TRANSMIGRASI ZAMAN BELANDA

ling, dat Palembang behoort tot het gebied van de Inheemsche
rechtspraak waar
„volgens de gangbare opvatting, de marga's van ouds bevoegd
zijn tot vaststelling of wijziging van adatstrafrecht" 1 ).
Het doet toch wel merkwaardig aan, dat thans een margastrafverordening
in Palembang — die dus niet is vastgesteld op grond
van de Strafverordeningsordonnantie — als adatstrafrecht wordt
beschouwd, terwijl dezelfde verordening, vastgesteld door een
margaraad in Benkoelen—,,Wettenrecht" is.
Van Vollenhoven twijfelt of uit artikel 128 lid 5 ten 2de praeexisteerende
bevoegdheid van de Inlandsche gemeenten is te lezen
om strafverordeningen vast te stellen 2 ).
De daarop betrekking hebbende passage in de M.v.T. luidt:
„Van deze gelegenheid (nl. vaststelling van art. 128 I.S. lid 5 ten
eerste) ware tevens gebruik te maken om te doen uitkomen, dat de
Inlandsche gemeenten binnen de bij ordonnantie te bepalen grenzen
op de overtreding van haar verordeningen straf kunnen stellen" 3 ).
M.i. is hier sprake van regeling van een bestaande bevoegdheid,
hetgeen volkomen overeenstemt met het feit, dat Inlandsche gemeenten
inderdaad adatrechtelijk deze bevoegdheid bezitten.
De Indische Regeering spreekt in 1928 van „het opnemen van
de mogelijkheid, dat de Inlandsche gemeente strafverordeningen
vaststelt" 4 ). In 1931 erkent Zij een „van ouds bestaande bevoegdheid
tot vaststelling of wijziging van adatstrafrecht" 1).
Tusschen beide uitlatingen behoeft geen verschil van inzicht
te worden gezocht. Artikel 128 lid 5 ten 2de dient m.i. te worden
geïnterpreteerd, dat de Inlandsche gemeente de bevoegdheid
heeft, adatstrafverordeningen vast te stellen. Deze bevoegdheid
is echter van geenerlei waarde, waar de bevolking niet is gelaten
in het genot harer eigene rechtspleging — als in de Lampongsche
Districten — waar het adatstrafrecht niet bestaat voor den Gouvernementsrechter.
Mocht het in die streken gewenscht zijn, dat
overtreding van verordeningen der Inlandsche gemeenten door
den Gouvernementsrechter kunnen worden gestraft, dan moeten
dit krachtens artikel 131 I.S. verordeningen zijn van „anderen"
(dan de ordonnantiewetgever), die deze strafwetgevende bevoegdheid
bezitten „krachtens deze Wet" (I.S.). Artikel 128 lid 5 ten
2de I.S. schept de mogelijkheid daartoe.
Deze bepaling van artikel 128 I.S. is in de eerste plaats van
J
) Bijlagen Volksraad 1931/1932, Onderwerp 124.
2
) VAN VOLLENHOVEN, Adatrecht II, blz. 469.
3
) Bijlagen Handelingen Tweede Kamer 1923/1924, Onderwerp 181,
Stuk 7.
4
) Bijlagen Volksraad 1928/1929, Onderwerp 111 M.v.T.
85