Nieuwsbrief

92
Planschadevergoeding
eigendomsverkrijgingen van appellanten voor een redelijk
denkende en handelende koper aanleiding bestond
om rekening te houden met de kans dat de planologische
situatie voor omwonenden in ongunstige
zin zou veranderen. Deze vraag moet bevestigend worden
beantwoord. Ten tijde van de aankopen van appellanten
waren reeds diverse voorbereidingsbesluiten
voor het nabijgelegen betrokken gebied genomen, was
een structuurschets ten behoeve van de nieuwbouwwijk
vastgesteld en was het voorontwerp-bestemmingsplan
‘Hoogh Teijlingen’ ter inzage gelegd.
Dit voorontwerp behelsde weliswaar nog niet tot in
detail de uiteindelijke vormgeving van het beoogde
woongebied, maar bood wel voldoende inzicht in de
aard en omvang daarvan en de situering van het woongebied
als zodanig ten opzichte van de woningen van
appellanten. Een redelijk denkend en handelend koper
kan er evenwel niet van uitgaan dat een voorontwerp
voor een bestemmingsplan een vaststaande uitwerking
van de toekomstige invulling van een gebied behelst.
De uiteindelijke invulling kan dan nog (sterk) wijzigen.
Derhalve kan daaraan – anders dan appellanten hebben
gedaan – niet een verwachting worden ontleend
omtrent specifieke elementen, zoals in dit geval de locatie
van een groenstrook. Van overheveling van het
ene naar het andere bestemmingsplan is geen sprake.
Dat in de informatiefolder ten behoeve van de in 1993
gehouden inspraakavond afwisselend over ‘bestemmingsplan’
en ‘voorontwerp van het plan’ werd gesproken,
doet aan het voorgaande niet af.
Hoewel derhalve de precieze vormgeving van de
nieuw op te richten woonbebouwing niet vaststond,
moeten appellanten worden geacht ten tijde van de
aankopen van hun woningen het risico van een voor
hen nadelige wijziging van de planologische situatie
als hiervoor omschreven te hebben aanvaard en behoren
de gevolgen daarvan redelijkerwijs geheel voor hun
rekening te blijven. Hetgeen appellanten betogen omtrent
het door de rechtbank gehanteerde feitenkader,
kan gelet op het vorenstaande, niet tot een ander oordeel
leiden.
03-39
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 26 februari 2003,
nr. 200201822/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Nederweert.
Bij een vergelijking van de planologische
regimes in het kader van artikel 49 WRO is niet de
feitelijke situatie van belang, doch dient te worden
uitgegaan van een maximale invulling van beide
planologische regimes. Zakelijke rechten betreffen
niet de planologische, maar de feitelijke situatie.
Ten tijde van de aankoop van het perceel waren op
basis van het zakelijk recht ondergrondse
leidingen aanwezig en was de rijksweg A2 reeds
aangelegd en positief bestemd. Op dat moment
was voorzienbaar, dat de daaruit voortvloeiende
beperkingen van de bebouwingsmogelijkheden,
binnen afzienbare tijd in het bestemmingsplan
zouden worden vastgelegd met het oog op vooral
de belangen van veiligheid, verkeer en milieu.
Onder deze omstandigheden was mogelijke
aanscherping van de planologische eisen te
voorzien.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 49
2.2. Appellant heeft verzocht om vergoeding van schade
in de vorm van waardevermindering en belemmering
in zijn bedrijfsvoering als gevolg van de rooilijnen
langs de A2 en de leidingenstrook als neergelegd in het
bestemmingsplan ‘Buitengebied’.
2.3. Blijkens de stukken, als toegelicht ter zitting,
heeft appellant op 14 juni 1976 van zijn ouders het
perceel (A), met boerderij en bijbehorende gebouwen,
gekocht. Door de ouders werd tot 13 mei 1996 ten
aanzien van een woondeel van de boerderij het zakelijk
recht van gebruik en bewoning voorbehouden.
Het perceel is sedert 7 januari 1970 belast met
een zakelijk recht als bedoeld in de Belemmeringenwet
Privaatrecht ten behoeve van de N.V. Nederlandse
Gasunie (hierna: de Gasunie), dat dient tot het aanleggen,
gebruiken en in stand houden van twee gasleidingen
met bijbehoren over een lengte van ongeveer 264
m.
Op het moment van aankoop gold het op 21
maart 1962 door de raad vastgestelde en in 1963
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003