Nieuwsbrief

90
Planschadevergoeding
Een planologisch nadeel in de vorm van een
verminderd woongenot kan worden vertaald in een
lagere huurprijs. Het verzoek om planschadevergoeding
van huurder werd dan ook terecht
afgewezen.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 49
Eiser sub 3 is huurder van de bedrijfswoning aan de
(A). Eiser sub 3 voert aan dat door de uitbreiding van
de vuilstortplaats en de daaruit voortvloeiende
(stank)overlast zijn woongenot is aangetast, waardoor
hij schade lijdt.
Zoals ook de StAB in haar rapport heeft overwogen,
zal een verminderd woongenot in het algemeen moeten
kunnen worden vertaald in een lagere huurprijs.
Gesteld noch gebleken is dat een dergelijke afwenteling
van de schade op de verhuurder in het onderhavige
geval niet mogelijk is. Voorts is het verminderde
woongenot voor wat betreft de woning aan de (A) (volledig)
verdisconteerd in het aan eiseres sub 2 (verhuurder,
red.) toe te kennen schadebedrag. Reeds uit
het vorenstaande volgt dat verweerder zijn afwijzing
van het verzoek om planschadevergoeding van eiser
sub 3 bij het bestreden besluit in stand heeft kunnen
laten. Het beroep van eiser sub 3 is derhalve ongegrond.
03-38
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 19 februari 2003,
nr. 200202248/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Voorhout.
Een redelijk denkend en handelend koper kan
er niet van uitgaan dat een voorontwerp voor een
bestemmingsplan een vaststaande uitwerking van
de toekomstige invulling van een gebied behelst.
De uiteindelijke invulling kan dan nog (sterk)
wijzigen. Derhalve kan daaraan niet een
verwachting worden ontleend omtrent specifieke
elementen, zoals in dit geval de locatie van een
groenstrook.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 49
2.2. In het hierna volgende wordt voor de beoordeling
van het geschil uitgegaan van de volgende vaststaande
feiten.
Appellanten hebben tussen april 1994 en oktober
1996 ieder een woning gekocht aan de (A) te Voorhout.
Op dat moment gold het sinds september 1980
vigerende bestemmingsplan ‘Landelijk gebied, 1 e herziening’
en was het gebied ten noordoosten van deze
woningen bestemd voor ‘Agrarische doeleinden’. Ten
aanzien van dat gebied zijn in de periode van 1990 tot
en met 1995 diverse voorbereidingsbesluiten genomen
ten behoeve van de bouw van woningen in de
wijk Hoogh Teijlingen.
In april 1992 is de ‘Structuurschets Voorhout
2015’ vastgesteld, waarin het betrokken gebied is
aangegeven als een te ontwikkelen woongebied.
In november 1993 is het voorontwerp-bestemmingsplan
‘Hoogh Teijlingen’ in het kader van een inspraakavond
ter inzage gelegd. In dit voorontwerp was
tussen de woningen van appellanten en de geprojecteerde
nieuwbouwwijk een strook grond van circa 50
m breed bestemd tot ‘uit te werken groengebied’. Het
plan is niet in de als voorontwerp ter inzage gelegde
uitvoering vastgesteld.
In februari 1997 is het nieuwe voorontwerp-bestemmingsplan
‘Hoogh Teijlingen 1997’ ter inzage gelegd,
waaruit bleek dat voornoemde strook was gewijzigd
in ‘uit te werken woongebied’.
Ten behoeve van 531 nieuwe woningen zijn op 12
maart 1996 en 21 oktober 1997 – inmiddels onherroepelijke
– vrijstellingsbesluiten genomen. De
dichtstbijzijnde nieuwe woning bevindt zich op ongeveer
28m van de woningen van appellanten.
2.3. Appellanten hebben verzocht om vergoeding van
de schade in de vorm van waardevermindering van
hun woningen als gevolg van de met evengenoemde
vrijstellingsbesluiten mogelijk gemaakte bouw van de
woonwijk Hoogh Teijlingen. Zij stellen dat de schade
verband houdt met het verlies van de vrije ligging van
de woningen, het vrije uitzicht en privacy alsmede de
karakterwijziging van het gebied, de intensivering van
het leef- en verblijfsklimaat en de toename van verkeers-
en geluidshinder.
2.4. De raad heeft bij het bij de beslissing op bezwaar
gehandhaafde besluit, in navolging van adviezen van de
SAOZ, de verzoeken om schadevergoeding afgewezen.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003