Competentiebehoeften en opleiding in de voedingsnijverheid - IPV

• ‘genotsproducten’ of luxeproducten: bijvoorbeeld speciale desserten of patés,
met zeezout gezouten en gedurende maanden gedroogde rauwe ham voor
fijnproevers; vleeswaren met een smaak en imago van streekproducten met
een beschermde naam; brood op steen gebakken; festiviteitengebak zoals
voor Nieuwjaar, Valentijn, Pasen en moederdag; gelegenheidsgebak zoals
voor verjaardagen en huwelijken,
• ‘verse’ producten: bijvoorbeeld verse salades en verse melkproducten,
• gemaksproducten: bijvoorbeeld voorverpakte diepvriesmaaltijden; halfbereide
diepvriesstoompotjes met aangepaste toegevoegde kruiden en olie;
voorgesneden en voorverpakte vleeswaren en kaas; een assortiment van
vleeswaren in één verpakking; salami-aperitiefballetjes in speciale
serveerschaaltjes; chicken strips of blokjes voor in andere gerechten; snacks
en fingerfood die aanleunen bij een maagvullende maaltijd; voorverpakt
rozijnen- en notenbrood; bake-off producten of voorgerezen / voorgebakken
bakkerijproducten om zelf af te bakken; enzovoort.
• kleinere varianten van producten voor gezinnen, alleenstaanden, patiënten in
ziekenhuizen, on the go consumenten, zoals charcuterieportieverpakkingen
van 50 gram.
De introductie en lancering van nieuwe producten heeft een impact op de
productietechnieken en bedrijfsactiviteiten. Bij ‘gezonde’ producten en ‘genots’-producten
gebruiken bedrijven meer gesofistikeerde ingrediënten en komen er eventueel meer of
ingewikkelder bewerkingen aan te pas, bijvoorbeeld bij fruitmelkdesserten met een
koekjeslaag. Bij het toenemende ‘verse’ productensegment moeten de
voedingsproducenten rekening houden met de beperktere houdbaarheid van de producten.
Voor de winkels bij benzinestations, voor de horeca en de wegrestaurants worden er
kleinere varianten van producten geleverd. De voorverpakte producten leiden ertoe dat er
meer verpakkingen worden gebruikt en de bedrijfsactiviteiten uitbreiden met bijvoorbeeld
versnijden of slicing van vleeswaren of kaas.
Eigen merk en private labels. Vele voedingsbedrijven produceren niet alleen hun eigen Amerk,
maar vaak ook de goedkopere producten van hun klanten (private labels: B-merken
of huismerken en C-merken of ‘witte’ producten). Een A-merk heeft een hoge bekendheid
en is toonaangevend qua prijs en kwaliteit en kan zich zo van andere producten
onderscheiden. Supermarkten proberen met de A-merken te concurreren door zogenaamde
B-merken of huismerken (private labels) aan te bieden. Doorgaans hebben ze een
eenvoudigere verpakking. Er worden geen reclame- en marketingcampagnes voor
naamsbekendheid gevoerd zodat de kosten van huismerkartikelen veel lager zijn, waardoor
ze ook goedkoper in de winkel te vinden zijn. Qua prijs liggen huismerken tussen de Amerken
van bekende merken en de C-merken of geheel onbekende merken, artikelen
zonder merkaanduiding op de verpakking of zogenaamde witte producten. De
voedingsfabrikanten schakelen dezelfde technologie, machines en productielijnen in voor de
productie van de private labelproducten. Deze producten worden echter geproduceerd
volgens de eisen en specificaties van de klanten zoals receptuur, ingrediënten, smaken,
kwaliteitseisen, verpakkingen, productformaten en -gewicht, hoeveelheden. Soms is de
productie van een A-merk voor een fabrikant enkel nog rendabel omdat tegelijk op grote
schaal B- en C-merken worden geproduceerd. Alleen door de combinatie van A-merken en
private labels kan nog een voldoende groot productievolume worden bereikt en kan de
productie worden geautomatiseerd. Daarmee is echter de invloed van de retailbedrijven op
de voedingsbedrijven erg groot.
20