De taal van

de eerste Nederlandse openbare lichtkrant, dat wil zeggen: een licht-
krant die voor iedereen toegankelijk was.
Aanvankelijk kon je Muller een e-mailtje sturen. Hij zette de tekst
dan op de lichtkrant. Vervolgens was de lichtkrant te bereiken via in-
ternet. Vandaar dat de kranten het kunstwerk betitelden als internet-
lichtkrant, een woord dat in 1999 debuteerde.
Dat er in 1999 veel over de internetlichtkrant werd geschreven,
komt door het niveau van de aangeleverde teksten. Schuttingwoorden,
racistische moppen, vloeken en schunnigheden - er zaten teksten tus-
sen die sommige Leidschendammers zo aanstootgevend vonden dat
ze klaagden bij de gemeente. Eerst wilde Muller de teksten zelf wel
filteren, toen weer niet, omdat het kunstwerk daardoor z'n openbaar-
heid zou verliezen. Bovendien vond hij de teksten zelden aanstootge-
vend.
Daarop wilde de gemeente dat Muller een schuttingwoordenfilter of
viezewoordenfilter zou maken (ook woorden die niet eerder in het Neder-
lands zijn aangetroffen). Muller was het hier bij nader inzien niet mee
eens, zodat beide partijen naar de rechter stapten. Gevolg van dit alles:
drie nieuwe woorden, en een internetlichtkrant die niet werkt totdat de
rechter uitspraak heeft gedaan.
Vergelijk vloekfïlter.
jongerenleenbank In juli 1999 was de gemeente Enschede even in het
nieuws. Wethouder Marco Swart had het plan geopperd om jongeren
tussen de 15 en 23 jaar te helpen bij het saneren van hun schulden door
een jongerenleenbank op te zetten. Het Nederlands kende al de Boeren-
leenbank (sinds 1898) en de Generale Beleenbank, maar een jongeren-
leenbank was nieuws en alle kranten doken erbovenop. Het Haarlems
Dagblad was er als eerste bij, op 23 juli 1999, en in de week erna volgden
vrijwel alle landelijke dagbladen. De boodschap was steeds: Enschede
zou binnenkort bij wijze van experiment een jongerenleenbank krij-
gen. Op de vraag van NRC Handelsblad of Enschede nu zelf ging ban-
kieren, antwoordde Swart: 'We zoeken nog naar partners. Misschien
willen banken met ons meedoen en wellicht hebben particuliere in-
stellingen belangstelling voor ons plan.'
Maar in oktober meldde het Algemeen Dagblad dat het allemaal een
misverstand was geweest:
[87]