Nieuwsbrief

03-14
ABRS 12 maart 2003, nr. 200204044/1 (Zeewolde)
Casus
Oprichtingsvergunning krachtens de Wm voor een
vleeskuikenhouderij. Eén der appellanten voert
aan dat het besluit in strijd is met de Vogelrichtlijn.
Verweerder stelt dat appellant op dit punt
niet-ontvankelijk zou moeten worden verklaard
omdat hij het punt niet in zijn bedenkingen tegen
het ontwerp-besluit heeft aangevoerd.
Rechtsvragen
1. Is appellant ontvankelijk op dit punt?
2. Is er sprake van strijd met de Vogelrichtlijn?
Uitspraak
ad 1. De Afdeling is van oordeel dat het beroep op
dit punt toch ontvankelijk moet worden geacht
nu het betreft de mogelijke strijd met
een bepaling van Europees recht, die rechtstreeks
kan werken.
ad 2. De dichtst bij de inrichting gelegen speciale
beschermingszone in de zin van de Vogelrichtlijn
is de Oostvaardersplassen die op
een afstand van circa 3400 meter liggen.
Mede gezien de aard, omvang en ligging van
de inrichting is niet aannemelijk gemaakt
noch anderszins gebleken dat vergunningverlening
significant nadelige gevolgen op
de Oostvaardersplassen heeft.
EG-richtlijn 79/409 (Vogelrichtlijn), artikel 4
EG-richtlijn 92/43 (Habitatrichtlijn), artikel 6,
tweede lid
Wet milieubeheer, artikel 20.6, tweede lid
Bij besluit van 20 juni 2002 heeft het college van burgemeester
en wethouders van Zeewolde (verweerder)
krachtens de Wet milieubeheer een vergunning verleend
voor het oprichten en in werking hebben van een
vleeskuikenhouderij.
Overwegingen
Verweerder heeft zich erop beroepen dat appellant sub
2 de strijd met de richtlijn 79/409/EEG van de Raad
Milieu
41
van de Europese Gemeenschappen van 2 april 1979
inzake het behoud van de vogelstand (Pb L 103; hierna:
de Vogelrichtlijn) niet in zijn bedenkingen tegen het
ontwerp-besluit heeft aangevoerd en in zoverre nietontvankelijk
zou moeten verklaard.
De Afdeling constateert dat appellant sub 2 deze
beroepsgrond niet in zijn bedenkingen heeft aangevoerd.
Zij is echter van oordeel dat het beroep op dit
punt toch ontvankelijk moet worden geacht nu het betreft
de mogelijke strijd met een bepaling van Europees
recht, die rechtstreeks kan werken.
Sinds 1979 zijn de Oostvaardersplassen aangewezen
als speciale beschermingszone in de zin van artikel
4, eerste lid, van de Vogelrichtlijn.
Ingevolge artikel 7 van de richtlijn 92/43/ EEG van
de Raad van de Europese Gemeenschappen van 21
mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke
habitats en de wilde flora en fauna (Pb L 206; hierna
te noemen: de Habitatrichtlijn) komen de uit artikel 6,
tweede, derde en vierde lid, voortvloeiende verplichtingen
in de plaats van de verplichtingen die voortvloeien
uit artikel 4, vierde lid, eerste zin, van de Vogelrichtlijn,
voor wat betreft de speciale beschermingszones die
overeenkomstig artikel 4, eerste lid, van die richtlijn
zijn aangewezen of bij analogie overeenkomstig artikel
4, tweede lid, van die richtlijn zijn erkend, zulks vanaf
de datum van toepassing van de onderhavige richtlijn,
dan wel vanaf de datum van de aanwijzing of erkenning
door een Lid-Staat overeenkomstig de Vogelrichtlijn,
indien deze datum later valt.
Artikel 6, tweede lid, van de Habitatrichtlijn bepaalt
dat de Lid-Staten passende maatregelen treffen om ervoor
te zorgen dat de kwaliteit van de natuurlijke habitats
en de habitats van soorten in de speciale beschermingszones
niet verslechtert en er geen storende
factoren optreden voor de soorten waarvoor de zones
zijn aangewezen voorzover die factoren, gelet op de
doelstellingen van de richtlijn, een significant effect
zouden kunnen hebben.
Bij het bestreden besluit is vergunning verleend
voor het houden van 200.000 vleeskuikens.
De Afdeling stelt op grond van de stukken en het
verhandelde ter zitting vast dat de Oostvaardersplassen
de dichtst bij de inrichting gelegen speciale beschermingszone
in de zin van de Vogelrichtlijn is en dat de
afstand van de inrichting tot deze zone ongeveer 3400
meter bedraagt. Appellant sub 2 heeft, mede gezien de
aard, omvang en de ligging van de inrichting, niet aannemelijk
gemaakt noch is anderszins gebleken dat ver-
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003