Nieuwsbrief

24 Milieu
de Afdeling niet met vrucht worden gesteld dat de
loods van appellant Van Z. geen geluidgevoelig object
is. Verweerders hebben in zoverre in strijd met artikel
3:2 van de Algemene wet bestuursrecht bij de voorbereiding
van het bestreden besluit niet de nodige kennis
vergaard omtrent de relevante feiten. Het beroep treft
in zoverre doel.
Het vorenstaande brengt naar het oordeel van de
Afdeling overigens niet automatisch met zich, dat in
een dergelijke loods verblijvende personen dezelfde bescherming
dienen te krijgen als in het geval het een
woning of een andere geluidgevoelige bestemming betreft.
In het thans voorliggende geval dienen verweerders
dan ook te bezien of, en zo ja in welke mate, de in
de onderhavige loods verblijvende personen bescherming
tegen geluidhinder behoeven.
03-07
ABRS 22 januari 2003, nr. 200203667/1 (Staatssecretaris
LNV)
Casus
Vergunning ingevolge de Natuurbeschermingswet
(Nbw) voor het houden van 40.000 slachtkuikens
in een traditioneel stalsysteem. De gevraagde vergunning
is geweigerd voor 60.000 slachtkuikens.
Het bedrijf bevindt zich nabij het natuurgebied ‘De
Groote Peel’. Het bedrijf is een lang bestaand bedrijf
met een hinderwetvergunning uit 1969 voor
40.000 slachtkuikens. De ammoniakdepositierechten
voor deze kuikens bedragen 2380
mol/ha/j. Ten tijde van de aanwijzing van het natuurmonument
in 1990 werden (illegaal) 100.000
slachtkuikens gehouden met een depositie van
5950 mol. In 1994 is een vergunning ingevolge de
Nbw verleend voor 100.000 slachtkuikens in een
Groen Labelsysteem met een depositie van 595
mol. In de praktijk bleek dit systeem niet uitvoerbaar.
Appellante is van mening dat verweerder de
bestaande rechten voor de ammoniakdepositie dienen
te baseren op de vergunning krachtens de
Nbw uit 1994 (595 mol) en niet op de feitelijke situatie
ten tijde van de aanwijzing van ‘De Groote
Peel’ als natuurmonument.
Rechtsvraag
Welke depositierechten dienen uitgangspunt te
zijn voor de beoordeling van de vergunningaanvraag?
Uitspraak
De Afdeling acht het toegepaste beleidskader
(weergegeven onder uitspraak 03-01) niet onredelijk.
Nu het Groen Label systeem niet toepasbaar is
gebleken, heeft vergunninghouder in redelijkheid
kunnen oordelen dat niet uitgegaan diende te worden
van de in 1994 vergunde situatie. Met verwijzing
naar haar uitspraak van 20 juli 2000 oordeelt
de Afdeling dat de feitelijke depositie ten tijde van
het voornemen tot aanwijzing van het natuurmonument
als uitgangspunt dient te worden genomen
bij de beoordeling van de vergunningaanvraag.
Deze depositie bedroeg 5950 mol. Gelet op de uit
artikel 6, tweede lid van de Habitatrichtlijn voortvloeiende
verplichting om passende maatregelen
te treffen om ervoor te zorgen dat de kwaliteit van
de habitats niet verslechtert, heeft verweerder het
niet juist geacht terug te gaan naar de situatie ten
tijde van de aanwijzing van het natuurmonument.
Hij heeft de aanvraag deels geweigerd. Weliswaar
is de vergunde depositie (2380 mol) aanmerkelijk
groter dan de 600 mol waarboven volgens het beleidskader
van verweerder een individuele beoordeling
moet plaatsvinden, echter ten opzichte van
de feitelijke situatie ten tijde van de peildatum is
sprake van een aanzienlijke vermindering van de
ammoniakdepositie. Bij afweging van de betrokken
belangen heeft verweerder in redelijkheid vergunning
kunnen verlenen voor het houden van
40.000 slachtkuikens.
Natuurbeschermingswet, artikel 12
EG-richtlijn 92/43 (Habitat), artikel 6, tweede
lid
Bij besluit van 16 november 2001 heeft de Staatssecretaris
van LNV (verweerder) een vergunning als bedoeld
in artikel 12 van de Natuurbeschermingswet verleend
voor het houden van 40.000 slachtkuikens in een traditioneel
stalsysteem. Tegen dit besluit hebben appellante
en L. (hierna: vergunningaanvrager) bezwaar gemaakt.
Bij besluit van 28 mei 2002 heeft verweerder de bezwaren
van appellante ongegrond verklaard en de bezwaren
van vergunningaanvrager niet-ontvankelijk verklaard.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003