Nieuwsbrief

Ruimtelijke ordening
69
6:19 van de Algemene wet bestuursrecht, mede geacht
te zijn gericht tegen het besluit van verweerder
van 14 november 2002.
2.5. De Afdeling dient allereerst de vraag te beantwoorden
of verweerder bevoegd is het vervangingsbesluit
van 22 februari 2002 in te trekken.
Artikel 29 van de WRO voorziet niet uitdrukkelijk in
de mogelijkheid tot intrekking van een (gedeeltelijk)
vervangingsbesluit.
Naar het oordeel van de Afdeling verzet het
systeem van de wet zich er echter tegen dat verweerder,
nadat hij een goedkeuringsbesluit (gedeeltelijk)
heeft vervangen, dit vervangingsbesluit weer intrekt.
Hierbij neemt de Afdeling in aanmerking dat verweerder,
voorzover hij het goedkeuringsbesluit heeft
vervangen, in de plaats treedt van het bestuursorgaan
dat beslist omtrent de goedkeuring. Laatstgenoemd
bestuursorgaan staat het, gelet op artikel 10:31, tweede
lid, van de Algemene wet bestuursrecht, niet vrij
om een besluit omtrent goedkeuring in te trekken. Dit
dient eveneens te gelden voor een besluit omtrent onthouding
van goedkeuring. Het (positieve of negatieve)
goedkeuringsbesluit markeert een nieuwe fase in de
bestemmingsplanprocedure, afhankelijk van goedkeuring
van het plan of onthouding daarvan aan het gehele
of een deel van het plan. Zo wijst de Afdeling op de
in artikel 30, eerste lid, van de WRO, neergelegde verplichting
voor de gemeenteraad om binnen de in dit artikel
vastgestelde termijn een nieuw plan vast te stellen,
waarbij het besluit van gedeputeerde staten dan
wel van de Minister in acht wordt genomen.
2.6. Uit het vorenstaande volgt dat verweerder een onjuiste
toepassing heeft gegeven aan artikel 29 WRO.
De beroepen zijn gegrond.
Het besluit van 14 november 2002 dient wegens
strijd met artikel 29 WRO te worden vernietigd.
03-23
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 18 december 2002, nr.
200203573/1, inzake het bestemmingsplan ‘Herziening
buitengebied, Vorstenbosscheweg 6’ van
de gemeente Veghel.
In het streekplan is aangegeven dat gedeputeerde
staten het streekplanbeleid inzake de ‘Ruimte voor
ruimte-regeling’ nader kunnen invullen en verduidelijken.
Het door verweerders gehanteerde beleid
vormt geen beleid in de zin van de artikelen 4:81
tot en met 4:84 van de Algemene wet bestuursrecht.
Met hun beleidsbrief hebben gedeputeerde
staten een nadere invulling gegeven aan de voorwaarde
zoals neergelegd in het streekplan dat milieuwinst
dient te worden behaald. Gezien de aard
van de brief is deze met toezending aan alle
binnen de provincie Noord-Brabant gelegen gemeenten
genoegzaam bekend gemaakt. In casu
werd echter ten onrechte getoetst aan een niet
eerder kenbaar gemaakte drempelwaarde voor de
milieuwinst.
Algemene wet bestuursrecht, artikelen 4:81 tot
en met 4:84
2.1. Het plan vormt een gedeeltelijke herziening van
het bestemmingsplan ‘Buitengebied’ en voorziet in de
bouw van een tweede woning op de gronden van een
voormalig agrarisch bedrijf. Het plan is gebaseerd op
de ‘Ruimte voor ruimte-regeling’. Verweerders hebben
bij hun bestreden besluit aan het plan goedkeuring
onthouden.
2.3. Appellant stelt dat verweerders ten onrechte
goedkeuring aan het plan hebben onthouden. Hij voert
daartoe aan dat het plan aan alle voorwaarden voldoet
die het streekplan stelt voor toepassing van de ‘Ruimte
voor ruimte-regeling’. Deze regeling is in het streekplan
uitputtend neergelegd en kan derhalve, aldus appellant,
niet worden aangevuld, dan wel gewijzigd in de
vorm van een door verweerders aan de gemeenten gezonden
brief. Bovendien kan een dergelijke brief geen
beleid vormen nu de regels niet overeenkomstig de artikelen
4:81 tot en met 4:84 van de Algemene wet bestuursrecht
zijn bekendgemaakt.
Verweerders miskennen, volgens appellant, dat
met de verwezenlijking van het plan een aanzienlijke
milieuwinst wordt behaald, ook al wordt geen 3500
kilogram aan mestproductie- en/of varkensrechten,
dan wel vergelijkbare rechten ingeleverd.
2.3.1. Verweerders hebben zich op het standpunt gesteld
dat als voorwaarde voor toepassing van het
‘Ruimte voor ruimte-beleid’ geldt dat een substantiële
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003