Nieuwsbrief

88
Planschadevergoeding
worden met het voordeel van de integrale invloed van
het bestemmingsplan ‘Zomerrak’ – in rechte ons inziens
zeer wel bepleitbaar. (...)’
Onder overneming van een advies van de commissie
voor de bezwaar- en beroepschriften van 5 september
2001 heeft verweerder bij het thans bestreden besluit
het bezwaarschrift van eiser ongegrond verklaard en
het primaire besluit gehandhaafd. Zowel de commissie
als verweerder heeft zich hierbij gebaseerd op het aanvullende
SAOZ-advies.
In beroep is namens eiser – onder meer en samengevat –
aangevoerd dat de vrijstellingsbesluiten in december
1994 zijn genomen, terwijl het bestemmingsplan ‘Zomerrak’
eerst in januari 1995 in ontwerp ter visie is gelegd.
Zij behoren derhalve niet tot hetzelfde planologische
regime. Slechts voor- en nadelen uit één planologische
maatregel mogen worden gecompenseerd.
In dit geding moet de rechtbank beoordelen of verweerder
bij het nemen van het bestreden besluit heeft
gehandeld in strijd met enig wettelijk voorschrift, enig
algemeen beginsel van behoorlijk bestuur, dan wel met
enig algemeen rechtsbeginsel. De rechtbank overweegt
daartoe als volgt. (...)
Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State (ABRvS) kan een
voordeelsverrekening, zoals verweerder die in het geval
van eiser heeft toegepast, alleen plaatsvinden, als het
voor- en nadeel voor een bepaald perceel worden veroorzaakt
door hetzelfde planologische regime. Dit betekent,
zo leidt de rechtbank af uit de uitspraak van de
ABRvS van 22 juli 1999, gepubliceerd in AB 2000/64
(gemeente Oudewater), dat voordeel en nadeel moeten
worden veroorzaakt door hetzelfde plan. In het geval
van eiser is evenwel sprake van afzonderlijke planologische
maatregelen met ieder hun eigen planologische
gevolgen. Het gaat immers enerzijds om besluiten van
5 en 19 december 1994 – waarbij bouwvergunning is
verleend alsmede vrijstelling op grond van artikel 19
WRO van de bepalingen van het vigerende bestemmingsplan
‘Saneringsplan Zomerrak’ voor de bouw aan
de (C) van een appartementengebouw en een bankgebouw
– en anderzijds om het bestemmingsplan ‘Zomerrak’,
op 13 januari 1995 in ontwerp ter visie gelegd
en op 19 augustus 1996 onherroepelijk geworden.
Voorzover de totstandkoming van het bestemmingsplan
‘Zomerrak’ voor eiser al tot enig voordeel
heeft geleid, is er in het onderhavige geval derhalve
geen sprake van voordelen en nadelen die veroorzaakt
zijn door hetzelfde planologische regime, zoals in de
jurisprudentie bedoeld, en die met elkaar kunnen worden
gecompenseerd.
Ten onrechte heeft verweerder besloten om ten aanzien
van eiser bij de vaststelling van de geleden planschade
tot compensatie over te gaan en om hem op
grond daarvan vergoeding van planschade te weigeren.
Bij het nemen van het bestreden besluit heeft verweerder
dan ook gehandeld in strijd met art. 49 WRO.
Het beroep van eiser zal gegrond worden verklaard en
het bestreden besluit zal wegens strijd met voornoemd
artikel worden vernietigd. Ter voorkoming van nodeloze
vervolgprocedures zal de rechtbank voorts onderzoeken
of er aanleiding is om, onder gebruikmaking
van de haar in artikel 8:72 lid 4 van de Algemene wet
bestuursrecht (Awb) gegeven bevoegdheid, zelf in de
zaak te voorzien. Zij overweegt daartoe als volgt.
In haar uitspraak van 3 april 2000 heeft de rechtbank
al overwogen dat de vaststelling van de waardevermindering
van de woning in het SAOZ-advies van 24 september
1997 op ƒ 10.000 haar niet onredelijk voorkwam.
Nu verweerder voorts het SAOZ-advies van 10
mei 2001 heeft gevolgd, waarin deze waardemindering
onveranderd op ƒ 10.000 wordt gesteld, moet
worden aangenomen dat ook hij van mening is dat de
waardevermindering van de woning ten gevolge van de
vrijstellingsbesluiten van december 1994 – daargelaten
de door hem toegepaste compensatie – ƒ 10.000
bedraagt. De rechtbank ziet dan ook aanleiding om
zelf in de zaak te voorzien door te bepalen dat verweerder
eiser op grond van artikel 49 WRO bij wijze van
schadevergoeding een bedrag van € 4.537,80
(ƒ 10.000) moet toekennen. (...)
03-36
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 22 januari 2003,
nr. 200106372/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Bunnik.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003