Nieuwsbrief

50 Milieu
ook al worden de desbetreffende vogels tevens in een
ander gebied geteld. De Afdeling acht het standpunt
van verweerder niet onredelijk. Hierbij dient in aanmerking
te worden genomen dat één en ander in overeenstemming
is met het bepaalde in artikel 4 van de Vogelrichtlijn.
Gelet op het vorenstaande en gelet op hetgeen op
dit punt overigens is aangevoerd, overweegt de Afdeling
dat appellanten niet aannemelijk hebben gemaakt
dat de verschillen in de tellingen zodanig zijn dat verweerder
zich bij de selectie en begrenzing van de SBZ
niet op de gebruikte vogeltelgegevens mocht baseren.
Gelet hierop ziet de Afdeling geen aanleiding om de cijfermatige
onderbouwing van de aanwijzingsbeslissingen
ondeugdelijk te achten.
Al het vorenoverwogene in aanmerking genomen is
de Afdeling van oordeel dat verweerder zich in redelijkheid
op het standpunt heeft kunnen stellen dat hij bij
de aanwijzing van het gebied Boezems Kinderdijk als
SBZ ter uitvoering van het bepaalde in de Vogelrichtlijn
de juiste selectie- en begrenzingscriteria heeft gehanteerd.
In hetgeen appellanten overigens op dit punt
hebben aangevoerd, ziet de Afdeling geen aanleiding
voor een ander oordeel. De beroepen zijn in zoverre ongegrond.
Appellanten stellen dat het aanwijzingsbesluit in
strijd is met artikel 27 van de Natuurbeschermingswet
1998, nu niet is aangegeven op welke wijze de instandhouding
van het gebied wordt verwezenlijkt. In
dit verband hebben appellanten aangevoerd dat niet
duidelijk is wat de rechtsgevolgen zijn van de aanwijzing
als SBZ, hetgeen in strijd is met het rechtszekerheidsbeginsel.
Verweerder stelt zich op het standpunt dat invulling
wordt gegeven aan de verplichting tot instandhouding
van de SBZ door de wijze waarop de Nederlandse overheid
omgaat met de belangen van vogels in de ruimtelijke
ordening op rijks-, provinciaal en gemeentelijk niveau.
Gelet hierop is verweerder van mening dat voldoende
inzichtelijk is op welke wijze de instandhouding van
het gebied wordt verwezenlijkt en dat wordt voldaan
aan het bepaalde in artikel 27, tweede lid, van de Natuurbeschermingswet
1998.
De Afdeling overweegt dienaangaande, dat artikel
27, tweede lid, van de Natuurbeschermingswet 1998
slechts de verplichting inhoudt in de toelichting bij het
aanwijzingsbesluit te vermelden hoe de instandhouding
van het gebied wordt verwezenlijkt. Aan die verplichting
heeft verweerder voldaan door in dit verband
in paragraaf 5 van de nota van toelichting onder meer
te verwijzen naar de Ecologische hoofdstructuur, de beschermde
of staatsnatuurmonumenten en de streek- en
bestemmingsplannen. Voorts biedt de toetsing van activiteiten
aan artikel 6 van de Habitatrichtlijn over de
band van de bestaande wetgeving en het beleid garanties
voor de instandhouding van de kwaliteit van de
leefgebieden (paragraaf 7 van de nota van toelichting).
De omstandigheid dat de directe rechtsgevolgen van de
aanwijzingen voor wat betreft het nationale recht niet
zonder meer duidelijk zijn, doet er niet aan af dat verweerder
aan zijn verplichting van artikel 27, tweede
lid, van de Natuurbeschermingswet 1998 heeft voldaan.
Voor de stelling van appellanten, dat bij het aanwijzingsbesluit
specifieke beheersmaatregelen ten aanzien
van de in het desbetreffende gebied te beschermen
soorten moeten worden aangegeven, ziet de Afdeling
geen grond.
Voorts hebben appellanten aangevoerd dat de
noodzaak van een verbod op de jacht in de aangewezen
gebieden niet is aangetoond. Uitoefening van de
jacht is volgens hen niet in strijd met de doelstelling
van de Vogelrichtlijn. Zij betogen dat hun stelling wordt
bevestigd door de uitkomsten van het onderzoek uitgevoerd
door het Van Hall Instituut/Oranjewoud: ‘Vogelrichtlijngebieden
in onbalans’ van januari 2000.
Ten tijde van het nemen van het bestreden besluit
gold het rechtsregime van de Jachtwet, dat zich niet
verzet tegen de uitoefening van de jacht in een SBZ. Ingevolge
artikel 46, derde lid, onder b en c, van de
Flora- en faunawet is de jacht in een als SBZ aangewezen
gebied verboden. Nu de Flora- en faunawet echter
eerst na het nemen van het bestreden besluit, namelijk
op 1 april 2002 inwerking is getreden, behoeft thans
niet verder te worden ingegaan op de stelling van appellanten,
en het onderzoek van het Van Hall Instituut/Oranjewoud
in het bijzonder.
Appellante sub 2 heeft nog aangevoerd dat agrarische
en recreatieve belangen ten onrechte niet zijn
meegewogen bij de aanwijzing als SBZ.
Verweerder heeft zich, onder meer in zijn verweerschrift
op het standpunt gesteld dat het bepaalde in de
Vogelrichtlijn geen ruimte biedt om met een mogelijke
uitbreiding van een jachthaven of een recreatieterrein
rekening te houden. Dit geldt evenzeer voor de belangen
van agrariërs. De vraag naar de afweging van dergelijke
belangen komt pas aan de orde bij concrete besluitvorming
over een voorgenomen activiteit.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003