Nieuwsbrief

18 Milieu
de Afdeling dat ten tijde van het bestreden besluit
door verweerders nog niet in voldoende mate was
nagegaan of de door appellante gewenste uitbreiding
van de opslagcapaciteit voor hout vergunbaar
was. Daarbij betrekt zij het feit dat vóór de datum
van het bestreden besluit door appellante vergunning
is gevraagd voor de uitbreiding. In verband
met deze aanvraag hebben verweerders om aanvullende
gegevens verzocht en daarvoor een termijn
gesteld. De last onder dwangsom is opgelegd
vóórdat deze termijn was verstreken. Strijd met
fair play beginsel.
Algemene wet bestuursrecht, artikel 5:32
Bij besluit van 10 april 2001 hebben gedeputeerde
staten van Limburg (verweerders) aan appellante een
last onder dwangsom opgelegd als bedoeld in artikel
5:32, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht.
De dwangsom is vastgesteld op ƒ 100.000,00 (Euro
45.378,02) per dag dat na vier maanden na verzending
van het besluit in de inrichting meer hout wordt
opgeslagen dan ingevolge de voor deze inrichting
krachtens de Wet milieubeheer verleende vergunning
van 30 september 1997 is toegestaan. Het maximum
waarboven geen dwangsom meer wordt verbeurd is
vastgesteld op ƒ 3.250.000,00 (Euro 1.474.785,70).
Bij besluit van 2 oktober 2001 hebben verweerders
het door appellante hiertegen gemaakte bezwaar ongegrond
verklaard.
Overwegingen
Bij besluit van 30 september 1997 is krachtens de
Wet milieubeheer een vergunning verleend voor het oprichten
en in werking hebben van de onderhavige inrichting.
In de aanvraag van deze vergunning is een
maximale opslagcapaciteit voor hout van 10.000 ton
vermeld. Bij het verlenen van de vergunning is bepaald
dat de aanvraag daarvan deel uitmaakt. Tevens is in
het aan de vergunning verbonden voorschrift 2.1 bepaald,
voorzover hier van belang, dat uitsluitend stoffen
mogen worden geaccepteerd tot een totale capaciteit
van de in de aanvraag vermelde capaciteiten.
Niet in geschil is dat in de inrichting meer dan
10.000 ton hout wordt opgeslagen. Appellante betoogt
echter dat daarmee niet wordt gehandeld in strijd met
vergunningvoorschrift 2.1, omdat dit voorschrift volgens
haar uitsluitend betrekking heeft op de totale opslagcapaciteit
in de inrichting van alle afval- en grondstoffen,
en niet op de (deel)capaciteit voor de opslag
van hout. Dit standpunt deelt de Afdeling niet. Het
voorschrift kan naar haar oordeel niet anders worden
opgevat dan dat alle in de aanvraag gespecificeerde capaciteiten
– waaronder de opslagcapaciteit voor hout –
niet mogen worden overschreden. Afgezien van het
voorgaande maakt de aanvraag deel uit van de vergunning,
zodat ook in zoverre de in de aanvraag opgenomen
maximale opslagcapaciteit van hout in de vergunning
is vastgelegd.
Gezien het vorenstaande hebben verweerders terecht
geconcludeerd dat ingevolge de vergunning de opslag van
meer dan 10.000 ton hout – zoals thans in de inrichting
plaatsvindt – niet is toegestaan. Verweerders waren dan
ook gerechtigd van hun bevoegdheid tot het opleggen van
een last onder dwangsom gebruik te maken.
Appellante betoogt verder dat verweerders niet in redelijkheid
hebben kunnen besluiten haar een last onder
dwangsom op te leggen. Zij stelt dat sprake is van een situatie
waarvoor vergunning kan worden verleend.
Verweerders hebben zich in het bestreden besluit op
het standpunt gesteld dat pas van handhaving kan
worden afgezien indien concreet zicht bestaat op legalisering.
Daarvoor is volgens hen in ieder geval vereist
dat een daartoe strekkend ontwerpbesluit voorligt. Zij
stellen dat op het moment dat het dwangsombesluit
werd genomen er zelfs nog geen aanvraag lag om de vergunning
in de door appellante gewenste zin te wijzigen.
Van een concreet zicht op legalisatie was volgens verweerders
ten tijde van het nemen van het bestreden besluit
dan ook geen sprake.
Uit de stukken blijkt dat appellante op 4 januari
2000 bij verweerders een aanvraag heeft ingediend voor
de door haar gewenste uitbreiding van de opslagcapaciteit
voor hout. Naar aanleiding van deze aanvraag is
door verweerders op 10 mei 2000 een ontwerpbesluit
opgesteld, waaruit blijkt dat verweerders voornemens
waren positief op deze aanvraag te beslissen. Bij besluit
van 20 maart 2001 hebben verweerders de aanvraag
echter toch geweigerd. Bij uitspraak van 12 juli 2001,
nr. 200102246/1 en 200102246/2, heeft de Voorzitter
van de Afdeling dit besluit vernietigd, omdat verweerders
de aanvraag van 4 januari 2000 ten onrechte als een
verzoek om toepassing van artikel 8.24 van de Wet milieubeheer
en niet als een aanvraag om verlening van
een veranderingsvergunning hebben beschouwd. Daarop
hebben verweerders appellante bij brief van 24 september
2001 bericht dat voornoemde aanvraag niet
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003