Normas ortográficas e morfolóxicas - Inicio

182
mais
menos que
mentres (que)
no entanto
non obstante
Pero, mais, porén. No galego moderno rexístranse as formas peró (no
leste de Lugo e no galego de Asturias), pero e pro, estas dúas últimas por todas
as partes no resto do dominio galego. O antigo pero (que debía de ser case
sempre peró) é forma amplamente documentada no galego medieval xa co
valor que ten modernamente, e con algún máis, que perdeu. A forma peró do
galego actual é a máis próxima á etimolóxica (< PER HOC); dela resulta a forma
sincopada pro. A forma pero explícase por un troco do índice de perceptibilidade
das dúas sílabas ao deixar de ter usos como partícula adversativa tónica.
Cf. tamén un caso similar en porque, conque. Normativamente prefírese a
forma plena e maioritaria pero.
Ademais, no galego actual teñen certo uso, sobre todo como formas literarias,
as conxuncións mais e porén, de escasa presenza nos rexistros coloquiais.
Estas dúas formas considéranse normativamente admisibles a carón da
máis usual pero.
20.4. CONCESIVAS
a pesar de que inda que nin que
a pouco que máis que por (+ adx.) que
aínda que mal que por máis que
así malia que por moito que
ben que mesmo que por pouco que
20.5. CONDICIONAIS
ora ben
ora que
pero
porén
por iso
a menos que a non ser se aga se
a nada que a pouco que agás que
quitado que, quitando que
sacado que, sacando que
senón
senón que
só que