Nieuwsbrief

84
Ruimtelijke ordening
Ingevolge artikel 21, eerste lid, van de WRO, voorzover
hier van belang, kan de gemeenteraad verklaren dat
een bestemmingsplan wordt voorbereid (voorbereidingsbesluit).
Ingevolge het derde lid van dit artikel kunnen bij
een voorbereidingsbesluit voorschriften als bedoeld in
artikel 14 worden gegeven voorzover zulks noodzakelijk
is om te voorkomen, dat een terrein minder geschikt
wordt voor de verwerkelijking van een daaraan
bij het plan te geven bestemming.
Blijkens de gedingstukken en het verhandelde ter zitting
richten de bezwaren van eiseres zich niet tegen
het voorbereidingsbesluit als zodanig, maar uitsluitend
tegen de voorschriften die door verweerder 2 ingevolge
artikel 21, derde lid, van de WRO bij het besluit van
27 juni 2000 zijn vastgesteld.
Gelet op de inhoud van deze voorschriften is de rechtbank
van oordeel dat deze een zelfstandige normstelling
inhouden en zich lenen voor herhaalde toepassing.
Derhalve dienen deze voorschriften te worden aangemerkt
als algemeen verbindende voorschriften.
Dit zou anders kunnen zijn indien het besluit van 27
juni 2000 zich richt tot slechts één of enkele belanghebbenden.
De rechtbank is van oordeel dat zulks niet
het geval is en overweegt daartoe het volgende.
Gesteld noch gebleken is dat eiseres de gronden waarop
die wegen gelegen zijn in eigendom heeft verworven
of zal verwerven en zulks is ook niet aannemelijk.
Gelet op een en ander kan niet gezegd worden dat
het besluit van 27 juni 2000 zich richt tot slechts één
of enkele belanghebbenden, zodat er geen reden is om
de voorschriften ex artikel 21, derde lid, van de WRO
niet aan te merken als algemeen verbindende voorschriften.
Ingevolge artikel 8:2, aanhef en onder a, in samenhang
met artikel 7:2, eerste lid, van de Awb kan geen
bezwaar worden gemaakt tegen een besluit, inhoudende
een algemeen verbindend voorschrift. Verweerder
had het bezwaar tegen het besluit van 27 juni 2000,
welk bezwaar slechts was gericht tegen de voorschriften
ex artikel 21, derde lid, van de WRO, derhalve
niet-ontvankelijk moeten verklaren.
Het beroep tegen besluit 2 is gegrond en besluit 2
komt voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank
ziet aanleiding om zelf in de zaak te voorzien door het
bezwaar tegen het besluit van 27 juni 2000 alsnog
niet-ontvankelijk te verklaren.
Uit de bij het besluit van 27 juni 2000 behorende
kaart blijkt dat dit besluit betrekking heeft op een gebied
met een lengte van ongeveer 6 kilometer en een
breedte variërend van 0,4 kilometer tot 1,3 kilometer,
bestaande uit tientallen kadastrale percelen. Binnen
dit gebied zijn delen van de snelwegen A15 en A52 en
andere wegen gelegen. De vertegenwoordiger van verweerder
2 heeft ter zitting gesteld dat ten tijde van het
besluit van 27 juni 2000 lang niet alle gronden voor
de aanleg van de Betuweroute in bezit van eiseres
waren. De vertegenwoordiger (...) heeft namens eiseres
gesteld dat op dat moment al een behoorlijk deel
van de gronden in het bezit van eiseres was. Wat er
ook zij van dit verschil van inzicht tussen partijen, het
is voldoende duidelijk geworden dat ten tijde van het
besluit van 27 juni 2000 in ieder geval een substantieel
deel van de gronden nog niet in het bezit van eiseres
was. Bovendien zijn binnen het gebied waarop het
besluit van 27 juni 2000 betrekking heeft delen van
de snelwegen A15 en A52 en andere wegen gelegen.
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003