Normas ortográficas e morfolóxicas - Inicio

Advírtase tamén que esta mesma explicación xustifica a persistencia do -e
tanto en portugués coma en galego no presente de subxuntivo dos verbos en
-oar: amontoe, amontoes, amontoen; neste caso o o é pechado, pero isto é irrelevante.
Podemos observar que o -e se interpreta como [e] e non como [j] porque
a énclise do pronome non esixe o alomorfo no, na, nos, nas como ocorre
cando a terminación do verbo é realmente un ditongo: seino, hainas, leveinos,
moeunas etc., pero el móeo, el remóea.
Estas mesmas consideracións referentes a -es, -e, -en son aplicables aos
verbos en -aír, oír e -uír (vide 17.2.4.4).
Moio, moia etc. Presentan tamén unha mostra de solidariedade morfolóxica.
De MOLO e CADAM esperariamos mó (cf. FASEOLUM > *freixoo > freixó) e
*cá (cf. Triavada > Triabá). Para manter regulares as formas conservouse o
hiato (moo, *caa) e mesmo se reforzou cun -i-, que axuda a marcar a fronteira
silábica: moio, caia. Este -i- estendeuse despois a outras persoas, mesmo
cando non separaba vogais idénticas, para evitar irregularizar novamente o
verbo; así, conforme a caia fíxose caio e conforme a moio fíxose moia. (No
caso de caia, caio o -i- podería xustificarse tamén mediante un hipotético
*CADEAM, *CADEO, se temos en conta que CADE*RE pasou a *CADE¤RE en época
moi antiga). Hoxe caio, caia etc. son formas únicas en todo o galego; moio e
moia (fronte a moo, moa) son maioritarias. Esta é a razón pola que se escollen
as formas con -i-.
Sairei (vide 17.3.1, nota caberei).
Oír (vide 17.3.13).
17.2.4.4. Verbos en -uír
Verbos en -uír: argüír, -cluír (concluír, recluír...), diluír, estatuír,
fluír e derivados, imbuír, -stituír (destituír, restituír...), -struír (construír,
destruír...), -tribuír (atribuír, contribuír...). Son regulares:
119