Download catalog in format PDF - Brancusi

jezik kolonista, ali i pogotovo rumunski i srpski. Većina stanovnika koji su se uključili uprivredni, trgovački, administrativni, kulturni razvoj, govorili su najmanje po dva ili trijezika.Konstruktivni napor velikog značaja habzburške administracije u Banatu, stvorio je uBanatu na hiljade objekata. Ova različitost stanovništva veoma je brzo dobila svoj oblik istvorila novu stvarnost. Utvrđenja u stilu kasnog Vaubana, bila su podignuta u strateškimzonama, kasarne su preplavile tvrđave, a administrativne palate, katoličke i pravoslavnekatedrale i crkve, palate nekih bogatijih porodica promenile su konfiguraciju gradova ipalanki, tako da one potvrđuju ovaj napor.Početni suživot između autohtonog stanovništva i kolonista povećao se itransformisao u saradnji i uz odobrenje i jednih i drugih. Jednom učinjen taj prvi korak,odnosi između raznih nacija i etničkih elemenata postali su srdačni i opušteni. Kulturnasažimanja (poznavanjem jezika i vera drugih) manifestovali su se aktivno i odlučujuće.Živeći zajedno, radeći zajedno, ljudi su počeli da se upoznaju, da se cene kao ljudi a nekao stranci. U prvim decenijama (oko 1716.-1740.) razvoj odnosa novih i starihstanovnika bilo je zategnutiji, da bi kasnije stvari pronašle svoj pravi put. Svako je slediosopstvenu veru, sopstveni kulturni tok, bez stida u upražnjavanju iste, ali je uspevao daceni i vrednosti onih drugih. Ovo vrednovanje onog drugog predstavljalo je odlučujućikorak ka drugom mentalitetu. Ovaj mentalitet koji se postepeno uobličio tokom ovogprvog veka reintegracije, u potpunosti se manifestovao tek u sledećim vekovima. Ali daprvo propratimo nekoliko ovih koraka.U pravoslavnom banatskom društvu, etnički predstavljenog od strane Rumuna,Makedo-Rumuna i Srba, sa različitom društvenom strukturom (klerici, gradsko plemstvoi većinsko agrarno stanovništvo), crkva je imala početnu integrativnu ulogu. Želja crkveza integracijom – teološkom reformom – na prostoru centralne Evrope, praktično jeostvarena posredstvom umetnosti, naročito kroz slikarstvo i arhitekturu.Pravoslavne mecene i ktitori XVIII veka, bila su fizička lica ali i seoske, monaške igradske zajednice. Njihov napor ka uvođenju novina, manifestovao se obnavljanjem ipovećavanjem pravoslavnih monaških mesta za molitvu, renoviranjem srednjovekovnihcrkava. Drugi preduzeti korak je bio zidanje crkava od tvrdog materijala ili od drveta svedo polovine XVIII veka. Njihovo oslikavanje ne prati više srednjovekovne kanone –sukcesiju i objašnjavanje religiskih scena – rezimirajući se na selekciju muralnih slikasamo na ikonostasu i u oltaru.Prvi znaci integrisanja zabeleženi su u arhitekturi novih crkava koje su se izgradilepočevši drugom polovinom veka. Usvojeni plan izgradnje jednobrodne crkve, sapolukružnom ili oktogonalnom absidom, sa tornjem zvonika na zapadnoj strani crkve i sadekoracijama u baroknom stilu. U suženoj unutrašnjosti na dve prostorije - različite odonih tradicijonalnih u sredovekovnim crkvama - brod je bio podeljen stubovima idvostrukim lukovima sa tri ili četiri traveje; hor je bio podignut na poslednju traveju, onuzapadnu. Gradske zajednice, oberknezovi i knezovi bili su oni koji su naručivali,finansirali i izvodili ove građevine. To se dešavalo u doba življeg ekonomskog razvoja,ali ne i veoma bogatog, nakon čestih ratova poslednjih dveju generacija. U selima jeritam verskih baroknih građevina intenziviran tek krajem XVIII veka.Tradicionalni odnosi sa Vlaškom, koji su prolazili i kroz prizmu brankoveanoveRenesanse, nastavili su se i povećavali u XVIII veku. Protok pravoslavnih crkvenihknjiga iz Vlaške ka Banatu, predstavljao je neslućen i dubok fenomen. Dolazak velikogbroja vlaških sveštenika u Banat, nekih prepisivača rukopisa, crkvenih slikara, označavaisto toliko kulturnih momenata. Veze sa srpskom pravoslavnom crkvom, ostvarene20