Nieuwsbrief

Planschadevergoeding
95
De jurisprudentie waaraan appellant in dit verband refereert
betreft andere casusposities, waarin niet van
voorzienbaarheid sprake was, zodat zijn betoog op dit
punt niet kan worden gevolgd.
2.8. Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat hetgeen
appellant betoogt geen grond biedt voor het oordeel
dat de rechtbank ten onrechte zijn beroep ongegrond
heeft verklaard en de beslissing op bezwaar in
stand heeft gelaten.
03-40
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 19 maart 2003,
nr. 200202411/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Oud-Beijerland.
Bij de schadeberekening dient te worden
uitgegaan van de maximale invulling van het
nieuwe bestemmingsplan en niet van de feitelijke
situatie ter plaatse. In dit geval is namelijk niet
met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid
uit te sluiten dat verzoeker om schadevergoeding
tengevolge van de maximale benutting van de
mogelijkheden die het nieuwe bestemmingsplan
biedt, meer schade lijdt of zal lijden dan waarvan
is uitgegaan.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 49
2.2. Voor de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding
dient te worden bezien of sprake is van een
wijziging van het planologische regime, waardoor een
belanghebbende in een nadeliger positie is komen te
verkeren, ten gevolge waarvan hij schade lijdt of zal lijden.
Hiertoe dienen de beweerdelijk schadeveroorzakende
maatregelen te worden vergeleken met het voordien
geldende planologische regime. Uitgangspunt bij
de schadeberekening zijn de maximale mogelijkheden
van het oude en nieuwe regime.
2.3. In afwijking van dit uitgangspunt is appellant bij
de schadeberekening niet uitgegaan van de maximale
invulling van het nieuwe bestemmingsplan ‘Sportvoorziening
Langeweg’, maar van de feitelijke situatie ter
plaatse.
2.4. De rechtbank is van oordeel dat appellant ten onrechte
van voornoemd uitgangspunt is afgeweken.
Voorzover voor uitzonderingen al plaats is – appellant
heeft in dit verband gewezen op de uitspraak van de
Afdeling van 27 september 1999, BR 2000, 676 –
dienen deze naar het oordeel van de rechtbank beperkt
te blijven tot die gevallen waarin vast staat dat (verdere)
realisering van (onderdelen van) het bestemmingsplan
feitelijk onmogelijk is of anderszins vast staat dat
deze realisering niet zal plaatsvinden. Dat van een dergelijke
situatie sprake is, is de rechtbank niet gebleken.
Niet alleen zijn nog niet alle bebouwingsmogelijkheden
geheel benut, tevens is, aldus de rechtbank, niet uitgesloten
dat op termijn de reeds aanwezige bebouwing
zal worden uitgebreid of verplaatst naar een locatie op
het sportcomplex die dichterbij het perceel van (A) is
gelegen of anderszins nadeliger is voor hem of zijn
rechtsopvolger.
2.5. Appellant heeft aangevoerd dat het nieuwe sportcomplex
weliswaar nog niet geheel is ingevuld, maar
dat de noord-westhoek daarvan, gelegen voor en nabij
het perceel van (A), wel is ingericht. Daar ligt een singel,
een groenstrook van ongeveer 20 meter breed en
daarachter een 400-meter atletiekbaan. De resterende
bouwmogelijkheid van ongeveer 500 m 2 zal, aldus appellant,
vrijwel zeker worden benut ten behoeve van
het nog niet gerealiseerde deel van het sportcomplex.
Gelet op de gepleegde investeringen bij de terreininrichting
is het volgens appellant irreëel te verwachten
dat de groenstrook voor en nabij het perceel van (A) zal
worden heringericht met bebouwing. Bovendien zou
het bouwen op de strook waar nu de groenvoorziening
is aangelegd, sterk afbreuk doen aan hetgeen in de beschrijving
in hoofdlijnen bij de bestemming ‘sportvoorzieningen’
is gesteld, te weten dat er naar gestreefd
dient te worden de sportvelden zodanig te situeren dat
deze, gelet op de afstand tot de meest nabij gelegen
woonbebouwing en geluidgevoelige bestemmingen,
aanvaardbaar zijn. Ten slotte zijn er over de afschermende
groenvoorziening afspraken gemaakt met de
provincie Zuid-Holland. Aanleg en handhaving van de
afschermende groenvoorzieningen waren, aldus appellant,
belangrijke punten voor gedeputeerde staten om
aan het bestemmingsplan goedkeuring te hechten. Realisering
van de resterende bouwcapaciteit op de
strook voor of in de nabijheid van het perceel van (A) is
volgens appellant dus dermate onwaarschijnlijk dat
daar in de planvergelijking niet van mag worden uitge-
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003