Nieuwsbrief

26 Milieu
(EK, vergaderjaar 1993-1994, 23 221, nr. 200b). De
Afdeling acht dit beleid niet kennelijk onredelijk.
Vergunningaanvrager oefent vanaf 1969 een pluimveehouderijbedrijf
uit op 50 meter, gemeten vanuit het
middelpunt van het bedrijf, van de grens van het
staatsnatuurmonument ‘De Groote Peel’. Op grond van
de Hinderwet is op 19 juni 1969 een vergunning verleend
voor een bedrijf met 40.000 slachtkuikens en
100 vleesvarkens. De rechten voor het houden van de
vleesvarkens zijn na drie jaar vervallen. Met betrekking
tot de slachtkuikens was sprake van een toegestane
ammoniakemissie van 2.000 kg per jaar hetgeen, uitgaande
van het middelpunt van het bedrijf, neerkomt
op een depositie van 2.380 mol potentieel zuur per
hectare per jaar. Ten tijde van de aanwijzing van het
natuurmonument was het bedrijf illegaal uitgebreid tot
100.000 slachtkuikens met een ammoniakemissie van
5.000 kg hetgeen, uitgaande van het middelpunt van
het bedrijf, neerkomt op een depositie van 5.950 mol
potentieel zuur per hectare per jaar. In 1994 is vergunningaanvrager
een vergunning als bedoeld in artikel 12
van de Natuurbeschermingswet verleend voor het houden
van 100.000 slachtkuikens in een Groen Labelsysteem
met zwevende vloer en strooiseldroging met
een depositie van 595 mol potentieel zuur per hectare
per jaar. Daar het voorgeschreven Groen Labelsysteem
in de praktijk niet uitvoerbaar bleek, heeft vergunningaanvrager
bij brief van 31 augustus 2001 een aanvraag
ingediend voor een vergunning als bedoeld in artikel
12 van de Natuurbeschermingswet voor het
houden van 100.000 slachtkuikens in een traditioneel
stalsysteem. De hierbij behorende ammoniakdepositie
bedraagt 5.000 kg per jaar, hetgeen, uitgaande van het
middelpunt van het bedrijf, neerkomt op een depositie
van 5.950 mol potentieel zuur per hectare per jaar. De
aanvraag is ingewilligd voor 40.000 slachtkuikens.
Voorzover appellante meent dat verweerders bij
hun beoordeling hadden dienen uit te gaan van de vergunning
die in 1994 aan vergunningaanvrager is verleend,
overweegt de Afdeling dat niet in geschil is dat
het Groen Labelsysteem waarvan de vergunning uitging
niet toepasbaar is gebleken. Gelet hierop heeft
verweerder zich in redelijkheid op het standpunt kunnen
stellen dat niet uitgegaan diende te worden van de
door die vergunning toegestane situatie maar dat sprake
was van een situatie die een nieuwe beoordeling behoefde.
Onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling
van 20 juli 2000 (E01.99.0111; Tijdschrift voor Agrarisch
Recht 2000/12), heeft verweerder in redelijkheid
het standpunt kunnen innemen dat de feitelijke depositie
van ammoniak op het natuurmonument op het moment
van het voornemen tot aanwijzing als uitgangspunt
dient te worden genomen bij de beoordeling van
de vergunningaanvraag. In dit geval heeft verweerder,
gelet op de verplichting voortvloeiende uit artikel 6,
tweede lid, van de Habitatrichtlijn passende maatregelen
te treffen om ervoor te zorgen dat de kwaliteit van
de natuurlijke habitats en de habitats van soorten in de
speciale beschermingszones niet verslechtert, het niet
juist geacht terug te gaan naar de situatie ten tijde van
de aanwijzing. Hij heeft de aanvraag deels geweigerd.
Verweerder heeft voorts terecht bij zijn beoordeling van
de vergunningaanvraag op grond van het door hem gevoerde
beleid rekening gehouden niet alleen met de te
beschermen belangen van het natuurmonument maar
ook met de belangen van Van Lith bij de voortzetting
van zijn bedrijf. Gelet hierop heeft verweerder bij afweging
van alle betrokken belangen in redelijkheid een
vergunning kunnen verlenen voor het houden van
40.000 slachtkuikens. Weliswaar is de vergunde depositie
aanmerkelijk groter dan 600 mol potentieel zuur
per hectare per jaar, echter ten opzichte van de feitelijke
situatie ten tijde van de peildatum is sprake van een aanzienlijke
vermindering van de ammoniakdepositie.
Wat betreft de stelling van appellante dat de vergunningverlening
in strijd is met artikel 6 van de Habitatrichtlijn
overweegt de Afdeling dat appellante haar
beroep op dit punt op geen enkele wijze heeft onderbouwd.
Ten aanzien van het betoog van appellante dat een
toename van de depositie had kunnen worden voorkomen
door emissie-arme stalsystemen en de verlegging
van het emissiepunt, heeft verweerder zich op het
standpunt gesteld dat hij dient te volstaan met een depositie
te vergunnen, waarna het aan de vergunninghouder
is te bepalen hoe hij zijn bedrijf inricht teneinde
aan de voorschriften te voldoen. Door het voorschrijven
van bijvoorbeeld een bepaald (ander) stalsysteem zou
de grondslag van de aanvraag worden verlaten hetgeen
in strijd is met het wettelijk systeem, aldus verweerder.
De Afdeling acht dit standpunt juist.
Gezien het hiervoor overwogene, ziet de Afdeling in
hetgeen appellante heeft aangevoerd geen aanleiding
voor het oordeel dat het bestreden besluit is voorbereid
of genomen in strijd met een geschreven of ongeschreven
rechtsregel, dan wel met enig algemeen rechtsbeginsel.
Het beroep is ongegrond.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003