Nieuwsbrief

52 Milieu
toekenning van een schadevergoeding of nadeelcompensatie.
In dat verband merkt de Afdeling op dat alleen
in algemene zin is gesteld dat schade wordt geleden,
zonder dat deze stelling vergezeld gaat van enige
nadere concretisering of specificatie. Daarbij is voorts
van belang dat bestaand gebruik in beginsel kan worden
voortgezet en dat van eventuele beperkingen die
schade zouden kunnen veroorzaken thans geen sprake
is. Dergelijke beperkingen zouden het gevolg kunnen
zijn van andere besluiten waarbij alsdan de vraag of
recht bestaat op schadevergoeding of nadeelcompensatie
aan de orde kan komen.
Voorzover appellanten nog een beroep doen op artikel
1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag
voor de Rechten van de Mens (hierna: Eerste Protocol
EVRM) overweegt de Afdeling nog het volgende.
In artikel 1 van het Eerste Protocol EVRM is het volgende
bepaald:
‘Iedere natuurlijke of rechtspersoon heeft het recht op
het ongestoorde genot van zijn eigendom. Aan niemand
zal zijn eigendom worden ontnomen behalve in
het algemeen belang en onder de voorwaarden voorzien
in de wet en de algemene beginselen van internationaal
recht. De voorgaande bepalingen tasten
echter op geen enkele wijze het recht aan, dat een
Staat heeft om die wetten toe te passen, die hij noodzakelijk
oordeelt om het gebruik van eigendom te reguleren
in overeenstemming met het algemeen belang
of om de betaling van belastingen of andere
heffingen of boeten te verzekeren’.
In dit verband overweegt de Afdeling, dat het bij de
aanwijzingsbesluiten op grond van artikel 27 van de
Natuurbeschermingswet 1998 niet gaat om ontneming
van eigendom, maar om een regeling van gebruik in
het algemeen belang als in artikel 1 van het Eerste Protocol
EVRM bedoeld. Voorts is er geen reden om aan te
nemen dat het daarbij gaat om een individuele en buitensporige
last voor de eigenaar of gebruiker, die verweerder
op voorhand zou verplichten tot het aanbieden
van schadevergoeding of nadeelcompensatie teneinde
een onevenredig zware last voor de eigenaar of gebruiker
te voorkomen.
Gelet op het vorenstaande zijn de beroepen op dit
punt ongegrond.
03-17
Vz. ABRS 20 maart 2003, nr. 200300988/1 (Wijdemeren)
Casus
Lasten onder dwangsom wegens het overtreden
van de considerans van de vergunning, (o.a) het
bepaalde in het milieujaarverslag en de vergunningsvoorschriften.
Verzoekster stelt dat uit het
betreden besluit niet blijkt welke voorschriften zijn
overtreden.
Rechtsvraag
Biedt de vergunning voldoende grondslag voor de
gestelde overtredingen?
Uitspraak
De Voorzitter stelt voorop dat uit de opgelegde last
ondubbelzinnig moet blijken welke aan de vergunning
verbonden voorschriften worden overtreden
en welke maatregelen moeten worden getroffen
om deze overtredingen ongedaan te maken. Voorzover
de overtreding is ontleend aan onderdelen
van de considerans overweegt de Vz dat overwegingen
van een besluit op zichzelf in beginsel geen
rechtsgevolgen in het leven roepen. De considerans
biedt derhalve onvoldoende grondslag om de
gestelde overtredingen aan te nemen. Het milieujaarverslag
maakt geen onderdeel uit van de vergunning
en is dus evenmin een juiste wettelijke
grondslag. Wat betreft de vergunningvoorschriften
is de Vz van oordeel dat de opgelegde last niet zonder
meer is te ontlenen aan de genoemde voorschriften.
Deze voorschriften houden niet zonder
meer de verplichtingen in welke verweerder in de
last heeft omschreven. Volgt schorsing van het bestreden
besluit.
Algemene wet bestuursrecht, artikel 5:32
Bij besluit van 4 februari 2003 heeft het college van
burgemeester en wethouders van Wijdemeren (verweerder)
bepaald dat verzoekster de navolgende
dwangsommen verbeurt per week dat zij bij het in
werking hebben van de inrichting de hierna te noemen
bepalingen van de aan verzoekster op 9 au-
NIEUWSBRIEF StAB 2 / 2003