Anna Seghers Yoldaşlar Sosyalist Yayınları (1)

şimdi diye düşündü. Niye kalkıp da benimle birlikte bir odada
otursun sanki?
Sonunda Bato evinin merdivenlerini tek başına çıktı. Kapının
önünde duraladı, her akşam kapının tokmağını tereddütle çevirirdi.
İçeriye mi girmeliydi, yoksa buradan çekip gitmeli miydi?
İçeri girdi. Marie her zamanki gibi aynı yerde oturmuş dikiş dikiyordu.
Andris ayağa kalkmış babasına bakıyordu. Uzun bir yolculukta
daracık bir yerde kalmak zorunda olduğu bir çevreyi insan
nasıl incelerse öyle soğuk ve nezaketle çevresine baktı. Marie
hemen dışarı çıktı, bir tabak dolusu sıcak yemek getirdi. Odayı
acılı bir koku sardı. Bato iştahla yemeğe koyuldu, o anda yemek
yemek yapılabilecek en iyi şeymiş gibi geldi ona. Marie boş tabağı
gene dışan götürdü. Bato lambanın altına oturdu. Marie de geri
gelip dikişine başladı. Lambanın ışığının yere vuran çemberi
karısı ve kendisi için çok dar görünüyordu. Marie kendiliğinden
çemberin dışına çıktı. Sonra bir şeyler sordu, gelecek cevaptan
korktuğu seziliyordu: "Afedersin ama sana bir şey sormak istiyorum,
belki de söylemek istemiyorsundur. Söylesene kötü bir şey
mi oldu?"
Bato önce hiçbir şey söylemedi, sonra sükûnetle, biraz önce
Böhm'e cevap verdiği gibi cevapladı: "Özel bir şey olduğu yok,
çalışamıyorum, ızdırap veriyor bana bu."
Marie daha büyük bir felaket haberi beklermiş gibi rahatladı:
"Ne yapmayı düşünüyorsun?"
"Bilmiyorum, belki de Rusya'ya giderim." -"Hemen mi, bizimle
mi?" dedi Marie. Bato cevap verdi: "Sen gelmek zorunda değilsin
Marie. Çocuklarla beraber ailenin yanına gitmeyi istemez misin?"
Marie'nin yüzü bembeyaz oldu, Bato'ya öyle geldi ki, Marie'nin
gerçek yüzünü şimdi bu beyaz fonda ilk kez görüyordu
sanki. "Bizi pek sevmediğini biliyorum" dedi, "Ama çocuklarını
hiç sevmediğini bilmiyordum. Hiçbir zaman, sen gitsen de gitmesen
de, oğullarınla birlikte o ülkeye bir daha geri dönmeyeceğim."
Bato büyük bir darbe yemiş gibi oldu. "Sizleri sevmediğim doğru
değil," dedi, "Ama sen de biliyorsun ki çok sevdiğim başka bir şey