Nieuwsbrief

Planschadevergoeding
Planschadevergoeding
85
85
03-34
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 15 januari 2003,
nr. 200200342/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Tynaarlo.
Sedert 1 januari 1994 is van schorsende
werking van beroep tegen het besluit omtrent
goedkeuring van een bestemmingsplan geen
sprake meer. Daardoor zijn de datum van het van
kracht worden en die van het in rechte
onaantastbaar worden van planonderdelen niet
dezelfde. Sinds enige tijd wordt de Afdeling
geconfronteerd met beroepen tegen weigering van
schadevergoeding op grond van artikel 49 van de
WRO, waarbij het beweerdelijk
schadeveroorzakende besluit rechtskracht heeft,
doch (nog) niet in rechte onaantastbaar is.
Aangezien een dergelijk besluit in bedoelde
periode schade kan hebben veroorzaakt die
redelijkerwijs niet of niet geheel ten laste van de
belanghebbende behoort te blijven, is de Afdeling
thans – anders dan voorheen – van oordeel, dat
die schade voor vergoeding in aanmerking kan
komen op de voet van artikel 49 WRO, indien het
schadeveroorzakende besluit nadien alsnog
onherroepelijk wordt. In dat geval is niet de datum
van onherroepelijk worden, maar de datum
waarop het beweerdelijk schadeveroorzakende
besluit rechtskracht krijgt beslissend voor het
antwoord op de vraag of tengevolge van het
nieuwe planologische regime schade is geleden.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 28, zevende
lid, en artikel 49
2.2. Appellant heeft verzocht om vergoeding van schade
in de vorm van waardevermindering van zijn woonboerderij
aan de (A) ten gevolge van de bepalingen van
het door de raad van (destijds) de gemeente Zuidlaren
bij besluit van 24 juni 1997 vastgestelde bestemmingsplan
‘Bedrijventerrein De Groeve’.
2.3. De raad van Tynaarlo heeft op dit verzoek afwijzend
beslist, welke beslissing hij ook na bezwaar van
appellant heeft gehandhaafd. De raad heeft daartoe
– kort samengevat – overwogen dat appellant zijn woning
heeft verkocht en dat de transportakte met betrekking
tot die woning is gepasseerd op 22 januari
1999, derhalve voordat het bestemmingsplan bij uitspraak
van de Afdeling van 2 december 1999 onherroepelijk
is geworden.
2.4. De rechtbank heeft – onder verwijzing naar de
vaste jurisprudentie van de Afdeling met betrekking tot
de peildatum – geoordeeld dat de raad de afwijzing
van het verzoek om schadevergoeding op goede gronden
heeft gehandhaafd.
2.5. Vaste jurisprudentie van de Afdeling is dat artikel
49 van de WRO uitsluitend een grondslag voor schadevergoeding
ten gevolge van onder meer de bepalingen
van een bestemmingsplan of een besluit tot het
verlenen van vrijstelling van de voorschriften van zodanig
plan biedt, voorzover en nadat dit plan of dat besluit
in rechte onaantastbaar is geworden. Deze jurisprudentie
is ontstaan onder de vigeur van de wettelijke
bepalingen zoals die vóór 1 juli 1986 golden ten aanzien
van bestemmingsplannen. Vóór 1 juli 1986 was
de datum van van kracht worden en onherroepelijk
worden van een bestemmingsplan ingevolge de toen
geldende wettelijke bepalingen dezelfde. Na 1 juli
1986 en tot 1 januari 1994 was volgens de in die periode
van kracht zijnde bepalingen van de WRO, de
datum van van kracht worden en onherroepelijk worden
van planonderdelen als gevolg van de – in de regel –
schorsende werking van beroep vaak dezelfde.
Sedert 1 januari 1994 is van schorsende werking
van beroep tegen het besluit omtrent goedkeuring van
een bestemmingsplan geen sprake meer en zijn, gelet
op het bepaalde in artikel 28 van de WRO, de datum
van van kracht worden en die van het in rechte onaantastbaar
worden van planonderdelen niet dezelfde. Dit
is slechts anders indien tijdens de beroepstermijn een
verzoek om voorlopige voorziening is ingediend en dat
verzoek is ingewilligd. Ook voor een besluit omtrent
vrijstelling als bedoeld in artikel 49 WRO geldt dat de
datum waarop het besluit rechtskracht krijgt, niet
overeenkomt met de datum waarop het besluit onaantastbaar
wordt. Indien tegen bedoelde besluiten beroep
wordt ingesteld, kan tussen genoemde data een
aanzienlijke periode zijn gelegen.
Sinds enige tijd wordt de Afdeling geconfronteerd
met beroepen tegen weigering van schadevergoeding
op grond van artikel 49 van de WRO, waarbij het be-
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003