TRANSMIGRASI ZAMAN BELANDA

ning als onafhankelijk dorp met eigen grondgebied werd gevierd
met een feestmaaltijd, waaraan ook de vertegenwoordigers van
Bahoega deelnamen. Van de erkenning en van de vaststelling der
grenzen werd een verklaring opgemaakt. Van deze 3 moederdorpen
scheidden zich later anderen af; tenslotte werd het geheele
door immigranten bewoonde gebied in 1928 als de marga Kasoei
erkend. Op ongeveer dezelfde wijze ontstonden de marga's Rebang
Poegoeng en Oelak Rengas, die hun grondgebied van andere
Lampongsche marga's verkregen.
Herhaaldelijk stonden de Inheemsche rechtsgemeenschappen
in Zuid-Sumatra een gedeelte van hun grondgebied af aan immigranten,
die een eigen rechtsgemeenschap vormden.
Deze afstand moet als een geheel vrijwillige worden beschouwd.
Voor de rechtsgemeenschappen, die den grond afstonden, golden
drie overwegingen. Ten eerste de groote uitgestrektheid van hun
gebied, waardoor de afstand practisch niet voelbaar was, omdat
voor de leden van de rechtsgemeenschap nog meer dan voldoende
grond voor hun landbouw overbleef. Ten tweede zal
wel overwogen zijn dat de immigranten zoo sterk in aantal
toenamen, dat zij in staat moesten worden geacht om ook zonder
toestemming geheel zelfstandige gemeenschappen te stichten.
Tenslotte zal eveneens overwogen zijn, dat de immigranten niet
in het adatverband konden worden opgenomen, zoodat het ook
om die reden aanbeveling verdiende, om het uit elkaar gaan te
bevorderen. Men wilde „onder elkaar" blijven. Het lijkt vrijwel
zeker dat, wanneer het aantal immigranten gering gebleven was,
de afstand van grond niet zou hebben plaats gehad en de nederzettingen
zelfstandige dorpen in het margaverband zouden zijn
gebleven, als de Menangkabausche dorpen in Djambi en de Bantamsche
dorpen langs de Zuidkust van de Lampongsche Districten.
De afstand van grond heeft eerst plaats, wanneer het aantal
immigranten groot is in verhouding tot het aantal leden van de
rechtsgemeenschap.
Het is voor de door de Regeering te voeren transmigratiepolitiek
van groot belang, dat in het adatrecht afstand van
grondgebied door inheemsche rechtsgemeenschappen aan immigranten
bekend is, die op den afgestanen grond een van de rechtsgemeenschap
geheel onafhankelijke, eigen rechtsgemeenschap
stichtten.
Naast deze transmigratie in Zuid-Sumatra had ook immigratie
van Javanen plaats, die een eigen rechtsgemeenschap stichtten.
Dit was omstreeks 1550 het geval met de immigratie van een
groot aantal Javanen uit Demak. Deze immigratie geschiedde
vermoedelijk op initiatief van den vorst van Palembang, want
48