Nieuwsbrief

Planschadevergoeding
91
De raad heeft zich op het standpunt gesteld dat een
vergelijking tussen het planologische regime krachtens
het bestemmingsplan ‘Landelijk gebied, 1 e herziening’
en de planologische situatie nadat daarvan ten behoeve
van de bouw van de woonwijk vrijstellingen waren
verleend, weliswaar heeft uitgewezen dat appellanten
in een planologisch nadeliger positie zijn komen te verkeren
en dat dit in beginsel heeft kunnen leiden tot een
waardevermindering van hun woningen, maar dat die
waardevermindering om reden van voorzienbaarheid
niet voor vergoeding in aanmerking komt. Hieraan
heeft de raad ten grondslag gelegd dat op het moment
dat appellanten hun woningen in eigendom verkregen
reeds diverse voorbereidingsbesluiten voor het nabij
gelegen betrokken gebied waren genomen, het voorontwerp-bestemmingsplan
‘Hoogh Teijlingen’ ter inzage
was gelegd en daarover een inspraakavond had
plaatsgevonden. Voorzover appellanten hebben gesteld
dat zij hun beslissing tot aankoop van hun woningen
mede hebben genomen op grond van de in het
plan tussen die woningen en de in het plan voorziene
nieuwbouw geprojecteerde groenstrook met een breedte
van ongeveer 50m, heeft de raad opgemerkt dat een
voorontwerp geenszins een vaststaande uitwerking van
de toekomstige invulling van het desbetreffende gebied
is. Voorts heeft hij gewezen op de in april 1992 vastgestelde
‘Structuurschets Voorhout 2015’, waarbij
voor het onderhavige gebied is voorzien in een te ontwikkelen
woongebied, hetgeen inhoudt dat bij de invulling
van dit gebied met alle mogelijkheden rekening
diende te worden gehouden, aldus de raad.
2.5. Appellanten delen het standpunt van de SAOZ en
de raad dat een voorontwerp-bestemmingsplan geen
vaststaande uitwerking van de toekomstige invulling
van het gebied is. Zij zijn echter van mening dat de
wijziging van ‘uit te werken groengebied’ naar ‘uit te
werken woongebied’ een zodanige grote planologische
wijziging betreft, dat die ten tijde van de aankoop van
de woningen niet voorzienbaar was. Zij kunnen zich
dan ook niet verenigen met de conclusie van de raad
dat de schade geheel voor hun rekening dient te blijven.
2.6. De rechtbank heeft, samengevat weergegeven,
overwogen dat de groenstrook, die oorspronkelijk tussen
de woningen van appellanten en de nieuwbouwwijk
was geprojecteerd, niet in zijn geheel is vervallen,
maar is verplaatst naar een nabij gelegen locatie, die in
verband met de geluidsnormering niet mocht worden
bebouwd. Volgens de rechtbank was deze afwijking
van het voorontwerp niet van dien aard dat zij niet in
de lijn der verwachting kon liggen. Daarbij is tevens in
aanmerking genomen dat ter zitting van de zijde van
de raad is verklaard, dat het in 1993 ter inzage gelegde
voorontwerp nog niet op technische aspecten als
eisen van geluidnormering was doorgelicht en dat na
de technische doorlichting in 1994 is besloten het ter
inzage gelegde voorontwerp niet verder in procedure te
brengen en een aangepast plan op te stellen. De rechtbank
is tot het oordeel gekomen dat het bestemmingsplan
‘Hoogh Teijlingen 1997’, zoals dat uiteindelijk is
vastgesteld en waarop met de vrijstellingsbesluiten is
geanticipeerd, met de verdeling van het totale aantal
woningen over de beschikbare grond en de daarmee
samenhangende nieuwe locatie van de groenstrook,
niet zodanig van het voorontwerp van november
1993 afwijkt, dat dit niet binnen het normale verwachtingenpatroon
inzake planologische ontwikkelingen
kon vallen.
2.7. Appellanten betogen dat de rechtbank eraan voorbij
is gegaan dat het verplaatsen van de groenstrook
niet een wijziging was binnen een bestemmingsplan,
maar een overheveling van het ene naar het andere
plan, en dat de rechtbank onder meer door plaatsing
van de technische doorlichting van het plan vóór het
niet verder in procedure brengen van het voorontwerp,
van een onjuist feitenkader is uitgegaan.
Zij blijven van mening dat zij alles in het werk hebben
gesteld om zich terdege te informeren en dat het
verplaatsen van de groenstrook vóór de bekendmaking
daarvan in februari 1997 niet voorzienbaar was, zodat
het daaruit voortvloeiende nadeel niet geheel voor hun
rekening dient te blijven.
2.8.1. Niet in geschil is dat appellanten ten gevolge
van deze vrijstellingsbesluiten in een nadeliger positie
zijn komen te verkeren en dat dit heeft geleid tot
waardevermindering van hun woningen. De vraag of
de door hen geleden schade redelijkerwijs (geheel) ten
laste van appellanten dient te blijven, houdt partijen
verdeeld.
2.8.2. Of sprake is van voorzienbaarheid van de schade
op grond waarvan deze redelijkerwijs voor rekening
van appellanten dient te blijven, moet worden beoordeeld
aan de hand van de vraag of er ten tijde van de
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003