezige en te beschermen
natuurwetenschappelijke waarden
in het natuurmonument. Verweerder
stelt toepassing te hebben gegeven aan het
stand still-beginsel door, gelet op de aanwijzing
als beschermd natuurmonument op 11
december 1980, vergunning te verlenen
voor een depositie van 8721 mol die is berekend
aan de hand van gegevens die zij ontleend
aan de landbouwtelling van 1980. De
Afdeling is van oordeel dat verweerder op
grond van zijn eigen beleid de vergunningaanvraag
niet diende te beoordelen aan de
hand van het standstillbeginsel, maar aan
de hand van de criteria die hiervoor onder IV
zijn genoemd. Nu deze individuele beoordeling
niet heeft plaatsgevonden, is sprake van
een motiveringsgebrek. De Afdeling betrekt
hierbij dat er een aanzienlijk verschil bestaat
tussen de vergunde depositie (8721
mol) en de grens waarboven een individuele
beoordeling moet worden gemaakt (600
mol).
Natuurbeschermingswet, artikel 12
Algemene wet bestuursrecht, artikel 3:46
Bij besluit van 11 mei 1998 hebben gedeputeerde staten
van Noord-Brabant namens verweerder (Staatssecretaris
LNV) geweigerd aan appellant sub 2 een vergunning
als bedoeld in artikel 12 van de
Natuurbeschermingswet te verlenen voor een varkenshouderijbedrijf.
Bij besluit van 5 februari 1999 heeft verweerder
het door appellant sub 2 hiertegen gemaakte bezwaar
gegrond verklaard en een vergunning onder voorwaarden
verleend.
Bij uitspraak van 18 december 2000, nr.
E01.99.0149, heeft de Afdeling het door appellanten
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003